به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از خبری سوره مهر، جاوید ،گفت: از سال 75به صورت جدی پژوهش درباره کتاب را آغاز کردم، که حاصل آن مصاحبه‌ها و گفتگوهای رودررویی با زنان و مادران سالخورده‌ای شد که در زمینه موسیقی نواحی کشورمان فعالیت داشته اند.
وی ادامه داد: در این کتاب تلاش داشتم (آوازها و ترانه‌های کار)،(موسیقی آیینی قومی –دینی زنان در نواحی و مناطق ایران)،(موسیقی زنان و مناطق ایران در آیین پیوند ازدواج)، (ترانه‌ها و آوازهای اعتراضی زنان نواحی و مناطق ایران) و...به مخاطب ارائه کنم که امروزه متاسفانه بسیاری از آنها به دست فراموشی سپرده شده است.
جاوید افزود: زنان قدیم در خانه بسان معلمی بودند که با هنر و موسیقی، بسیاری از مفاهیم را به کودکان خود منتقل و بچه‌های خود را با آن تربیت می‌کردند. چرا امروز در جامعه ما مادران برای کودکان لالایی نمی‌خوانند و حتی اطلاعاتی درباره آن ندارند؟ این غفلت نتیجه‌اش این می‌شود که بچه موسیقی را نه با نوای معنوی مادر بلکه با موسیقی‌ها رسانه‌ای فرا می گیرد که این تبعات خاص خود را در آینده دارد.
این پژوهشگر موسیقی همچنین خاطرنشان کرد: برخی بر این باورند که موسیقی زنان مناطق و نواحی نوعی از موسیقی لهوی و مفسده‌انگیز است، در حالی که واقعیت غیر از این است. زنان ایرانی در گذشته وقتی برای فرزندشان آوازی می‌خواندند، عشق به عالم بالا، تفکّر به طبیعت منطقۀ زیست، باورها و اخلاق قومی را زمزمه می‌کردند.
یا مثلا در آئین‌های پیوند اگر به دنبال عروس و داماد آوازها ویژه‌ای می‌خواندند، با صدای جمعی آن آوازها اجرا می‌شد، ضمن آنکه همواره گونه‌ای توسّل و نیایش به درگاه حضرت حق را در آن نغمات به گوش جامعه می‌رساندند.
نظر شما