به گزارش خبرگزاری شبستان، آیت الله جوادی آملی از مراجع عظام تقلید و مفسر برجسته قرآن کریم در کتاب «امام مهدی علیه السلام موجود موعود» می نویسد:
آنان که به حقیقت انتظار بار یافتند، منتظران واقعی اند که چشم دل به صبح دیدار امام عصرشان(عج) دوخته اند و در مسیر آماده سازی ظهورش در تلاش و تکاپویند؛ اما در میان تمامی منتظران، انتظار فرهیختگان منتظر از امتیازهایی ویژه برخوردار است.
اینان منتظرند تا با ظهور آن حضرت(عج) خویش را در اختیار امام و اهداف الهی او بگذارند تا تحول عظیم مهدوی به دست آنها اجرا شود. چنین کسانی در علم و عمل به امام خویش اقتدا می کنند و هر لحظه اندیشه های علمی و انگیزه های عملی شان را در روندی تکاملی به سوی آمادگی تام برای عصر ظهور تعالی می بخشند، به گونه ای که روش و منش همگی به سمت قسط و عدل از یک سو و روح بی نیازی از سوی دیگر و تکامل علم و عقل از سوی سوم باشد.
این عالمان منتظر، شاگردان وجود مبارک ولی عصرعلیه السلام هستند که از مکتب مقتدای خویش درس آموخته اند.
مراحل کمالی منتظران
آن که بخواهد در ظلمات عصر غیبت امام عصر(عج) از مرگی جاهلانه رهیده و به حیاتی عقلانی دست یازد و در زمره اهل سعادت قرار گیرد، ناگزیر از معرفت به وجود امام معصوم زمان خویش است؛ آن گاه چون امامت را و امام خویش را در پرتو معرفت توحید و نبوت شناخت، برنامه های حکومت و دولت کریمه امام خویش را خواهد شناخت، تا بداند در برابر چنین امام و چنان حکومتی چه وظیفه ای بر عهده دارد.
کسی که وظیفه خود را در راستای تحقق حکومت امام معصوم عصرش به روشنی دریابد، تلاش می کند تا امر آن حضرت(عج) را در درون و برون احیا سازد و خویش و جامعه اش را مهیای ظهور وجود مبارک امام زمانش کند؛ آن گاه چنین فردی شایستگی می یابد تا بر اساس (يَهْدُونَ بِأَمْرِنا) مجرای فیض عنایات ولی خود شود و قلبش به نور معرفت و فروغ ایمان روشن گردد و چون قلب هدایت شد، قالب نیز دنباله رو آن خواهد بود.
رهیدن منتظران از ناامیدی
شناخت وجود مبارک امام زمان علیه السلام بی تردید معبر و گذر از جاهلیت به سوی حیاتی معقول و باوری حیاتبخش است و بر همین اساس، انتظار آن وجود مبارک(عج) نیز حیات بخش خواهد بود.
کسی که قلبش با چنین انتظار زنده کننده ای حیات یافت، هرگز دچار ناامیدی نمی شود زیرا وعده نصرت الهی را شنیده و به آن باور دارد و به امید تحقق آن، از حرکت و پویایی دست نخواهد کشید؛ چون می داند وعده الهی تخلف نمی پذیرد و قطعا محقق خواهد شد، بنابراین از پی ِ آن می رود تا جان خویش را که متعلق وعده خدای سبحان است، اصلاح کند تا هماره شایسته این بشارت باشد که «وَعَدَ اللَّهُ الَّذینَ آمَنُوا مِنْکُمْ وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَیَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِی الْأَرْضِ کَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذینَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَ لَیُمَکِّنَنَّ لَهُمْ دینَهُمُ الَّذِی ارْتَضى...»
خدای سبحان به اهل ایمان و عمل صالح نصرت را وعده داده است و بشارت می دهد که آنان را جانشین انسان های صالح گذشته کند. مومن منتظر که خود اهل ایمان و عمل صالح است، با اطمینان از نصرت الهی و امید مستحکم به بشارت قرآن از یأس مبراّ خواهد بود و نور امید همواره از مشرق جانش خواهد تابید و سرزمین قلب مومنش را روشن می سازد.
این روح امید و وثوق به نصرت خدای والا، گوهر گرانبهایی است که تمام انبیا و اولیا علیهم السلام در حفظ آن کوشیده اند، آن چنان که هر پیامبری نسبت به پیامبر پس از خویش به ویژه به نبوت حضرت خاتم الانبیاء صل الله علیه وآله بشارت داده است و نیز هر امامی از ائمه(ع) نسبت به وجود مبارک خاتم الائمه عجل الله تعالی فرجه تبشیر فرموده است.
ثمره این تبشیرها همانا تقویت امید و طرد یأس و دلمردگی از قلوب مشتاقان منتظر است و آن گاه امتی که چنین امیدوار باشد و بداند که خداوند ناصر و ظهیر اوست، در عمل به وظیفه اش سستی نخواهد کرد و چنین امتی پیروز خواهد بود.
نظر شما