خبرگزاری شبستان: نامشان که بر زبان جاری می شود دهان ُپراست از عطر لاله های خونینی که نه یک روز از برگ تقویم ها، بلکه باید همه سال به نامشان نام گذاری شود.
۲۲اسفند را روز شهیدانی نامیده اند که با خون سرخشان، فداکاری هایشان،رشادت هایشان، سن کوچکشان برای جاودانگی ما و آبروی سرزمین اسلامیشان در جبهه ها برای حفظ وطن در برابر ظلم ایستادند.
مرواریدهای ارزشمندی که نمونه آنها در هیچ اقیانوسی یافت نمی شد، آنهایی که همچون لاله های سرخ بی نشان بدون هیچ اسم و رسمی رفتند تا به دنیا ثابت کنند که ایرانی بودن یعنی زیر بار ظلم نرفتن، ایرانی بودن یعنی برای رهبر جان فداکردن، ایرانی بودن یعنی گذشت برای آسایش هم نوع خود.
آری شهیدان جز رسیدن به تقرب الهی و رضایت حق تعالی هیچ هدفی نداشتند و امروز باید اندکی تأمل کرد و از خود پرسید چگونه می توان دین خود را به این غیورمردان ادا کرد، آنهایی که برای دفاع از خاک میهن، خود را خوراک تانک های دشمنان اسلام کردند.
درود بیکران خداوند بر عاشقان و سالکان راه خدا که بر سر سربند «یا زهرا» دعوا می کردند، آنهایی که برای ساخته شدن ما سوختند و به دور از تعلقات دنیوی و افسون های ده روز گردون به لقاءالله پیوستند.
چگونه می توان و با کدامین نثر می شود انسان های صالح خداوندی را توصیف کرد که حتی از ارزشمندترین چیزشان یعنی مادر گذشتند و چشم انتظاری را برایشان به ارمغان گذاشتند.
شهدایی که به مهر ابدیت خود رسیدند و همچون پروانه هایی سفر کرده هیچ گاه به منزل بازنگشتند و برای مادرشان جز بویی خوشبو و تک عکسی خاطره انگیز چیزی به یادگار نگذاشتند و رفتند تا پدرانشان در خلوت عاشقانه خود با اشک هایی پنهان، محبتشان را در دل زنده کنند.
یادداشت از سهیلا شعبانی
نظر شما