به گزارش خبرگزاری شبستان حجت السلام پناهیان، استاد حوزه و دانشگاه و فعال فرهنگی در کتاب (انتظار عامیانه، انتظار عالمانه، انتظار عارفانه» می نویسد: علاقه به فرج، یعنی علاقه به آدم ها؛ یعنی سعه صدر داشتن و بلند نظر بودن. منتظر، جهان را در گوشه سینه خود می بیند و با تمامی افراد عالم در ارتباط است.
در دعای عهد وقتی می خواهد بر امام زمان درود بفرستد، صدا می زند: «خدایا از جانب تمام مومنان که در شرق و غرب زمین زندگی می کنند، در دشت ها یا کوهستانها زندگی می کنند، در خشکی ها یا دریاها زندگی می کنند، و از جانب من و پدر و مادرم، به مولای ما حضرت مهدی درود بفرست» این چه وسعت نظری است که وقتی می خواهد به امام زمانش سلام کند، فقط از طرف خودش سلام نمی دهد و رد بشود، از طرف همه اهل عالم سلام می کند؟ این به دلیل سعه صدری است که یک منتظر دارد.
حالا این را بگذارید کنار سخن سلمان فارسی و حالی که در انتظار فرج به دست آورده بود تا فاصله ها را ببینید. سلمان فارسی در روایتی طولانی از گفتگوی خود با رسول خدا صل الله علیه وآله که رسول خدا در این گفت و گو نام حضرت مهدی علیه السلام را می برند از رسول خدا صل الله علیه وآله می خواهد که دعا کند که سلمان آن زمان را درک کند. رسول خدا صل الله علیه وآله هم می فرمایند:«تو و امثال تو او را درک خواهید کرد.» سلمان پس از شکر فراوان خداوند متعال، با نگرانی از مدت عمر خویش می پرسد: «آیا عمر من کفاف خواهد داد؟» رسول خدا صل الله علیه وآله نیز با قرائت آیه ای از قرآن به زنده شدن و رجعت او در آن زمان اشاره می فرمایند و خیال سلمان را از دیدن آن زمان راحت می کنند. سلمان می گوید: «پس از شنیدن این وعده رسول خدا صلوات الله علیه و آله گریه و شوقم شدت گرفت». پس به حضرت عرض کردم: «آیا شما قول می دهید؟» رسول خدا صل الله علیه وآله فرمودند: «بله به عهده می گیرم.» سلمان می گوید:«من از محضر رسول خدا صل الله علیه و آله بلند شدم در حالی که دیگر برایم اهمیت نداشت که چه موقع مرگ به سراغ من خواهد آمد؟»
رابطه بین ذکر و اشتیاق
در جریان پرورش این اشتیاق، به مفهومی به نام «ذکر» می رسیم. لازم است در کنار جمع آوری همه خوبی ها، که مایه رونق محبت و شوق هستند، به «ذکر» هم بپردازیم. خیلی می پرسند: چگونه عشق به فرج را در وجودمان افزایش دهیم و در اوج اشتیاق نسبت به ظهور زندگی کنیم تا در عداد منتظران واقعی امام زمان علیه السلام قرار گیریم؟
پاسخ این است که افزایش این اشتیاق چیزی جدا از کسب تقوا، انجام صحیح و مخلصانه عبادات و اجرای فرمان های الهی به ویژه تکالیف اجتماعی نیست. و در کنار همه این موارد و بعد از کسب معارف لازم و آگاهی های دقیق و عمیق، اگر خواستیم به کار ویژه ای بپردازیم باید به «ذکر» توجه کنیم.
اینجاست که جایگاه «ذکر» روشن می شود. اینجاست که «دعای ندبه»، «دعای عهد» و «دعای سلامتی امام زمان» و سایر ادعیه لازم می شوند. آیا اگر کسی امام زمانش را دوست دارد و منتظر اوست، نباید حداقل روزی یک بار به یاد او بیفتد؟ نباید در قنوت نمازهایش و درهر لحظه ای از لحظات استجابت دعا، برای فرجش دست به دعا بردارد؟
دعای عهد چون یک برنامه مستمر است و به بسیاری از مفاهیم کلیدی و ارزشمند اشاره دارد و خصوصا یک دعای حماسی محسوب می شود، جایگاه ویژه ای در میان اذکار مربوط به حضرت دارد. حضرت امام (ره) می فرمودند: دعای عهد در تقدیر انسان موثر است. خودشان هم برای خواندن دعای عهد برنامه داشتند و این برنامه را تا آخرین روز حیاتشان و در بیمارستان ادامه دادند. دعایی که حضرت امام (ره) در روزهای آخرعمرشان خواندن آن را به خانواده شان توصیه کردند دعا عهد بود.
تا «ذکر» نباشد، علاقه هم افزایش پیدا نمی کند
نکته مهمی که نباید از نظر دور داشت این است که تا «ذکر» نباشد، علاقه هم افزایش پیدا نمی کند. حتی در مورد دنیا هم همین طور است. چه چیزی علاقه ما را به دنیا افزایش می دهد و دنیا را پیش ما لذت بخش می کند؟ دنیایی که چشیدنی است، بوییدنی است، تجربه کردنی است و به طور خلاصه «نقد» است و می توان به راحتی آن را تجربه کرد، ولی تجربه کردن دنیا این قدر دل ما را نمی برد که «یاد» دنیا ما را می برد.
دنیا با این که «نقد» است اگر زیاد یادآوری اش نکنید در دلتان نمی نشیند، آن وقت امام زمانی که غایب است بدون یادآوری در دلمان می نشیند؟ نگو: «هر موقع دلم تنگ شد می روم یاد امام زمان (عج) می کنم.» نه، برای خودت برنامه بگذار، برنامه یادآوری. منتها برنامه ات مختصر باشد که منقطع نشود.
استمرار در چنین برنامه هایی خیلی اهمیت دارد. بعد کم کم دل تنگ حضرت خواهی شد. ضمن این که اگر مدعی هستیم که مشتاق فرج و ظهور حضرت هستیم باید تجلی این کلام امیرالمومنین علیه السلام را در جان خویش ببینیم که فرمود: «مَن أحَبَ شَیئاً لَهِجَ بِذِکره؛ هرکه چیزی را دوست داشته باشد، به یاد و ذکر آن حریص و مشتاق می شود.»
نظر شما