به گزارش خبرنگار شبستان، دکتر یحیی قائدی، استاد فلسفه عصر دیروز در نشست " شیوه‌های پرورش فکر کودکان با قصه گویی " که در سالن کنفرانس شماره یک کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان برگزار شد، گفت: وقتی دانشجوی فلسفه بودم، فکر می کردم که اینها چیست که ما می خوانیم و به چه دردی می خورد؟ آیا فیلسوفان هدفشان این بوده که چیزهایی بگویند که جز خودشان کسی نفهمد؟ فکر می کردم، چطور می شود فلسفه را به مردمان آموخت. فهمیدم محتوای آموزشی فلسفه برای کودکان در داستان استوار است. اینکه در مدرسه یاد نمی گیریم به این دلیل است که آنها داستان ما نیستند، ادبیات، علوم و ریاضی داستان ما نیستند حتی داستان هایی که می خواندیم، داستان ما نبودند.
دکتر قائدی با بیان اینکه هر کس قصه است، عنوان کرد: هر کس می تواند خود را مرور کند، ببیند چه مقدار مسایل رویش اثر گذاشتند، آن مسایل با داستانش جور درمی آید و رویش اثر گذاشته است. قصه هر کس بافت و زمینه یادگیری اش است. اگر آموزش را از این بافت دور کنیم، اتفاقی نمی افتد. هر کسی در قصه است. قصه هر کس با قصه دیگری فرق دارد.
وی با اشاره به اینکه قصه یک تفنن نیست، بیان کرد: فلسفه برای کودکان تلاش کرد و می کند که آموزش را بر داستان کودکان سوار کند، برای همین برای هر پایه تحصیلی داستانی نوشته شده است که بر بخش های زندگی کودک استوار است. رابطه انسان و قصه یک رابطه تنگاتنگ است. قصه یک کار و یک حرفه نیست بلکه زندگانی است.
این استاد دانشگاه با بیان اینکه هیچ کس نمی تواند از قصه خودش رها شود، تصریح کرد: ما باید به کودکان کمک کنیم تا قصه خودشان را بگویند. وقتی کودکان نمی توانند بنویسند باید فضایی تدارک دیده شود که کودکان قصه های خودشان را بگویند. هرگونه آموزش باید مبتنی بر قصه کودکان باشد. وقتی کودک توانست بنویسد باید قصه خودش را بنویسد و بعد از آن باید قصه دیگران را بخواند. اگر ما از این مسئله غفلت کنیم، ممکن است همیشه در قصه خود زندانی شویم. هر نسلی ممکن است در قصه های خودش زندانی شود. قصه خوانی فضایی است که به تو نشان می دهد که برای هر بخش که برای قصه هایت ساخته ای گونه دیگری از نگریستن هم وجود دارد.
وی خاطرنشان کرد: اگر می خواهید خدمتی به کودکان کنید باید قصه هایی انتخاب کنیم که آن قصه ها بتوانند گونه های مختلف نگریستن در مورد مسایل مختلف را در اختیار کودکان قرار دهند. قصه خوانی صرفا برای تفنن نیست بلکه برای این است که گونه های مختلف نگریستن را در اختیار فرد قرار دهد. منظور من از قصه فقط قصه های نوشتاری است. هر کسی قصه ای دارد. دو خانواده دو قصه دارد. باید فضایی فراهم کنیم که کودکان در مورد قصه های خود با همدیگر گفتگو کنند. قصه به ما کمک می کند که تجربیاتمان را معنا کنم. وقتی با قصه دیگری مواجه می شویم، می فهمیم که همیشه جایگزین های مختلف وجود دارد، یاد می گیریم منعطف باشیم و همچنین یک دیدگاه جامع تر پیدا می کنیم و به جوانب و اطراف جهان نگاه می کنیم.
دکتر قائدی اظهار داشت: یک بخشی که در نظام آموزش ما از آن غفلت می شود، قصه گویی جمعی است. قصه گویی جمعی و کاوشگرانه را در فلسفه داریم که بچه ها مدام خود را عرضه می کنند. گفتگو باید بنیان قصه باشد. هر قصه یک ادعا است و آن ادعا را می توان به پرسش گرفت. گفت و گو در مورد قصه ها باعث می شود در قصه هایمان تجدیدنظر کنیم. تاثیر قصه ها به هیچ وجه قابل اندازه گیری نیست چون قصه هر آدم با آدم دیگر فرق می کند. یکی قصه اش مظلوم نمایی است. دیگری قصه اش غر زدن است. باید قصه افراد را بدانیم تا بتوانیم درمانشان کنیم. گاهی افراد زندانی قصه خود هستند. هر کس باید به خود رجوع کند و ببیند که قصه اش چیست. تفکر، همه اعمالی است که شما را وادار می کند که در قصه خودت تجدیدنظر کنی. باید آموزش را بر پایه قصه ها استوار کنی.به اعتقاد من کودکان ذاتا فیلسوف و قصه گو هستند.
نظر شما