به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از شبکه دویچه وله، آسیب پذیرترین افراد در میانمار کودکانی هستند که شاهد قتل خانواده خود بوده و اکنون تنها شده اند.
«محمد بلال» پسر10 ساله که توانسته از روستا فرار کند، می گوید: «روزی که ارتشی ها آمدند، روستا را به آتش کشیدند و مادرم که سعی می کرد فرار کند را با تیر زدند. پدرم نمی توانست راه برود و آنها او را کتک زدند. من همه اینها را با چشمان خودم دیدم.»
«نور» خواهر محمد هم شاهد این کشتار بود. او و برادرش اکنون در اردوگاه کودکان بی سرپرست در بنگلادش زندگی می کنند. او می تواند در آنجا بازی کند و به طور منظم غذا بخورد، در حالی که در طول سفر از میانمار با برادرش تقریبا تمامی راه را گرسنگی کشیدند. با این حال ضربات روحی حوادث چند هفته گذشته هنوز او را رها نکرده است. او می گوید: «من دلم برای پدرومادرم، خانه و وطنم تنگ شده است.»
«سکینه خاتون» وقتی تیراندازی ها شروع شد هرچه از دستش برمی آمد انجام داد تا از کودکان خود محافظت کند اما نتوانست «یاسمین» ۱۵ ساله و «جامالیتا»ی ۲۰ ساله را که در روستای مجاور بودند نجات دهد. او می گوید: «گلویشان را جلوی پدربزرگ و مادربزرگشان بریدند.» او ادامه می دهد: «من هنوز هم حالت طبیعی ندارم.»
«یاسمین» ۱۵ ساله هم خاطرات بدی دارد: حمله نیروهای میانمار، ضرب و شتم و قتل پدر و برادران مهربانش و کابوس سربازانی که او را ربودند و به او تجاوز کردند.
از ماه اوت بیش از ۶۰۰ هزار روهینگیایی از میانمار به بنگلادش فرار کرده اند.
منازعه ای که ۷۰ سال ادامه داشت و ریشه هایش به پیش از جنگ جهانی دوم می رسد، از سال ۲۰۱۶ بیش از دو هزار نفر را قربانی کرده است.
نظر شما