به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری شبستان، نمایشگاه « پرندگان شیشه‌ای» سعید رضاخان تحولی نو در این هنر بود که در روز شنبه یازدهم شهریور افتتاح شد و به این بهانه جمع کثیری از علاقه مندان به هنر و نمایندگان مجلس شورای اسلامی در موزه نقاشی پشت شیشه از این نمایشگاه دیدن کنند؛ همین نمایشگاه بهانه ای شد تا خبرگزاری شبستان با این هنرمند به گفتگو بنشیند:
نمایشگاه « پرندگان شیشه‌ای» در موزه نقاشی پشت چگونه نمایشگاهی است؟
این نمایشگاه بر اساس ترکیب نقاشی پشت شیشه و گونه شناسی پرندگان ایران صورت گرفته است و از این نظر یک کار خاص و جدید است که پیش از این سابقه نداشته است.
به نظر می رسد در برخی آثار موضوع از زمینه جداست؟
بله. یکی از نوآوری های این نمایشگاه چند لایه بودن آثار است. در برخی از آثار سعی کرده ام از چند شیشه برای نشان دادن یک موضوع استفاده کنم. حتی در یک تابلو که یک کمرکولی به تصویر کشیده شده است از ۵ شیشه استفاده شده است، این شیشه ها که بصورت همپوشان بر روی هم قرار می‌گیرند؛ یک تصویر کلی را ارائه می دهند.
به چه دلیل پرندگان را موضوع کار خود قرار دادید ؟
بیشتر به علاقه ام نسبت به پرندگان باز می‌گردد؛ از طرف دیگر یک خلاء وجود داشت و آن خلاء عدم وجود نقاشی های معاصر در زمینه گونه شناسی بود. سابقه این رشته به سالها پیش باز می‌گردد و ایرانیان از طریق زارودنی با این هنر آشنا شدند. اما با گذشت زمان و پیشرفت دوربین های عکاسی این نوع از نقاشی رو به فراموشی رفت؛ اضافه بر این در پشت شیشه و بصورت تخصصی چنین چنین کاری صورت نگرفته بود.
از چه زمانی خلق این آثار را آغاز کردید؟
در دهه هفتاد خورشیدی بود که با کلیدهای شناسایی موجودات مختلف از جمله پرندگان آشنا شدم. آن زمان هم نقاشی و هم عکاسی می کردم. تا اواسط دهه ۸۰ حدود ۱۰۰ مقاله با موضوع معرفی تنوع زیستی ایران در مجلات مختلف به چاپ رساندم که عکسها را هم خودم می گرفتم. بیشتر آنها در اطلاعات علمی به چاپ رسید. البته موج سبز، دنیای آبزیان، شکار و طبیعت، پیام دوستداران طبیعت و جاده های سبز هم بودند. در آن زمان با نام مستعار سعید رضاپور می نوشتم. عکاسی کارم را راحت کرده بود اما با این وجود نقاشی هم می کردم.
هدفتان از اینکه در کنار هر تابلو متنی نوشته اید چیست؟
تعداد زیادی از مردم با تنوع زیستی ایران بیگانه هستند. به همین دلیل سعی کردم اطلاعات مختصری در مورد هر یک از تابلوها بدهم. به این ترتیب مراجعه کنندگان به موزه با رژیم غذایی، پراکندگی، زیستگاه، وضعیت فعلی گونه و مشخصات آن موجود آشنا می‌شوند.
نمایشگاه های قبلی شما بیشتر در ارتباط با خوشنویسی پشت شیشه بود؛ چه شد که بصورت ناگهانی این همه تغییر ایجاد شد؟
همین طور است که شما می فرمایید. تا مدتی پیش هم قرار بود نمایشگاهی با آثار خوشنویسی در موزه برپا شود. دوستان میراث فرهنگی هم که به کارگاهم آمده بودند؛ آثار خوشنویسی پشت شیشه را انتخاب کرده بودند و قرار بود آنها را به موزه منتقل کنیم اما به نظرم رسید که برای ارائه آثار خوشنویسی در سطح موزه احتیاج به زمان بیشتری دارم. باید کمی بیشتر فکر کنم و کارهای تازه تری را ارائه دهم. البته صحبت هایی هم شده بود که هر دو طبقه را به آثارم اختصاص دهند. یک طبقه جهت مجموعه پرندگان و یک طبقه هم برای تابلوهای خوشنویسی پشت شیشه. با این مذاکرات به نتیجه نرسید و من مجموعه پرندگان را بردم. به هر حال هر سازمانی قوانین و محدودیت های خاص خودش را دارد.
برخی نام شما و موزه نقاشی پشت شیشه را عجین شده می دانند. نظر خودتان چیست؟
فکر نمی کنم که در این حد باشد. دوستان نسبت به من لطف دارند. این عزیزان به دلیل نوع فعالیت، تعداد نمایشگاه ها و کارگاه هایی که تابحال داشته ام چنین تصوری را دارند. به هر حال در چند سال اخیر بیشترین تولید خبر در زمینه نقاشی پشت شیشه در ارتباط با نام رضاخان بوده است. شاید به همین دلیل است که به نظر می‌رسد نام موزه و رضاخان با یکدیگر گره خورده اند.
وضعیت فعلی نقاشی پشت شیشه به چه صورت است؟
در حال حاضر گروه های زیادی هستند که در این رشته به فعالیت می پردازند. افراد زیادی با نام نقاشی پشت شیشه آشنا شده اند و همه این گوارد امید بخش هستند و آینده درخشانی را برای این هنر نشان می‌دهند. با این وجود نیاز به یک تحول اساسی احساس می شود. خیلی از افراد سعی در آموزش سنتی این هنر و رواج کپی کاری دارند. من با سنت مخالف نیستم. می شود در کارهای سنتی هم نوآوری کرد و آن را ارتقاء داد. من با کپی کاری و آثار دم دستی مخالفم. با کمی تفکر می شود به خلاقیت رسید.
نظر شما