به گزارش خبرگزاری شبستان،«چگونه می‌توان هم از مردم گریخت و هم از نزدیک با ایشان، و برایشان، زندگی کرد؟ چگونه می توان هم به زندگی آدمیان و قراردادهای دیرینه آن پشت پا زد و هم برای آنان، وبه کمک خودشان، زندگی نو و نظم نوینی را جستجو کرد؟» آنچه می خوانید گزیده ای است از داستان خواندنی بارون درخت نشین است که داستان بر محور این اندیشه چرخ می زند.
کتاب داستان زندگی «کوزیمو لارس دو روندو» پسر« بارون آرمینیوس» را از سن ۱۲ سالگی تا مرگ از زبان برادرش« بیاجیو» به تصویر می‌کشد. خانواده اعیانی آنها در شهر اومبروزا زندگی می‌کند و کودکان با شیوه‌های سخت و خشکی بزرگ می‌شوند که پذیرششان از سوی بچه‌ها به اکراه صورت می‌پذیرد.
ناخرسندی کوزیمو تا بدانجا پیش می‌رود که روزی به بالای درخت بلوطی می‌رود و دیگر حاضر به پایین آمدن نمی‌شود. وجود جنگل‌های بسیار با درختانی که شاخه‌هایشان در هم می‌رود این امکان را به «بارون درخت‌نشین» می‌دهد که از منطقه‌ای به منطقه دیگر و از شهری به شهر دیگر سفر کند بی آنکه نیازی به پایین آمدن از درختان داشته باشد.
این رفتار و زندگی پیوسته بر روی درختان گوناگون تا پایان عمر با او می‌ماند. در این میان هر آن مقدار که بارون خود را از دیگران و مردم روی زمین دورتر می‌کند، بیشتر و بیشتر به رابطه و کمک به آنها نیاز پیدا می‌کند. سرانجام عشق درختری بنام ویولتا سبب دگرگونی زندگی بارون درخت نشین خواهد شد.
نکته جالب توجه در داستان زندگی بارون درخت نشین در این است که این پسر که در آغاز از دست تعالیم دشوار زندگی اشرافی به بالای درخت بلوط پناه می برد در نهایت به انتخابی آگاه درباره این شیوه زندگی شگفت انگیز دست می یابد و آن را برای خویش بر می گزیند و به مطالعه و دانش روی می آورد و نتایج آگاهی های خود را در اختیار کشاورزان و مردمان عادی منطقه قرار می دهد.
داستان بارون درخت نشین شاید نشان دهنده زندگی همه آدم هایی است که انقلابی اساسی از درونشان اتفاق می افتد و در نهایت شیوه زندگی خاصی در درونشان نهادینه می شود .
می توان گفت: بارون درخت‌نشین معروف‌ترین اثر و بهترین نمونه سبک کار اوست.پدر و مادرش هر دو ایتالیایى و گیاه‌شناس بودند. اثر این تخصص پدر و مادر در فضاى بکر و بى‌همانند همین کتاب و در آشنایى ژرفِ نویسنده با درختان و جانوران نمودار است، به‌گونه‌اى که مى‌توان این کتاب را همچنین قصیده‌اى در ستایش از «درخت» دانست.
در بخشی از ابتدای این اثر می خوانیم :«کوزیمو بشقاب حلزون را به کناری زد و گفت: پیش از این گفته بودم و بازهم می گویم که حلزون نمی خورم.
حرکتی چنین خیره سرانه در خانه ما سابقه نداشت. پدرمان ، بارون آرمینیوس لاروس دو روندو بالای میز نشسته بود . گلاه گیسی به سبک لویی چهاردهم به سرداشت که تا گوش هایش می رسد و مانند همه چیز او کهنه و منسوخ بود . پدر فوشلا فور ، کشیش خانواده و آموزگار ما ، میان من و برادرم نشسته بود. روبه روی ما، مادر ما ما ژنرال کنرادین دو لاروس، و خواهرمان باتیستا- راهبه خانواده- نشسته بودند....
کوزیمو دوازده سال داشت و من هشت ساله بودم.تازه چند ماهی می شد که اجازه یافته بودیم با پدر و مادرمان بر یک میز غذا بخوریم . من نیز ، با آن که سنم کافی نبود، ، از این امتیاز ویژه برادرم برخوردار شده بودم ، زیرا دلشان نمی آمد که من تنها غذا بخورم ...
گفتم امتیاز ؟! بدینگونه برای من و کوزیمو و من ، دوران خوشی به سر رسید و دلمان هوای ناهارهای ساده ای را داشت که همراه با فوشلافلور دراتاق کوچک و دور افتاده می خوردیم ...»
ایتالو کالوینو (زاده ۱۵ اکتبر ۱۹۲۳ - درگذشته ۱۹ سپتامبر ۱۹۸۵) نویسندهٔ رمان و داستان کوتاه ایتالیایی است. وی سبک ادبی خاص خود را داشت که می‌توان آن را سورئال یا پست‌مدرن یاد کرد. سه‌گانهٔ «نیاکان ما» (شامل شوالیه ناموجود، ویکنت شقه‌شده و بارون درخت‌نشین) و مجموعه داستان‌های کوتاه شهرهای نامرئی و شش یادداشت برای هزارهٔ بعدی ازتحسین‌شده‌ترین آثار او هستند. وی را یکی از مهم‌ترین نویسندگان ایتالیایی قرن بیستم می‌دانند.
چاپ دوازدهم بارون درخت نشین اثر خواندنی «ایتالوکالوینو» است که موسسه انتشاراتی «نگاه» آن را منتشر کرده است.
نظر شما