به گزارش خبرگزاری شبستان «المنار» در مقله ای به قلم «امین أبوراشد» نوشت: «شیخ صباح احمد جابر صباح» امیر کویت، با ارسال دعوت هایی خواستار برگزاری نشست دوره ای شورای همکاری کشورهای خلیج در پنج و ششم دسامبر شده است. امیر کویت برحضور شش کشور عضو شورای همکاری بدون تحریم هیچ کشوری اصرار دارد.
شورای همکاری خلیج فارس در سال 1981 در خلال اجلاس سران خلیج فارس در ابوظبی، پایتخت امارات متحده عربی با حضور سران امارات، بحرین، عربستان سعودی، عمان، قطر و کویت تأسیس شد و در این اجلاس برای تشکیل شورایی یکپارچه از کشورهای مذکور به منظور وحدت و هماهنگی در زمینه های مختلف اقتصادی، مالی، گمرکی، فرهنگی، بهداشتی و سیاسی توافق شد.
پس از پایان این نشست، از «شیخ زاید بن سلطان آل نهیان»، به عنوان رئیس جمهور کشور میزبان در پاسخ به پرسشی در مورد درخواست «یمن» و «جیبوتی» برای پیوستن به این شورا گفت: «برادران ما در یمن و جیبوتی منتظر ما هستند و هر آجری که بر این بنا نهاده شود آن را آبادتر خواهد کرد».
اما در عمل به دلایل زیادی با درخواست این دو کشور مخالفت شد از جمله این دلایل، دلیل اقتصادی به دلیل ناتوانی این دو کشور در رقابت اقتصادی با کشورهای نفت خیز بود. عنوان سیاسی نیز یکی دیگر از عوامل اصلی رد انضمام لیبی و جیبوتی به شورای همکاری کشورهای خلیج فارس بود زیرا دو کشور مذکور به شیوه دموکراسی اداره می شوند و همین مخالفت مستمر شورا با این موضوع، خود نشان دهنده هدف استراتژیک و حقیقی آن است، زیرا در مقابل رد انضمام دو کشور لیبی و جیبوتی، از سال 2011 تلاش های مکرری برای پیوستن دو کشور اردن و مغرب به این شورا صورت گرفته است و دلیل آن، شیوه پادشاهی این دو کشور است و این خود به مفهوم ائتلاف خاندان های پادشاهی و امیر نشین خلیج و حرص و ولع آنها به رژیم های سلطنتی برای حمایت از خود است، زیرا سقوط حتی یک سلطنت خودکامه تهدیدی برای کل این رژیم ها به حساب می آید. بنا براین بیشتر تحلیل ها و تفسیرهای مرتبط با دلیل رد درخواست یمن و جیبوتی و تلاش برای انضمام اردن و مغرب تأکید می کنند دلیل این اقدام فقط و فقط حمایت از حکومت های سلطنتی در برابر سقوط است. این یک ترس همیشگی است که این حکومت های خلیجی را به ویژه پس از بنیان نظام جمهوری در ایران و شعله ور شدن آتش به اصطلاح بهار عربی عذاب می دهد.
اوضاع داخلی کشورهای خلیجی در اضطراب بوده و وحدت سیاسی بین کشورهای شورای همکاری که مطمح عربستان سعودی است، با عدم پذیرش سلطنت عمان در سال 2013 طی جلسات گفت و گوی منامه در یمن بر هم خورده است. « یوسف بن علوی» با اعلام مخالفت عمان در این گفت و گو و تهدید به خروج از شورای همکاری کشورهای عرب خلیج فارس و مخالفت مجدد با موضوع پیوستن به پول واحد و یا گسترش به اصطلاح آن روز «نیروهای سپر چزیره» این معادلات را بر هم زد زیرا عمان خیلی زود متوجه تمایل عربستان سعودی به سلطه سیاسی بر شورا شده بود. همچنین عدم اعتماد به آل سعود حتی بنا به گفته امیر کویت به توصیف «بن سلمان» به هیولای خون آشام می توان عدم توازن سیاسی در شورا را به وضوح مشاهده کرد.
در مقابل رژیم عربستان که در صدر کشورهای خلیجی حامی تروریسم قرار دارد، مهم ترین نکته ای که باید مطرح شود اینکه یمن به جای اینکه آغوش گرم شورای همکاری کشورهای خلیج را احساس کند، توسط عربستان سعودی تخریب شده است. جیبوتی این کشور فقیر نیز کاملا مشخص است که مغلوب فرمان آل سعود است و فقط برای تکمیل شدن عدد ائتلاف کشورهای اسلامی در مبارزه با تروریسم مورد توجه خاندان سعودی قرار گرفته است، ائتلافی که دو سال از تشکیل آن می گذرد و حتی هنوز گلوله ای به سمت هیچ تروریستی شلیک نکرده است. عربستان سعودی که در حال حاضر ولیعهد بی پروایی بر سیاست های داخلی و خارجی آن حاکم است، طولی نمی کشد که از خوشی ریاست بر شورای در حال سقوط همکاری کشورهای خلیج گلوگیر شود، زیرا نظام پادشاهی و سلطنتی دیگر مورد اعتماد نیست، به ویژه اینکه با قدرت یافتن هیولای خون آشام در عربستان سعودی به تعبیر امیر کویت دیگر آزمایش های ناامیدانه کویت برای جلوگیری از فرسایش و نابودی بنیان سلطنت امری بی فایده به نظر می رسد.
نظر شما