لقمه حرام دست انسان را از دست امام زمان(عج) جدا می کند/چرا انتظار کوفیان به قتل امام(ع) ختم شد؟!

حجت‌الاسلام و المسلمین علی صدوقی، کارشناس مرکز تخصصی مهدویت در گفت‌وگو با خبرنگار مهدویت خبرگزاری شبستان که به مناسبت روز جهانی غذا انجام شد، با اشاره به اینکه تغذیه سالم یکی از مسائل مهم در زندگی منتظرانه است، اظهار کرد: اگر فردی می خواهد با خط کش منتظرانه ابعاد مختلف زندگی خود را تعیین کند، لازم است که سلامتی را در 5 بخش سلامت فکری، سلامت روحی و روانی، سلامت جسمی، سلامت معنوی و سلامت اجتماعی برای خود تعریف کند که اگر این 5 نوع سلامتی را در ساختار شخصیتی خود شکل دهد و نظام مند کند، هویت اخلاقی یا همان هویت منتظرانه را خواهد داشت زیرا متناسب، همسو و هم جهت با قوانین لایتغیر الهی است.

وی با اشاره به اینکه سلامت جسمی یکی از ارکان مهم در سبک زندگی منتظرانه است، تصریح کرد: سلامت جسمی به این معنا نیست که غذای بدون میکروب و یا با رعایت نکات بهداشتی بخوریم بلکه سلامت جسمی، پلی میان شخصیت ظاهری و شخصیت معنوی و روحی و روانی ماست، یعنی جسم ما را به سمت و سویی می برد که زمینه های ظهور سلامتی روانی، فکری، معنوی و اجتماعی در آن شکل می گیرد.

غذا باید انسان را به حیات طیبه در دنیا و آخرت نزدیک تر کند

صدوقی با اشاره به اینکه لقمه ای که می خوریم باید اولا حلال باشد تا جسم، معنویت، فکر و ... ما سالم باشد، افزود: حلال بودن غذا به این معناست که غذا با خط کش دین الهی و مبتنی بر ارزش ها تهیه شده باشد یعنی غذایی را مصرف کنیم که بتواند در تمام ابعاد شخصیتی، ما را به حیات طیبه در دنیا و آخرت نزدیک تر کند.

این کارشناس مهدوی با اشاره به اینکه دومین شرط، آن است که غذای حلال ما تمیز باشد، تاکید کرد: به این معنا که غذا از نظافت، پاکی و طهارت ویژه برخوردار باشد.

وی اضافه کرد: غذای حرام در صورت پاک و طیب بودن هم نباید مصرف شود و حتی اگر غذای طیب و پاکی با پول حرام تهیه شده باشد، نیز مصرف آن جایز نیست و باید بدانیم حلال و حرام بودن گاه در ظاهر غذا نیست و در باطن آن ها وجود دارد به همین ترتیب آثار آنها نیز در باطن جان انسان وارد می شود.

غذای حرام، جسم را چاق و روح را لاغر می کند

صدوقی با اشاره به اینکه یک غذای حرام اگرچه جسم انسان را فربه می کند اما روح، فکر و معنویت آدمی را لاغر و ضعیف می کند، تصریح کرد: غذای حرام فعالیت معنوی انسان را ناسالم می کند و مانع استجابت دعای وی می شود و میل به دنیا و زمینه تسلیم شدن در برابر وسوسه شیطان را در او ایجاد می کند.

کارشناس مرکز تخصصی مهدویت اضافه کرد: در روز عاشورا امام حسین(ع) به سخنرانی و نصیحت سپاهیان دشمن پرداختند اما آنان کلام حضرت(ع) را نپذیرفتند که ایشان دلیل این عمل را پر شدن شکم های آنان از مال حرام بیان کردند، یعنی مال حرام دست انسان را از دست ولی خدا و امام زمان جدا، انسان را در مسیر حاکمیت نفس اماره راهنمایی و فرد را آماده پذیرش وسوسه های شیطان و دنیا طلب می کند و ناهنجاری های اجتماعی را در وی نمایان می کند.

وی با بیان اینکه شیطان لقمه حرام را برای انسان زینت می دهد، افزود: شیطان در ذهن آدمی این وسوسه را ایجاد می کند که اگر او آن مال را مصرف نکند، دیگری خواهد خورد و یا انسان را فریب می دهد که این مال حرام را بخور تا بعدا بتوانی به افراد نیازمند کمک کنی، در حالی که از طریق حرام نمی توان در مسیر حق گام برداشت.

لعنت فرشتگان بر مصرف کننده لقمه حرام

صدوقی با اشاره به اینکه مصرف مال حرام، اثر وضعی بر زندگی انسان دارد، گفت: فرشتگان انسانی را که لقمه حرام مصرف کرده است، لعنت می کنند یعنی این فرد از رحمت خداوند دور شده و می تواند خودمختار، دیکتاتور و نالایق شود و مانند یک ویروس که خود فاسد شده است، دیگران را هم به فساد می کشاند.

