به گزارش خبرنگار تئاتر شبستان، محمود دولت آبادی، در مراسم تشییع پیکر جعفر والی با بیان اینکه هیچکس درباره ی سی سال فترت و سکوت والی حرفی نزد و من هم حرفی نمی زنم، گفت: «جعفر والی، هنرمند تئاتر ایران حالا دیگر بی اضطراب به خواب می روی. بی خیال از اینکه صحنه چه می شود، نور کجا و صحنه چه. و اینکه در تئاتر چه می شود وقتی پرتاب شده ای به آنسوی کره ی زمین. در ذهن من نه تنها یک هنرمند پرقابلیت تئاتر، بلکه یک آدم خوب و مهربان هست که همچنان با روی گشاده لبخند می زند و هیچ لحظه ای مهربانی تو دور نمی شود از یادِ هرکه تو را شناخته است.
وی ادامه داد: میان آدم هایی که ما بودیم در صحنه های نمایش، عهدی ناگفته و نانوشته وجود داشت در باب آدم بودن و اندکی آدم شدن بیشتر که تو خود همان بودی. تو در عین حال نمونه ای از فترت در تئاتر ایران به شمار می روی که این فترت سی ساله تنها تو و امثال تو را به زانو در نیاورد در غربت. بلکه در نبود تو یک بار دیگر هنر تئاتر به خاک خوابانیده شد. تا کی دوباره بر آید تئاتر با چنان شور آموختن، آن دلدادگی و انسجام و گذشت و آموختن که باری سنگین بر دوش شیفتگان اکنون است تا چه پیش آید. به خانواده ات، به فرزندانت و به خودم تسلیت می گویم.»
ایرج راد بازیگر پیشکسوت تئاتر و سینمای ایران درباره ی والی گفت: «عزیزی که اینجا آرمیده، ۶۵ سال از عمرش را صرف فرهنگ و هنر این مملکت کرد و تا آخرین نفس ها و لحظات زندگی خود برای هنر این مملکت دل سوزاند و بی حاشیه کار کرد. والی بی حاشیه بود و در سکوت کار می کرد و چون برخی حاشیه و سر و صدا نداشت.
وی ادامه داد: چه بخواهیم و چه نخواهیم نام جعفر والی یکی از افتخارات تاریخ هنر نمایش ایران است. او در حالی که بیمار بود باز هم از تئاتر می گفت، می خندید و با تحمل همه ی رنج هایش تمرین نمایش «در گوش سالمم زمزمه کن» را کارگردانی کرد. والی، بدون خواسته و چشمداشتی با صفا و صمیمی خود را وقف تئاتر کرد و در تاریخ این هنر ساری و جاری خواهد بود.
راد ابراز تاسف کرد: دیگرانی همچون والی برای رشد هنر این سرزمین خود را وقف کردند اما آنچنان که باید قدر ندیدند و نسل جوان امروز نامی از آنان نمی داند. خوشحالم که آخرین روزهای زندگی والی را در کنارش بودم و با بازی در تمرین آخرین نمایش او، عشق به تئاتر را دوباره آموختم. والی زنده است و با آثارش خدمتگذار فرهنگ و هنر این مملکت خواهد بود.»
اکبر زنجانپور سخنران بعدی مراسم با بیان اینکه شخصیت هر انسانی در نگاهش نهفته است، گفت: «جعفر والی، نگاهی عمیق و مهربان داشت. افتخار دارم اولین کار حرفه ای خود را به نام «بام ها و زیر بام ها» نوشته ی غلامحسین ساعدی را در سنگلج برای او بازی کردم و در «شنل» که یکی از برترین کارهای والی است، در کنار او بودم. با نمایش شنل تمام ایران را گشتیم. یادم هست آخر آن نمایش دیالوگی داشت که می گفت: نیست. حالا والی اینجاست ولی شنلش را همراه ندارد.
وی اضافه کرد: با رفتن جعفر والی حالم خیلی بد است. عزیزترینم را از دست داده ام، حتماً به من تسلیت بگویید.»
سعید پورصمیمی بازیگر پیشکسوت سینما و تئاتر، با بیان اینکه آمادگی صحبت نداشتم و قرار نبود روی سن بیایم، گفت: «مهمترین خصوصیت جعفر والی، بی حاشیه گی او بود که بی سرو صدا کار خود را کرد و یکی از بهترین کارگردان های نسل خود بود. اینجا که ایستادم محمود دولت آبادی را دیدم و به سال های درخشان گذشته سفر کردم. سال هایی که «چوب بدست های ورزیل» به کارگردانی والی و بازی دولت آبادی روی صحنه ی تئاتر ایران بود.»
یداله صمدی کارگردان سینما در سخنانی کوتاه گفت: «زمانی که دستیار کارگردان فیلم «دادشاه» بودم از کوچکترین لحظات برای ارتباط گرفتن با جعفر والی بهره می گرفتم و سال بعد که اولین فیلم خود را ساختم افتخار همکاری با او را بدست آوردم. در فیلم «مردی که زیاد می دانست» نقش اصلی را به او سپردم و با شوق سر صحنه ی فیلم می آمد و همه ی توانش را می گذاشت.»
نظر شما