خبرگزاری شبستان – سرویس قرآن و معارف: "انسان تا زمانی که خودش را در معرض این نسیم قرار ندهد و انکار کند در خواب غفلت فرو خواهد رفت و روح اش به تازگی و شکوفایی نخواهد رسید. در واقع این جا طبیعت دارد با ما حرف می زند. طبیعت با همین بیداری که در خود شکل می دهد، ما را هم بیدار می کند. این که ما می بیبنیم درختانی که تا دیروز چونان مردگانی در گوشه هایی در عزلت مرگ خود فرو رفته بودند اینک به بار و شکوفه نشسته اند در واقع آیات و نشانه هایی برای ماست. همچنان که آیه شریفه قرآن می فرماید: "کذلک نخرج الموتی لعلکم تذکرون". این خداوند است که از دل مرگ حیات را بیرون می کشد و طبیعت با همین زبان دارد به ما می گوید که همان طور که زمین مرده و سرد و فسرده با آمدن بهار دوباره سبز می شود و درختان فسرده به بار می نشینند شما هم دوباره بیدار خواهید شد و از این حیات و فصلی از حیات به حیاتی دیگر منتقل خواهید شد. همچنان که ما در روایات داریم که وقتی انسان از خواب بیدار می شود روز نو و جدید به او می گوید "انا یوم الجدید فعمل فی خیرا / من روز جدید هستم و در من کار خیر انجام بده." من یک ظرف و میدان و بستر هستم و ابر و باد و مه و خورشید و فلک همه از همین جنس اند و همین خطاب را با انسان دارند و کل جهان برای انسان مهیا و تدارک دیده شده است که من انسان بتوانم به واسطه این چرخه هایی که برای من مهیا شده، راه کمال را برای خود هموار و مساعد کنم و من انسان اگر بتوانم به واسطه تغییراتی که در این عالم روی می دهد و این نشانه هایی که هر آن به چشم هشیاران می آید به خود بپردازم یقینا به آن رستگاری مطلوب خواهد رسید. "
آنچه در ادامه می آید بخش اول گفتگوی سرویس قرآن و معارف خبرگزاری شبستان با حجت الاسلام و المسلمین حمیدرضا احمدپور، کارشناس معارف قرآن درباره تنبه و بیداری انسان به واسطه آغاز بهار و رسیدن به احسن الحال است.
در آستانه سال نو و بهار طبیعت قرار دادیم. امتیاز بهار به سایر فصل ها در تنبه انسان و عبرت گیری از این حیات دوباره چیست؟
در مسیر عمر ما یک سری زمان ها و مواقعی است که این زمان ها و مواقع و مواقیت، خاص و ویژه اند. ما از این مواقع مبارک می توانیم استفاده و بهره برداری کنیم و برد ما و نتایجی که در این باره می گیریم موقوف به کاری است که ما انجام می دهیم و مقدماتی که ما مراعات می کنیم. مثل این می ماند که شما در معرض بارش باران هستید کسی ممکن است با مشت اش آب جمع کند، کسی با یک پیاله ای آب جمع کند، کسی با یک پیمانه کوچک و کسی با یک پیمانه بزرگ، در واقع همه ما در معرض این بارش های الهی هستیم اما ظرفیت ها متفاوت است.
این ظرفیت های مختلف برای بهره مندی از کجا می آید؟
به اندازه ای که ما اسباب را مهیا می کنیم می توانیم از زمان و مکان بهره برداری داشته باشیم. در واقع این جا مهیا شدن ماست که این ظرفیت ها را شکل می دهد. مثل این می ماند که کسی در باغچه خانه اش درختی روییده و به شکوفه نشسته اما او بلند نمی شود که این منظره را ببیند . خب آن درخت آن جاست اما این محرومیت به واسطه بطالتی است که شخص به آن دچار شده است و نمی تواند از این ظرفیت بهره مند شود. پیامبر (ص) فرمودند در مسیر عمر شما گاه گاه پنجره هایی به سمت شما باز می شود و شما باید خودتان را در معرض این نفحه ها و این نسیم های روحبخش قرار دهید. این پنجره معنویت و سعادت برای ما باز می شود اما کسی می تواند از این پنجره گشوده به سمت او بهره مند شود که در معرض اش قرار بگیرد یعنی اولا باور کند که چنین پنجره ای هست و انکار نکند، بعد هم بلند شود و خودش را در معرض آن نسیم های روحبخش قرار دهد. به میزانی که من این بهار و شکوفایی را در وجود خودم باور کنم بیدار خواهم شد و به میزانی که انکار کنم به خواب خواهم رفت.
