انسان باید فدای خدا شود/زهد یعنی دل کندگی از دنیا

به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان از اصفهان، آیت الله سید ابوالحسن مهدوی، عضو مجلس خبرگان رهبری و امام جمعه موقت اصفهان در جمع طلاب حوزه علمیه اصفهان گفت: از آثار زهد این است که انسان زاهد از دنیا محروم نیست و او نیز از دنیا بهره می‌بَرد؛ ولی تفاوت او با انسان راغب در این است که  انسان راغب شیفتۀ دنیاست و در مسیر دنیا حرکت می‌کند و روی دلش به‌سوی دنیاست؛ اما شخص زاهد به دنیا پشت می‌کند و رویش به طرف خداست؛ ولی دنیاست که به‌سوی او می‌آید.

وی ادامه داد: حالتی که بین دنیا و شخصِ زاهد برقرار است، طبق قانونی است که دانی (پایین‌تر) باید فدای عالی (بالاتر) شود؛ یعنی آنچه پایین‌تر است و ارزش کمتری دارد، باید فدای چیزی بشود که برتر و با ارزش‌تر است؛ مثلا گیاه پرورش می‌یابد تا غذای حیوانات شود.

عضو مجلس خبرگان رهبری افزود: حیوان هم برای استفادۀ انسان ذبح می‌شود و در حقیقت، فدای او می‌شود؛ اما هیچ‌گاه انسان را برای حیوان ذبح نمی‌کنند یا حیوانی را برای کود شدن در پای درختان و علفزارها ذبح نمی‌کنند.

آیت الله مهدوی اضافه کرد: عجیب است که انسان این قانون را می‌داند که هر موجود دانی باید فدای موجود عالی شود؛ اما وقتی نوبت به خودش می‌رسد، خود را فدای موجودی پست‌تر از خود، یعنی دنیا می‌کند.

وی افزود: حالی‌که دنیا باید فدای انسان شود و انسان فدای خدا بنابراین، نباید گمان کرد انسان زاهد بهره‌ای از دنیا ندارد؛ بلکه دنیا به‌سوی او می‌دود؛ اما او به دنیا نه می‌گوید و به آن پشت می‌کند.

عضو مجلس خبرگان رهبری اظهار داشت: امیرالمومنین(علیه‌السلام) می‌فرمایند «کسی‌که در دنیا زاهد است، دنیا از او فوت نمی‌شود» یعنی دنیا به سراغ او می‌آید؛ گرچه زاهد دنبال آن نرود.

وی گفت: مرسوم شده که وقتی می‌خواهند زهد را مثال بزنند، فقط به امیرالمومنین(علیه‌السلام) مثال می‌زنند و این غلط است؛ چون زهد به معنای نداشتن و کمبود سطح زندگی نیست بلکه زهد به معنای روحیۀ دل‌کندگی از دنیا است.

آیت الله مهدوی  خاطر نشان کرد: این روحیه در وجود همۀ ائمه(علیهم‌السلام) یکسان بوده، حتی امام مجتبی(علیه‌السلام) که به ظاهر دارا بودند، زندگی‌شان یک مقدار بیشتر از پدرشان بوده و اموالی را داشتند ولیکن نشانۀ زهدشان که هیچ دلبستگی نداشتند به دنیا این بود که دو بار کل اموالشان را در راه خدا دادند به طوری که دیگر خودشان هیچ نداشتند و دو مرتبه از اول تحصیل مال می‌کردند؛ بنابراین علمشان، قدرتشان، سخاوتشان، ایثارشان، زهدشان و عفوشان در همۀ کمالات باید بگوییم هیچ تفاوتی با امامان دیگر ندارند.