به گزارش خبرنگار شبستان، احمد ایرانی خواه، کارگردان تئاتر در نشست رسانه ای «مراسمی برای یک دوست » که دوشنبه عصر 7 شهریور با حضور عوامل نمایش در سالن کنفرانس تئاترشهر برگزار شد، درباره انگیزه اش از اجرای این نمایش گفت: از حد گذراندن، موضوعی بود که در داستان «رونالد بارتلمی» سوژه اصلی بود و نظر مرا به خود جلب کرد تا این داستان را در قالب یک نمایش اجرا کنم، ابتدا نوشتن متن را بر اساس طرح داستانی این اثر به خانم ملیحه مرادی جعفری پیشنهاد دادم و این متن در سال 82 نوشته شد، این متن ابتدا به شکل رادیویی یک بار با حضور ژاله علو ویک بار به کارگردانی آشا محرابی با بازی احمد آقالو همان سالها در رادیو اجرا شد و یک بارهم در قالب نمایشنامه خوانی به صحنه رفت.
وی افزود: گروه نمایشی« کارگاه تجربه» از سال گذشته تمرینات خود را برای اجرای «مراسمی برای یک دوست» به شکل یک پروژه کارگاهی آغاز کرد که به دلیل سختی کار، نمایش تا چندی پیش آماده اجرا نشد.
کارگردان نمایش «مراسمی برای یک دوست» درباره نگرش بارتلمی و تغییرات داستانش در قالب تئاتر اظهار داشت: بارتلمی به دنیال نمایش جامعه ای دینی نیست، اما درنمایش ما این موضوع تغییرکرد و اینجا بود که اقتباس به معنای واقعی خودش شکل گرفت.
به گفته کارگردان «مراسمی برای یک دوست» در بحث محتوایی این اثر با طرح پرسش درباره اخلاقیات، به نوعی دین را وارد داستان می کنیم و می گویم دین به خودی خود امر ارزشمندی است و این انسانها هستند که برای رسیدن به مقاصد فردی و اجتماعی خود، دین را دستاویز قرار می دهند.
ایرانی خواه با بیان اینکه یک هنرمند باید بتواند جامعه را دراماتوژی کند و سپس به خلق اثر بپردازد، گفت: در خلق آثارم به دراماتورژی جامعه اعتقاد دارم، یک هنرمند باید ابتدا جامعه را دراماتورژی کند بعد آن را خلق کند، یک هنرمند باید با فرهنگ، سیاست، اجتماع و همه وجوه یک جامعه آشنا باشد و مخاطب خود را انتخاب کند. دراماتورژی فقط به ادبیات نمایشی اختصاص ندارد و به جامعه آماری مخاطب هم مربوط می شود.
وی با اشاره به اینکه یک کارگردان نمی تواند بدون توجه به فرهنگ، نگاه اجتماعی و دینی مخاطب تئاتر کار کند،خاطر نشان کرد: نمایش من دو دسته تماشاگر دارد ؛ یکی مخاطبانی که ازکار اصلا خوششان نیامده و دیگری تماشاگرانی تخصصی که از این اجرا خوششان آمده است.
ایرانی خواه با بیان اینکه متن نمایش «مراسمی برای یک دوست» ساختار یک جامعه مدرن را نمایش می دهد، گفت: این متن مولف هایی دارد که نمی شود در آن با ساختار علت و معلولی ارسطویی جلو رفت و به دنبال گره و گره گشایی بود، متن به ما خود ساختار یک جامعه مدرن را می دهد، دراین ساختار مدرن شخصیت پردازی خاصی وجود ندارد تا بازی ها به سمت بازی هایی حسی و روانشناختی برود و شخصیتها بسیار رو هستند.
«مراسمی برای یک دوست»، نتیجه یک کار کارگاهی گروهی است
در ادامه این نشست، ملیحه مرادی جعفری، نویسنده نمایش «مراسمی برای یک دوست» با بیان اینکه این اثر نتیجه یک کار کارگاهی گروهی بود، گفت: یک فرد به تنهایی کامل نیست و این اثر در نتیجه یک کار گروهی و کارگاهی شکل گرفت، مثل تابلوی نقاشی که هرکدام از ما یکی از شکل ها و رنگهای آن بودیم.
وی با بیان اینکه مراسمی برای یک دوست به فعالیت نویسندگی من در رادیو برمی گردد، اظهار داشت: در یک پروسه زمانی روی اقتباس کار می کردم و این اثر به فعالیت نویسندگی من در رادیو باز می گردد، شکل کار در این رسانه ایجاب می کند تا برخی اوقات به سراغ اقتباس بروی پس نتیجه آزمون ها و خطاهای تجربه رادیویی مرا در مسیر اهداف صحنه یاری کرد.
کارگردان برای خلق اثر جامعه را در نظر می گیرد
همچنین در ادامه این نشست، توماج دانش بهزادی، بازیگر نقش اصلی نمایشی «مراسمی برای یک دوست» با اشاره به اینکه کارگردان ها در آثارشان جامعه را در نظر می گیرند، گفت: کارگردان در بسیاری از کارهایش جامعه را مد نظر دارد و اگر در اثری متناسب با فضای جامعه اش که شعار می طلبد، شعار هم بدهد اشکالی ندارد، اما در این نمایش با توجه به نوع بازی، صحنه آرایی، لباس و ایده های اجرایی که همه بر مبنای آشنا زدایی است، نمی توانیم به سمت شعار رفته باشیم چون با این موضوع مغایرت دارد.
وی تصریح کرد: دراین اجرا کار بازیگر بسیار سخت است چون باید با یک بازی فرم گرا و ژست روان تنی کار کند، مخاطبان این اجرا حتی اگر از این نمایش خوششان نیامده بهتر است به شعور گروه احترام بگذارند چون ما با خالی شدن از اطوار و با آگاهی به سمت این نوع تئاتر رفته ایم.
در طراحی صحنه برای اینکه کار فلسفی نشود فانتزی کار کردیم
در در ادامه نشست رضا زاده، طراح صحنه نمایش «مراسمی برای یک دوست» با اشاره به اینکه قالب اجرایی این نمایش یک قالب پست مدرن است، گفت: من برای جلوگیری از شعار زدگی و فهم مباحث فلسفی اثر در طراحی خود به سمت فانتزی رفتم، در فضای پست مدرن همه زمانهای گذشته،حال و آینده باهم تلفیق می شوند و من برای این منظور از هر عنصری در صحنه استفاده کردم تا نشانه های خود را ارائه دهم.
پایان پیام/
نظر شما