کارشناس مرکز تخصصی مهدویت با اشاره به اینکه فردی که لقمه حرام در شکمش قرار گیرد، از چشم خداوند می افتد، افزود: خداوند ریسمان زندگی چنین فردی را بر دوش خودش می اندازد و مدیریت زندگی را به خود او واگذار می کند و این فرد زمینه های جاری شدن خشم خداوند علیه خود را فراهم کرده است و دیگر نمی تواند منتظر امام زمان(عج) باشد.

وی اضافه کرد: فردی که غذای حرام می خورد، مانند گوسفندی است که خود را از دست چوپان رها کرده است و دیر یا زود در دام گرگ خواهد افتاد و آسیب می بیند لذا انسانی که لقمه حرام مصرف کرد باید خیلی زود توبه و اسغفار کند.

روایت پیامبر(ص) از حرام خواران در معراج

صدوقی گفت: درحدیث معراج پیامبر(ص) فرمودند: «در عالم بالا گروهی را دیدم که سفره هایی از گوشت های پاک و همچنین گوشت های آلوده در برابر آنها گسترده شده بود و آنان از گوشت های آلوده مصرف می کردند و غذاهای پاکیزه را رها می کردند، از جبرائیل دلیل این امر را جویا شدم و ایشان پاسخ داد: «این ها افرادی هستند که مال حلال را رها کرده اند و مال حرام می خورند و این ها افرادی از قوم تو هستند.»؛ یعنی در میان مسلمانان نیز چنین افرادی وجود دارند که تنها به لقمه و سیر شدن فکر می کند و برای رسیدن به این هدف، هر کاری را انجام می دهد.

کارشناس مرکز تخصصی مهدویت ادامه داد: برخلاف این افراد، یک انسان مومن و منتظر به هیچ عنوان سمت لقمه حرام نمی رود زیرا می داند در صورت مصرف این غذای حرام تا 40 شب نمازش قبول نمی شود و تا 40 روز نیز دعایش مستجاب نمی شود و این عدم استجابت دعا به این معناست که خداوند جوابش را نمی دهد، مانند پدری که با فرزندش قهر می کند.

گوشت رشد یافته با لقمه حرام، سزاوار آتش جهنم است

وی با اشاره به اینکه گوشت بدنی که با لقمه حرام رشد کند، سزاوار آتش جهنم است، تصریح کرد: آتش جهنم دارای چارچوب و نظام است و هر گوشتی را طعمه خود قرار نمی دهد زیرا مانند دنیا که برخی از مواد در برابر آتش عایق هستند، گوشت بدنی که با لقمه حلال تغذیه شده است نیز در آتش جهنم نمی سوزد اما گوشتی که با لقمه حرام رشد کرده باشد، سزاوار آتش است.

صدوقی با اشاره به اینکه لقمه حرام، روابط اجتماعی فرد را ناسالم می کند، گفت: لقمه ای که می توانست زمینه رشد، تعادل روحی و روانی و فکر سالم را در انسان ایجاد کند، با تهیه شدن از راه حرام، تمامی این شاخص های سلامتی را از بین می برد لذا پیامبر اکرم(ص) می فرمایند: پیکر و وجودی که از لقمه حرام تغذیه شده است، وارد بهشت نمی شود زیرا مدخل ورودی به بهشت لقمه حلال است.

این کارشناس مهدویت با بیان اینکه لقمه سالم و حلال هویت منتظرانه واقعی را در انسان ایجاد می کند، تاکید کرد: لقمه ای که تمیز و بهداشتی نباشد، جسم انسان را مریض و بیمار می کند اما لقمه حرام، شخصیت انسان را که از فکر، اندیشه، روح و روان، معنویت و ... برخوردار است، تخریب می کند و به روابط اجتماعی وی نیز آسیب می رساند.

وی با بیان اینکه تعادل و تعالی انسان به عنوان هدف زیستن با لقمه و تغذیه حرام و ناسالم حاصل نمی شود، خاطرنشان کرد: فردی که لقمه حلال می خورد و با زحمت و تلاش آن را به دست آورده است اما حرام خواری هم می کند یعنی شراب یا گوشت مرده و خوک می خورد و به شرع مقدس بی اعتنایی می کند، تمام آثار سوء مطرح شده برای لقمه حرام را خواهد چشید.

صدوقی در پایان خاطرنشان کرد: ممکن است فردی لقمه حلال به دست بیاورد و مصرف کند اما رعایت نکات مرتبط با تغذیه سالم را نداشته باشد چنان که در قرآن بیان شده: «کُلُوا و اشرَبُوا و لا تُسرِفُوا» یعنی انسان حق زیاده روی و اسراف را ندارد و باید دستگاه گوارش را امانت بداند و نسبت به آن بی توجهی نکند لذا باید حدود و چارچوب را حفظ کنیم و متناسب با نظام و اهداف تعیین شده از سوی خداوند که همان عبودیت و بندگی است و در عصر غیبت در  منتظر تجلی می یابد، نظام تغذیه ای خود را مدیریت کنیم.