به گزارش خبرنگار مهدویت و غدیر خبرگزاری شبستان: حضرت امیر(ع) در نهج البلاغه مطالب متعددی را در قالب احادیت و جملات قصار خود بیان فرموده اند. بخشی از این مطالب اختصاص به صفان انسان دانا و نادان دارد.
حضرت(ع) می فرمایند: «لِسَانُ الْعَاقِلِ وَرَاءَ قَلْبِهِ وَ قَلْبُ الْأَحْمَقِ وَرَاءَ لِسَانِه؛ زبان عاقل در پشت قلب اوست، و قلب احمق در پشت زبانش قرار دارد.»
قَلْبُ الْأَحْمَقِ فِي فِيهِ وَ لِسَانُ الْعَاقِلِ فِي قَلْبِهِ؛ قلب احمق در دهان او است، و زبان عاقل در قلب او.»
این فرمایش از جمله معانی نیکوی دلپذیر است و مقصود آن این است که خردمند زبانش را رها نمی کند، مگر پس از مشورت و صلاحدید با اندیشه و انسان بی خرد کنترل زبان ندارد و هرچه به زبانش آید می گوید، بدون آنکه فکر و اندیشه داشته باشد و زبان او تابع قلب او نیست.
پیام: انسان عاقل حرف را اول می سنجد بعد ذکر می کند، پیرو زبانش نیست، به خوب و بد حرف می اندیشد. به درستی و نادرستی آن فکر می کند. انسان احمق به خوب و بد حرف نمی اندیشد و پیرو زبانش است ... .
*برگرفته از کتاب «حکمت های نهج البلاغه» نوشته حجت الاسلام محمدرضا هادی زاده
نظر شما