به گزارش خبرگزاری شبستان از کرمان، یکی از چالش های بزرگ زندگی بشر امروز، «اخلاق مداری» است؛ اخلاق، گستره وسیعی از مفاهیم پسندیده را شامل می شود که برای کسب هر یک از این مفاهیم، ابتدا انسان باید خانه دل را پاک کند تا خدای متعال از فضل و کرم خویش، اخلاقیات را در درون او جاری و ساری کند.
مرحوم دولابی جمله ای دارد که «خلاصه اخلاق دو کلمه است: مرنج و مرنجان» در همین رابطه از مرحوم حاج آقا مجتهدي نقل شد که مي فرمود: «آقاي آخوند از آقاي نخودکي خواست که او را موعظه کند. آقاي نخودکي گفت: مرنج و مرنجان.
آقاي آخوند گفت: مرنجان را فهميدم يعني کسي را اذيت نکنم. ولي مرنج يعني چي؟ چطور مي توانم ناراحت نشوم؟ مثلاً وقتي بفهمم کسي مرا غيبت کرده يا فحش داده چطور مي توانم نرنجم؟! آقاي نخودکي گفت: علاج آن است که خودت را کسي نداني. اگر خودت را کسي ندانستي، ديگر نمي رنجي.»
تأملی در این عبارات، حاکی از آن است که همه بدبختی ها در بخشی از تلاطمی که ما در حوزه اخلاق داریم بر سر «منیت» ها است. اینکه ما خودمان را کسی حساب می کنیم و به محض اینکه توهینی یا تحقیری و یا... به ما می شود، فوری ناراحت می شویم؛ در حالیکه انسان اگر طالب کسب فیوضات است و می خواهد حداقل در زمره شاگردان چنین علمایی باشد، باید به این ظرافت ها توجه داشته باشد.
خودخواهی، غرور، تکبر، فخر و نخوت و صفاتی از این دست همه و همه انسان را از اخلاقیات پسندیده دور می کند؛ به فرموده مقام معظم رهبری کسی که می خواهد از سیم خاردارهای دشمن عبور کند اول باید از سیم خاردارهای نفس خویش عبور کند؛ چطور ماها که هنوز در قید این منیت ها هستیم، انتظار رسیدن به حال خوب هم هستیم؟!
در راستای موضوع مورد بحث، نقل است شاگردان یکی از علمای بزرگ(به نظرم مرحوم نراقی صاحب جامع السعادات)برای اینکه او را محک بزنند که آیا آنچه در کتاب خود گفته به آن عمل می کند یا خیر؟ روزی با استاد کلی خوش و بش کردند و روز دیگر حتی به او سلام هم نکردند و دیدند که رفتار استاد با آنان در این دو روز، هیچ تفاوتی نداشت.
نظر شما