برخورد با ادعای دروغین فایننشال تایمز علیه ایران

آیا ایران از بروز خشونت های اخیر در انگلیس خشنود است ؟ طغیان اعتراضات گسترده قشر بزرگی از جامعه در انگلیس که از تاریخ 90/5/15 در منطقه تاتنهام در شمال لندن و در اعتراض به کشته شدن یک جوان سیاه پوست 29 ساله بنام مارک دوگان توسط پلیس آغاز و بسرعت به شهرهای دیگر این کشور همچون بیرمنگهام ؛ منچستر ؛ وست برموویچ؛ بریستول و لیورپول نیز گسترش و به خشونت کشیده شد، موجب گردید تا علاوه بر ضرب و شتم معترضان و دستگیرهای گسترده ، خساراتی به اموال عمومی وارد آید.
صرف نظر از محکوم بودن موضوع تعدی به اموال و دارایی های مردم، هرچند که ممکن است این امر کار گروه های خاصی و بصورت هدفمند برای به انحراف کشاندن خواسته های معترضان صورت گرفته باشد اما بواقع ماهیت اعتراضات در انگلیس ریشه در دهها سال گسترش بی عدالتی، تبعیض، ناهنجارهای اجتماعی و نادیده گرفتن معیارهای حقوق بشری در این کشور است.
واکنش دولت و افکار عمومی ایران به این وقایع که در چارچوب درخواست برای توجه به حقوق مردم معترض صورت گرفته است، باعث گردیده تا برخی از مطبوعات انگلیسی از جمله فایننشنال تایمز ادعا نمایند که ایران از بروز اینگونه خشونت ها و تظاهرات خشنود شده است!!.
براستی آیا چنین است؟ آیا آسیب دیدن مردم در کشوری همچون انگلیس باعث خشنودی دولت و مردم ایران خواهد شد؟ روزنامه ای که چنین ادعایی را مطرح نموده است چه دلیلی برای این مدعا و نوشته خود دارد؟ آیا صرف درخواست ایران برای خویشتن داری مقامات انگلیسی و گفتگو با معترضین بجای سرکوب آنها و توجه به علت اصلی بروز این مشکلات در جامعه انگلیس که همانا ریشه های اجتماعی و اقتصادی آن کاملا مشهود است و تاکید بر راههای مسالمت آمیز برای حل این مشکل؛ باعث شده تا روزنامه فایننشنال تایمز به این نتیجه دست یابد که ایران از بروز تظاهرات و خشونت در انگلیس راضی و خشنود شده است؟
باید گفت به هیچ وجه ایران از برخورد خشن پلیس با مردم انگلیس خشنود نیست. ایران به هیچ وجه از نادیده گرفتن حقوق اقلیت ها و اعمال تبعیض در انگلیس، خوشحال نیست. ایران به هیچ وجه از اینکه از دوربین های مدار بسته برای شناسایی تظاهر کنندگان و برخورد با آنها استفاده شود؛ راضی نیست. ایران به هیچ وجه از محاکمه مردمی که خواهان رفع مشکلات خود و کاهش فشارهای اقتصادی هستند؛ آنهم در دادگاه های شبانه روزی که از حداقل امکانات برگزاری یک محاکمه عادلانه هم برخوردار نیستند؛ راضی نمی باشد. ایران به هیچ وجه از نقض حقوق بشر در کشوری که خود را مدافع حقوق بشر می داند؛ خشنود نیست.
راستی چرا نقض حقوق بشر در انگلیس واکنشی در کشورهای به اصطلاح طرفدار حقوق بشر بر نمی انگیزد ولی همین کشورها در واکنش به برخورد با خرابکارانی که خواهان بر هم زدن نظم عمومی و امنیت اجتماعی در کشورهای دیگر هستند ؛ علم حقوق بشری افراشته و با محکوم کردن برخورد با گروههای خرابکار حتی سعی در بین المللی کردن این موضوعات داشته و تلاش می نمایند از قدرت و نفوذ خود در سازمان ها و مجامع بین المللی برای فشار بر کشورهای دیگر سوء استفاده نمایند.
راستی چه فرقی است بین تظاهرات مردم در یک کشور صنعتی همچون انگلیس که با برخورد نامناسب پلیس به خشونت کشیده می شود و به معترضان لقب برخورد با آشوب طلبان و اراذل و اوباش داده می شود با تظاهرات در یک کشور دیگر که برای تامین امنیت مردم؛ گروه های خشونت طلب دستگیر و محاکمه شده و به آن لقب عدم برخورداری از دمکراسی اعطا می شود؟
آیا فقط داعیه حقوق بشری داشتن می تواند باعث سکوت نهادهای مدافع حقوق بشر در برابر خشونت های اعمال شده در انگلیس گردد؟ آیا عضویت این کشور در شورای امنیت سازمان ملل می تواند مانع از برخورد سازمان ملل با یک عضو ناقض حقوق بشر گردد؟ آیا نفوذ این کشور در نهادهای حقوق بشری مجوزی برای اعمال خشونت های تبعیض آمیز علیه مردم کشورش و سکوت مجامع حقوق بشری می باشد.؟