سابقه دیرینه نفرت مردم مصر از صهیونیست ها

به گزارش خبرگزاری شبستان ، پرچم اسراییل این روزها در مصر در امان نیست .مصری ها برای نشان دادن نفرت و انزجار خود از از رژیم صهیونیستی پرچم پاره پاره شده این رژیم را از پنجره سفارت اسراییل در قاهره به پایین می کشند. پرچم رژیم اشغالگر قدس در خیابان های قاهره به آتش کشیده می شود تا مردم نشان دهند که پس از حسنی مبارک دیگر هیچ دلیلی برای پنهان کردن نفرت خود از صهیونیست ها ندارند.
چهره ضد اسراییلی امروز شهرهای مصر درست برعکس زمانی است که در دهه 1980 پس از امضای پیمان کمپ دیوید ده ها هزار اسراییلی وارد مصر شده و مورد استقبال مصری ها قرار گرفتند .
در آن زمان مردم مصر تصور می کردند که امضای این پیمان سرآغاز امید به آشتی و صلح میان اعراب و اسراییل و به وجود آمدن صلحی پایدار در خاورمیانه است.
اعتماد به اسراییل در آن روزها اشتباه بود زیرا این بار نیز مثل همیشه آمریکا با نیت ها و اهداف امپریالیستی خود و با به خدمت گرفتن انور سادات ، رییس جمهوری وقت مصر نقشی فعال را در امضای این معاهده میان مصر و اسراییل ایفا کرد تا بدین ترتیب برای اولین بار رژیم جعلی اسراییل از سوی یک کشور عربی به رسمیت شناخته شود اما از آنجا که این پیمان در ظاهر شامل مواردی به نفع مصری ها و فلسطینی ها بود مردم مصر از امضای آن خشنود بودند.
اما نفرت و انزجار مصری ها از رژیم صهیونیستی درست از همان روزهای آغازین امضای کمپ دیوید یعنی از زمانی شروع شد که صهیونیست ها تعهدات خود در این پیمان را نقض کردند .
بر اساس این پیمان قرار بود که حقوق قانونی فلسطینی ها و استقلال سرزمین آنها در طول پنج سال به رسمیت شناخته شود . رژیم صهیونیستی برای اغوای افکار عمومی دست به انجام مذاکراتی مضحک زد که نتایج آنها از ابتدا مشخص بود.
اسراییل در ابتدا با تعیین هیئتی به سرپرستی « یوسف برگ » وزیر داخلی با هدف از سرباز کردن مسئولیت های خود چندین مذاکره را با شرط های از پیش تعیین شده برگزار کرد اما هیچ گاه به تعهدات خود پس از انجام این مذاکرات عمل نکرد.
دلیل دیگر تنفر مصری ها از اسراییل که در طول سال های حکومت دیکتاتوری مبارک همواره با آنان بود حمله اسراییل به لبنان درست یک روز پس از تکمیل نهایی معاهده کمپ دیوید در سال 1982 میلادی بود.
این حمله که موجب به خاک وخون کشیده شدن بسیاری از شهروندان بی گناه در لبنان شد آتش تنفر از صهیونیست ها را در دل مردم مصر شعله ور تر کرد .
بمباران بیروت ، مسدود کردن مرزهای غزه از جمله گذرگاه رفح برای محدود کردن و تنبیه دسته جمعی مردم این منطقه از جمله اقداماتی بود که اگر از سوی کشوری نسبت به یهودیان انجام می شد به طور قطع نفرت از آن کشور را در دل یهودیان ایجاد می کرد.
در واقع تنفر عمومی‌مردم مصر از حسنی مبارک نیز به دلیل همگامی‌و هم پیمانی دولت مصر با طرح سازشکارانه و خیانت به آرمان مردم مظلوم فلسطین بود از این رو پس از سقوط مبارک گروه‌های مختلف مصری به ویژه جریان اسلام گرا علناً خواستار قطع ارتباط با تل آویو شدند.
البته حمله اخیر رژیم صهیونیستی به صحرای سینا و کشته شدن چندین نیروی امنیتی مصر، خشم مردم مصر نسبت به رژیم صهیونیستی را دو چندان کرد.
با وجود همه خیانت های اسراییل به مصر و اعراب در چند دهه اخیر و سکوتی که مردم مصر در دوران مبارک ناگزیر از آن بودند اکنون بهار عرب قوانین بازی در خاورمیانه را تغییر داده است.
دیگر توافق های صلح و آتش بس که دیکتاتورهای سابق در کشورهای عربی برای حفظ منافع خود و به بهای پایمال کردن منافع مردم به شدت به آنها پایبند بودند هیچ ارزشی برای مردم که به دنبال برپایی دولت های دموکراتیک هستند ، ندارد.
از این پس مردم در مقابل خشونت ها و رفتارهای استعمارگرانه در قبال عرب ها سکوت نمی کنند و اجازه نمی دهند کینه ای که از اسراییل و متحدانش دارند در دل آنها باقی بماند.
اسراییل از این پس دیگر نمی تواند با قدرت نظامی که سالهاست بر آن تکیه دارد به بقای خود ادامه دهد. رهبران جدید عرب دیگر نمی توانند از آرمان های مردم خود چشم پوشی کنند و مردم نیز دیگر اسراییل را به عنوان یک رژیم اشغالگر دز منطقه نخواهند پذیرفت.
ادامه اشغالگری در این شرایط اسراییل را در معرض خطری جدی قرار می دهد ، هرچقدر این اشغالگری بیشتر به طول بینجامد مقاومت در برابر موجودیت کنونی اسراییل بیشتر خواهد شد.
آنچه تا کنون به رابطه قاهره - تل آویو ابعاد استراتژیک می‌بخشید پایبندی مصر به کمپ دیوید بود که پس از برکناری مبارک بر باد رفته است و به لحاظ امنیتی هم معاهداتی که دو طرف با یکدیگر داشتند امروز به چالش کشیده است.
گذرگاه رفح پس از سقوط مبارک به روی مردم نوار غزه گشوده شد و نیز حفاظت از مرزهای امنیتی مصر و اسراییل با تهدیدهای جدی مواجه گردید.. از سوی دیگر قاهره به محور مذکرات آشتی ملی میان دو گروه فلسطینی حماس و فتح در آمده و از خواسته فلسطینیان مبنی بر تشکیل دولت مستقل فلسطینی در سرزمین‌های 1967 حمایت می‌کند، همه اینها نشانه‌هایی از تغییر راهبرد خارجی مصر به شمار می‌رود. راهبردی که بیشتر بر روابط با جهان اسلام و منطقه تمرکز یافته است.
در این شرایط تصور دستیابی به توافقنامه صلح که بتواند منجر به پایان اشغالگری اسراییل و ارائه پاسخی مناسب به طرح صلح عربی شود ، غیر ممکن نیست.