دیدار با امام رئوف با پای پیاده/ حکایت ۱۱ روز عاشقی 

خیرگزاری شبستان – خراسان جنوبی؛ هر ساله دهه آخر صفر با نزدیک شدن به شهادت امام رضا علیه السلام کاروان های زیادی برای عزاداری و زیارت امام رئوف به مشهد مقدس می روند. در این بین برخی کاروان ها هستند که بیش از ۱۲ روز را با پای پیاده به دیدار امام خود می روند.

این کاروان ها که بیشترشان جوانان و نوجوانان هستند، با گام‌های استوار و پاهایی پر از آبله و دل هایی مملو از عشق و شور به سوی حرم حضرت ثامن الحجج علیه السلام در حرکت هستند و به مقصد قبله امال میلیون ها دل شیدایی یعنی بارگاه منور ضامن آهو ره می پیمایند تا پیام رسان شور و دلدادگی همه ارادتمندان به محضر آن حرم یار باشد. 

هیات کاروان پیاده حضرت علی اکبر علیه السلام مهرشهر بیرجند چندین سال است که دهه آخر ماه صفر با پای پیاده راهی مشهد مقدس می شود تا در ایام شهادت آن حضرت در بارگاه نورانیش باشند‌.

بی شک در این مسیر قلب ها لبریز از مهر و عطوفت عاشقانه نسبت به امام رئوف علیه السلام است و هر چه به مقصد نزدیک تر می شوند دلتنگی ها بیشتر می شود‌.

پیر و جوان همه در این مسیر حدود ۵۰۰ کیلومتری قدم به قدم با ذکر صلوات و تسبیحی در دست که با آن تسبحات حضرت زهرا سلام الله علیها را می گویند، ره می پیمایند؛ چنان عشق به امام رئوف در دل و جانشان رسوخ کرده که سردی هوای پاییز را برایشان از هوای خوش بهار دلنشین تر می کند. حتی اگر باران و برف ببارد باز هم حاضر نیستند قدمی را سواره بردارند.

 
یکی از این زائران نوجوان هفده ساله که از روستای نازدشت سربیشه برای اولین بار به دیدار آقا می آید. آن هم با چه ذوق و عشقی! چراکه برای اولین بار است می خواهد گنبد و گلدسته های اقا را از نزدیک ببیند؛ می گوید: «تاکنون قسمت نشده به زیارت امام رضا علیه السلام بروم، من برای کار به شهر رفته بودم که دوستانم زنگ زدند و عازم مشهد شدیم.»

او می گوید:«پدر و مادرم کشاورز هستند و در روستا زندگی می کنند آنها هم تاکنون به زیارت نرفته اند، خیلی دوست داشتند که به زیارت بروند اما نشد!»

او از حس خوب خود نسبت به این سفر می گوید و اینکه خیلی خوشحال است. زیارت امام رضا (علیه السلام) برای اولین مرتبه پیاده نصیب او شده است؛ «حرم امام رضا(علیه السلام) را در تلویزیون دیده ام اما از نزدیک ندیده ام خیلی ذوق دارم. گویی به زیارت کربلا و یا حج مشرف می شوم.»

آرزو دارد امام رضا علیه السلام همه مریض ها را شفا دهد، برای همین دعا و خواسته اش از آقا همین است.

 
طی کردن این مسیر برخلاف بقیه پیاده روی ها خستگی ندارد، این را محمدحسینی یکی دیگر از جوانانی که از سربیشه کاروان را همراهی میکند، می گوید: «خسته نمی شوم در این راه، تمامش عشق است، صلوات می فرستم، از صبح که راه می افتیم تا شب در تمام مسیر ذکر می گویم.»

او که مانند سه نفر دیگر از دوستانش تاکنون مشهد نرفته اند، می گوید: « من 18 سال دارم، خانواده ما هفت نفر هستند، همه قبلا به مشهد رفتند و من درس می خواندم و نمی توانستم بروم، در روستا زندگی می کنم.»

 
«باورم نمی شود که زیارت امام رضا علیه السلام بروم، دورترین مکان زیارتی که تاکنون رفته ام، بقاع متبرکه اطراف شهرستان سربیشه بوده است.»

مهمترین برنامه کاروان های پیاده رضوی «اقامه نماز اول وقت» است  
صدای اذان که بالا که در آسمان کویر طنین انداز می شود، هر کس در هر جای مسیر که باشد، به نماز می ایستند، هر چه کاروان بیشتر طی طریق میکند، زائران بیشتر احساس سبکی می کنند. 

حسینی می افزاید: «در این مسیر انسان از خود بی خود می شود، برخی کارها و شوخی های اضافی که درست نیست را انجام نمی دهیم و از نظر شخصیتی نسبت به قبلا خیلی تغییر می کنند.»