شما در طبیعت نگاه کنید اگر این درختان انکار بهار کنند به آن بهار و به آن شکوفایی نخواهند رسید اما وقتی بهار را تصدیق می کنند از خوابی که در آن فرو رفته اند بیدار می شوند. انسان هم همین طور است.
پس می شود گفت این که بسیاری از انسان ها نمی توانند به آن بهار درونی برسند به خاطر این است که انکار می کنند؟
بله همین طور است. انسان تا زمانی که خودش را در معرض این نسیم قرار ندهد و انکار کند در خواب غفلت فرو خواهد رفت و روح اش به تازگی و شکوفایی نخواهد رسید. در واقع این جا طبیعت دارد با ما حرف می زند. طبیعت با همین بیداری که در خود شکل می دهد، ما را هم بیدار می کند. این که ما می بیبنیم درختانی که تا دیروز چونان مردگانی در گوشه هایی در عزلت مرگ خود فرو رفته بودند اینک به بار و شکوفه نشسته اند در واقع آیات و نشانه هایی برای ماست. همچنان که آیه شریفه قرآن می فرماید: "کذلک نخرج الموتی لعلکم تذکرون". این خداوند است که از دل مرگ حیات را بیرون می کشد و طبیعت با همین زبان دارد به ما می گوید که همان طور که زمین مرده و سرد و فسرده با آمدن بهار دوباره سبز می شود و درختان فسرده به بار می نشینند شما هم دوباره بیدار خواهید شد و از این حیات و فصلی از حیات به حیاتی دیگر منتقل خواهید شد. همچنان که ما در روایات داریم که وقتی انسان از خواب بیدار می شود روز نو و جدید به او می گوید "انا یوم الجدید فعمل فی خیرا / من روز جدید هستم و در من کار خیر انجام بده." من یک ظرف و میدان و بستر هستم و ابر و باد و مه و خورشید و فلک همه از همین جنس اند و همین خطاب را با انسان دارند و کل جهان برای انسان مهیا و تدارک دیده شده است که من انسان بتوانم به واسطه این چرخه هایی که برای من مهیا شده، راه کمال را برای خود هموار و مساعد کنم و من انسان اگر بتوانم به واسطه تغییراتی که در این عالم روی می دهد و این نشانه هایی که هر آن به چشم هشیاران می آید به خود بپردازم یقینا به آن رستگاری مطلوب خواهد رسید.
اما بسیاری نمی توانند به این رستگاری برسند؟
به خاطر این که تلاشی در این جهت صورت نمی گیرد و ظرفیت های وجودی شان را فعال نمی کنند. در واقع این جا هم به من بستگی دارد که تا کجا پیش بروم. مسایل مختلفی هم در دین ما مطرح شده که بتواند حرکت انسان را در این مسیر هموارتر کند که از آن جمله استغفار و جبران گذشته است. اگر من به این تغییر و تحولات و دگرگونی هایی که در طبیعت روی می دهد توجه داشته باشم پیش از هر چیز به یاد مرگ و معاد خواهم بود و این ها بهترین نشانه ها برای درک پدیده مرگ و معاد خواهد بود. اگر من یاد مرگ و معاد باشم طبیعتا می توانم از این دنیا و روابط آن کَنده شوم و از فراز بالاتری به دنیا نگاه کنم و فریب خیلی از چیزهای موقتی را نخورم و به فکر جاودانگی باشم. شما اگر دقت کنید در این دنیا کسی با خود نمی گوید که من کم عمر کنم. همه به دنبال طول عمر هستند چون می خواهند به آن جاودانگی برسند اما خودشان هم می دانند که این جاودانگی در عالم طبیعت و این دنیا حاصل نمی شود و همه این دگرگونی ها اگر چشم هشیار و حقیقت بینی وجود داشته باشد ما را رهنمون می کند به آن جاودانگی حقیقی، پس من باید برای خودم و برای آن عالم آماده شوم و بتوانم خودم را به موقع از دام این کودکی و طفولیت خارج کنم.
نظر شما