به گزارش خبرگزاری شبستان، حجت الاسلام والمسلمین دکتر احمدحسین شریفی، استاد مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) در یادداشت کوتاهی با عنوان غدیر مکانی و غدیر مکانتی نوشت:
غدیر از نظر مکانی، جایی است میان مکه (منزل توحید) و مدینه (منزل نبوت)؛ اما از نظر مکانتی، روح توحید و نبوت است.
این مکان را بدان جهت «غدیر» می‌گفتند که «آبگیر» بود. و این آبگیر چون به شکل خُم رنگ‌رزی بود، و محل پاک کردن لباس‌ها و شستن جامه‌های رنگ کرده قبایل اطراف، به آن «غدیر خم» می‌گفتند.
امام صادق(ع) در تفسیر آیه 138 سوره مبارکه بقره «صِبْغَةَ اللَّهِ وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَة» فرمودند: ولایت امیرالمؤمنین «صبغةالله» است، یعنی با اتصال به ولایت است که می‌تواند رنگ‌های غیرتوحیدی و غیراسلامی را زدود و با ورود به غدیر است که هر انسانی می‌تواند رنگ خدا را به خود گیرد.
پس از حجةالوداع در سال دهم هجری، پیامبر اکرم(ص) همه حج‌گزاران انبوه همراه خود را به مدت سه شبانه روز در این محل نگه داشت تا فرد فرد آنان، که به گفتة مورخان اهل سنت، 120 هزار نفر بودند، با علی‌بن‌ابیطالب با عنوان «امیرالمؤمنین» بیعت کنند.
مورخان اهل سنت، در یکی از بی‌نظیرترین نقل‌های حدیثی، واقعه غدیر را با 360 سند مختلف، نقل کرده‌اند. همگان تصریح کرده‌اند که پیامبراکرم(ص) خطاب به همه مسلمانان، حاضران و غایبان، فرمودند: «مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ، فَهذا عَلِىٌّ مَوْلاهُ» و این یعنی مسلمان کسی است که علی را به عنوان امیرمؤمنان بپذیرد.
بزرگداشت حادثه غدیر به این است که هر شیعه‌ای به سهم خود تلاش کند، به هر میزان که می‌تواند از برادران اهل سنت را نسبت به این حقیقت بزرگ آگاه کند: وظیفه ما ابلاغ پیام خدای متعال و حقیقت دعوت اسلام است.
نظر شما