به گزارش خبرنگار سینما شبستان، کارگاه تجربه های شخصی چرا فیلم می سازیم؟ با هدایت مجید برزگر، کارگردان سینمای ایران؛ عصر روز گذشته در سالن شماره ۴ پردیس سینمایی چارسو و در آخرین روز از دومین جشنواره ی فیلم سلامت، برگزار شد.
برزگر در ابتدای این نشست با بیان اینکه ایران از نخستین کشورهای وارد کننده ی دوربین متحرک است، گفت: دوربین عکاسی، پیش از سال ۱۹۰۰ به ایران آورده شد و بعد از آن دوربین متحرک به ایران آمد. میرزا ابراهیم خان عکاس باشی، نخستین فیلم بردار سینمای ایران است که پلان های معروفی را در تاریخ سینما ضبط کرده. پلان هایی که عمدتاً از ناصرالدین شاه گرفته است.
وی با اشاره به این که اگر از هریک از ما بخواهند تا فیلم های مورد علاقه مان از سینمای ایران را نام ببریم آثار مشخصی از کارگردانانِ سینما می رسیم، ادامه داد: در تاریخ سینمای ایران فیلم های بسیاری ساخته شده که قطعاً همه را ندیده ایم و بسیاری را دیده ایم و به خاطر نمی آوریم. وقتی از سینما حرف می زنیم، فارغ از تعدادی فیلم که مثلا بابت فروش عجیب و غریب یا اینکه برای نخستین بار تکنیکی را وارد سینمای ایران کرده اند در یادها مانده اند، مشخصا نام چند فیلمساز به ذهن می آید. کسانی مثل امیر نادری، مسعود کیمیایی، ناصر تقوایی و کسانِ دیگری که به همت خود دست بر زانو گرفته اند و فیلم ساخته و در تاریخ سینمای ایران جریان سازی کرده اند.
کارگردان «پرویز» در ادامه به موضوعِ کلاس پرداخت و گفت: اینکه ساخته شدن یا نشدن یک فیلم اساسا چه ضرورتی دارد؟ مسئله ی مهمی است که پیش از ساختن یک فیلم به آن فکر می کنم. همیشه پیش از ساختِ یک فیلم باید بدانید قرار است فیلم چه بگوید،بر چه اساسی ساخته شود و آیا باید به مدهای فیلم سازی رایج تن بدهد یا نه؟ و پس از آن قرار است به کجا برسیم؟
مجید برزگر با بیان اینکه هر کدام از شما اگر بخواهید یک فیلمِ شخصی درباره ی خودتان بسازید با مخالفت مواجه می شوید، گفت: جریانِ اصلی سینما متاسفانه به شبیه دیگری شدن، تن داده و از فیلم های موفق تقلید می کند. این چیزی نیست که با ورود نگاهِ تازه همخوانی داشته باشد. این در حالی است که هر فیلمسازی دارای سبک خاص خود است و اگر به هر دلیلی، تن به سلیقه ی رایج بدهد؛ سبک خود را از دست می دهد و چیزی از خودش نمی ماند.
کارگردان «فصلِ باران های موسمی» تاکید کرد: اخیرا به یک بازیگر خانم پیشنهاد ایفای نقش در فیلم تازه ام را دادم که رقمِ دستمزد درخواستی او برابر با کلِ هزینه ی ساخت سه فیلم سینماییِ من بود. وقتی به فیلم هایی که ساخته ام نگاه می کنم، به یاد می آورم که اگر تن به شرایط دیگری می دادم دست کم خودم از فیلم راضی نمی شدم. اینکه فیلمسازی، گران است واقعیت دارد اما من بین فیلم نساختن و سخت فیلم ساختن دومی را انتخاب می کنم. توصیه می کنم یا فیلمسازی را رها کرده و یا در تصمیم تان مصمم تر شوید.
نظر شما