محرومیت مدارس روستایی دردی سنگین است که دل را می رنجاند

خبرگزاری شبستان_ خرم آباد؛

یاد شهید مرتضی مطهری گرامی باد، معلمی که در ۱۲ اردیبهشت ماه سال ۱۳۵۸ توسط گروه فرقان، ترور و به شهادت رسید و با خون خود نام معلم را برای همیشه در تاریخ این مرز و بوم به ثبت رساند و هرسال ۱۲ اردیبهشت در تقویم جمهوری اسلامی ایران، روز معلم نامگذاری شد.

ناخوادآگاه با شنیدن نام معلم، یاد و خاطره معلم کلاس اول و همچنین حال روز مدارس ابتدایی به ذهنم خطور می کند و یاد آن روزها و خاطرات و تلاش های معلم برای آموزش در ذهن ها تداعی می شود.

معلمان جامعه ای انسان ساز هستند و مانند شمع می سوزند تا گرمی تعلیم و تربیت را در جان ها نهادینه کنند و به قول آن امام سفر کرده نقشی همچون انبیاء برای مردم دارند.

مریم مالمیر، معلم دوره ابتدایی است که در روستایی در حوالی شهر خرم آباد مشغول تعلیم و تربیت است.

وی که خود در دامان روستا پرورش یافته است، در خصوص نحوه اعزام به روستا بیان کرد: به خاطر زندگی والدینم در روستا مشتاق به آموزش در روستا بودم و برای این مهم به بسیاری از اساتید دانشگاهی برای اعزام به روستا رو انداختم و هر بار نا امید شدم.

مالمیر، افزود: چند سال قبل که برای اولین برای تعیین حوزه خدمت روانه آموزش و پرورش شدم، مسئول اعزام با لحنی جدی عنوان کرد که شما می توانید در منطقه دوم روستایی خدمت کنید، زبانم بند آمده بود و به خاطر لطف خداوند در دل مشغول تشکر از خداوند بودم و با لکنت زبان ابراز موافقت کردم.

وی بیان کرد: از آن روز تاکنون در روستایی در منطقه روستایی کمالوند خرم آباد مشغول به خدمت هستم و روزانه مسیری حدود نیم ساعت تا 40 دقیقه را پیاده از روستای محل زندگی تا محل خدمت طی می کنم.

مالمیر، که چند سالی است تجربه معلمی دارد، افزود: با این حرفه احساس خوشبختی می کنم و هر سال با عشق و علاقه بیشتری راهی مدرسه می شوم.

وی افزود: با اینکه فرزندی ندارم که حس مادر و فرزندی را بتوانم به خوبی درک کنم، اما با تمام وجود حسی خاص همچون فرزند را نسبت به دانش آموزان خود دارم.

مالمیر، ادامه داد: در هر روز کلاس درس، اشتیاق هر کدام از دانش آموزان برای آموزش موجب خوشحالی ام می شود.

وی ادامه داد: گاهی  همین دانش آموزان دوره ابتدایی نقش دوست را دارند و  با پایان ساعت کلاس درس به سمت من آمده و صحبت های دوستانه داریم.

مالمیر، در ادامه با اشاره به روزهای سرد زمستانی و ضرورت حضور در کلاس درس، بیان کرد: در روزهای سرد و برفی زمستانی گاهی با خودروهای عبوری به مقصد می رسم و گاهی نیز در میان برف و باران به ناچار تنهایی از روستای محل زندگی تا روستای محل خدمت پیاده روی می کنم.

این معلم دبستان، ادامه داد: محرومیت روستاها و اینکه بسیاری از مدارس مناطق محروم به طور کامل تجهیز نشده اند، برای من که خود در مدارس روستایی تحصیل کرده ام دردی سنگین است که باعث رنجش روح هر انسانی خواهد شد.

وی بیان کرد: گرچه خدمت در روستا سختی های و زیبایی های خاص خود را دارد، اما من همزمان با عشق به دانش آموزان، سعادت بسیار بزرگی برای خدمت به والدین پیرم را دارم.

مالمیر، با اشاره به کارهای دشوار زندگی روستایی، اضافه کرد: با پایان ساعت آموزشی و طی مسیر برگشت به خوشحالی والدین و انجام کارهای خانه فکر می کنم و بابت این نوع زندگی از خداوند متعال بسیار سپاسگزارم.

رفع دغدغه های معلمان و حمایت از قشر به نحوی که دغدغه ای در راستای تعلیم و تربیت نسل آینده ساز کشور نداشته باشد، بستر تقویت تعلیم و تربیت است.

بی شک فراهم شدن زیرساخت‌ها و زمینه برای تحصیلی مناسب و به دور از تنش‌های اجتماعی و فرهنگی نیازمند حمایت ویژه مسئولان و خیران است.

گرچه سال هاست از لحظات شیرین مدرسه می گذرد ولی هنوز یاد و نام معلم زنده است.