محمد عظیمی، داور دوازده دوره جشنواره بین المللی نامه ای به امام رضا(علیه السلام) امروز(2مرداد) در گفتگو با خبرنگار شبستان از اهمیت نامه نگاری و انتظارتش برای پویایی هرچه بیشتر این جشنواره گفت که از نظر می گذرد.
* از چه زمانی با جشنواره بین المللی نامه ای به امام رضا(علیه السلام) همراه شدید؟
دوازدهمین سالی است که داور این جشنواره هستم و این عنایتی است که حضرت امام رضا(علیه السلام) شامل حال من نموده است.
* ارزیابی خود را از این دوازده دوره برگزاری جشنواره بفرمایید وآیا توانسته به توفیقاتی دست یابد؟
طبیعتا از سال های اول تا سال جاری از نظر رشد کمی شرایط بسیار خوبی داشتیم و استقبال زیادی شده هرچند که من به عنوان یک داور و کسی که دلداده این فرهنگ هستم انتظار استقبال بیشتری دارم و فکر می کنم در سرزمینی که امام هشتم را داریم و با این جمعیت 80میلیونی عدد ما نباید زیر 500هزار باشد و طبیعتا باید آسیب شناسی شود چرا این استقبال آن چنان که شایسته حضرت است انجام نشد شاید بخشی از عدم تبلیغ درست و تخصصی و به موقع در حوزه های مختلف فرهنگی و عمومی جامعه باشد.
اعتقاد دارم نامه هرگز پایان پذیر نخواهد بود چون هرکسی با هر موقعیت و سن و شرایطی می تواند آرزویی، اجابتی، درخواستی و درد دلی داشته باشد درواقع می توان گفت عین زندگی است.
* چه چیزی در خوانش نامه ها توجه شما را جلب کرده است؟
درسال های مختلف شاید مسایلی بیشتر ناراحت کننده بود و دغدغه ما می شد که بخشی به افرادی اختصاص داشت که با سن بالا و شرایط نامساعد مالی هنوز نتوانسته بودند خدمت آقا امام رضا(علیه السلام) برسند. شاید در بسیاری جلسات عنوان کردم، به کمک مجموعه های مختلف استان و الزاما فرهنگ وارشاداسلامی هم نباشد می توانیم آرزومندان را فارغ ازنگاه اداری و حتی جشنواره ای به آرزویشان برسانیم.
بسیاری از ادارات امکانات رفاهی و حضور در مشهد مقدس را دارند و این جشنواره می تواند فرصتی باشد برای برآورده شدن این آرزوها.
زبان های بی آلایش، صادقانه و بی تکلفی در نامه ها وجود دارد که واقعا به جرأت می توانم بگویم اصلا نویسنده به این فکر نیست که این نامه را برای یک جشنواره می فرستد ودر این اندیشه که این نامه فقط برای امام رضا(علیه السلام) نوشته شده و طرف خطاب این زبان صمیمی فقط مربوط به آقا است.
* آیا در این دوازده دوره با نامه ای مواجه شدید که بخواهید پیگیر رفع مشکل آن شوید؟
یکی از مسایلی که در سال های قبل داشتیم نامه ای از جماعت زندانیان بود که درواقع با خلوص و صداقت اعتراف به خطایشان کردند و چشم انتظار عنایت هستند؛ فکر می کنم این ها فرصت های خوبی است که قوه قضائیه(دستگاه قضا) از این طریق نگاه خاصی به جماعتی معترف از خطای اجتماعی داشته باشد وفکر می کنم اگر از این طریق عفو را شامل حال زندانیان کنیم چون بهانه حضرت امام رضا(علیه السلام)است می توانیم از بزهکاری اجتماعی و از تکرار آن، حداقل از همین جماعتی که سال ها به دلایل و عوامل مختلف دچار این خطا شدند جلوگیری کنیم و این فرصت های ظریفی است که از این نامه نوشتن ها به امام، برای آسیب شناسی اجتماعی و نقش فرهنگ رضوی در سلامت اجتماعی مدد گرفت.
* چرا مردم ما نامه کم می نویسند آیا فاصله از کتاب می تواند موجبات این امر را فراهم کرده باشد؟
فرهنگ نامه نگاری نیز بسیار ضعیف شده است. مردم ما کم نامه می نوسیند جدای از شبکه های اجتماعی فاصله ما با کتاب هم در این امر دخیل است.
وقتی می گوئیم نامه طبیعتا یک مقوله متفاوت است. نامه از یک انسان موجود به یک امام از منظر معنوی نوشته می شود و طبیعتا اینجا دیگر زبان نرمش تغییر می کند و نمی توانیم بگوئیم اصول نامه نگاری باید رعایت شود و اینجا فقط پای عشق است و زبان عشق اصلا تکلف پذیر نیست طبیعتا در همه نامه ها آرزوی زیارت، شفا، رفع گرفتاری و مشکلات و ... وجود دارد.
سعی می کنم عنوان داور را برای خودم تعریف نکنم چون داور این قصه خود خدااست و زمانی این قصه نوشته می شود مستقیم به خود حضرت برمی گردد و من فکر می کنم فقط این لطف وجود دارد که ما توانستیم محرم این نامه ها بشویم.
از طرف دیگر ما چشم اندازهای تازه زبانی و ادبی و نگاه معنوی را انتخاب می کنیم و درغیر اینصورت ما درجایگاهی نیستیم که بگوییم این نامه لیاقت برنده شدن دارد یا نه ویا این نامه مردود است حتی نامه های کپی شده از اینترنت را هم با عنوان منفی خطاب نمی کنیم من نگاهم این است که این ها دل ارادت داشتند اما زبان بیان نداشتند و به همین خاطر از زبان زیبای دیگران برای عرض ارادت استفاده کردند طبیعتا این افراد نمی توانند جزء منتخبین باشند. امیدوارم به استقلال زبانی برسند و خود بنویسند چرا که زمانی کودکی باخط شکسته می گوید امام رضا(علیه السلام) دوست دارم خیلی باارزش تر از کسی است که بیست صفحه نامه نوشته باشد.
نظر شما