او می گوید: «آروزی من پیاده روی اربعین در مسیر نجف به کربلا به همراه خانواده ام است. مردم روستای ما همه کشاورز و دامدار هستند، وضع مالیشان خیلی خوب نیست اما قلبهایی سراسر عشق به ائمه اطهار دارند.»

دعای او برای فرج امام زمان (عج)، سلامتی رهبر انقلاب، شفای مریض ها و عاقبت بخیری جوانان است؛ «من برای بقیه دعا می کنیم، در راه نذر کردم که 100 صلوات برای برآورده شدن حاجات بقیه افراد بفرستم.»

«بانویی» پیرمرد 67 ساله ای که با کمر خمیده هم پای سایر اعضای کاروان 11 روز است به عشق علی بن موسی الرضا علیه السلام گام در راهی نهاده که تنها عشق و دلدادگی به امام قلبها می تواند سختی راه را برایش شیرین و آسان کند، می گوید:«حدود شش سال است که با کاروان پیاده دهه آخرماه صفر را به زیارت امام رضا علیه اسلام می آیم و آرزو دارم تا اخر عمرم هر سال در همین راه بمانم.»

از او می پرسم سخت نیست با این سن و کمر خمیده پیاده به زیارت می آیی؟ با لبخند جواب می دهد: «می بینید که خدا رو شکر تا اینجا که 11 روز از سفر ما گذشته است، آمده ام و هیچ خستگی ندارد، عشق به امام رضا علیه السلام خستگی را از تن می برد.»

یکی دیگر از جوانانی که سربند لبیک یا امام رضا علیه السلام بر سر دارد، می گوید:« خدا را شکر می کنم که اولین بار با پای پیاده به حرم امام رضا می روم. خانواده همه مشهد رفتند و من نرفتم، تا اینکه الان پیاده می روم و برای همین خیلی خوشحالم، آن را افتخاری می دانم.»

رامین ابراهیمی یک دیگر جوانان نازدشت که تاکنون اصلا مشهد نرفته است، از حال و هوای سفر پیاده به مشهد می گوید:« حس و حال این سفر عالی است چون انسان را به خدا نزدیکتر می کند.»

آرزوهایی که گفتنی نیست...
علی براتی مقدم از خادمان کاروان پیاده که شش سال است به عنوان خادم زائران با کاروان همراه است، می گوید:« همه اعضای کاروان با پای پیاده نوحه خوان به سمت مشهد می آیند، پیاده انسان را خسته نمی کند، روزی 45 کیلومتر راه می رویم، با اینکه برخی افراد پایشان تاول می زند اما حاضر نیستند چندقدم سوار ماشین شوند.»

او می گوید:«جوانانی که در شهر هستند شاید اگر چند کوچه و خیابان بخواهند راه برود با اتوبوس و یا ماشین می رود اما اینجا حدود 500 کیلومتر فقط به عشق امام رضا راه می آیند و کسی خسته نمی شود، چراکه در مسیر راه می بینند که مردم چه عشقی به اهل بیت دارند و لذا روی اخلاق و رفتار افراد خیلی تاثیر دارد و عوض می شوند.

و زیباترین صحنه آن جایی است که بعد از حدود 500 کیلومتر پیاده روی به حرم مطهر می رسیم و آنجا همه اشک ها جاری می شود، حس و حال دیگری دارد. احساس می کنیم حضرت خود به استقبال زائرانش می آید.»

براتی مقدم از خاطره ای زیبا در یک روز برفی می گوید:«سال 94 که آمدیم در مسیر راه آنقدر برف و کولاک می آمد به حدی که روی ماسک بچه ها یخ زده بود، هوا هم بسیار سرد بود اما بچه ها حاضر نبودند در آن وضعیت سوار ماشین  شوند.»

حسین کدخدا یکی دیگر زائران که سه سال است پیاده به حرم می آید، می گوید:«سال قبل افرادی بودند که موقع برگشت هم تغییر کردند و هم حاجت آنها برآورده شد، سالهای آینده اگر عمری باشد حتما می آیم.»

علی کمندی، مسئول هیات کاروان پیاده حضرت علی اکبر علیه السلام مهرشهر بیرجند با بیان امسال به توفیق الهی بیش از 115 زائر با پای پیاده با هیات حضرت علی اکبر علیه السلام مهرشهر بیرجند عازم مشهد شدند، گفت: از این تعداد 30 خواهر و 85 برادر بودند.

وی با اشاره به اینکه آقایان از بیرجند و خواهران از انتهای مسیر پیاده همراه بودند، گفت: آقایان 11 روز و خانم ها یک روز پیاده روی کردند.