ضرورت ورود سازمان های مردم نهاد به مساله خشونت علیه زنان

لیلا جاویدان موسس مجمع زنان سرآمد، در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری شبستان در تبریز با اشاره به نامگذاری ۴ آذر مصادف با ۲۵ نوامبر به روز بین المللی رفع خشونت علیه زنان ابراز داشت: خشونت علیه زنان با توجه به تاثیرگذاری و عواقب آن در جامعه، نیاز به توجه جدی مسئولان و فرهنگ سازی دارد.

وی عنوان کرد: خشونت به این گروه جنسی در جامعه، فقط به خشونت فیزیکی و جسمی محدود نمی شود، خشونت های کلامی، اقتصادی و ... تنها بخشی از خشونت ها علیه نیمی از جمعیت جامعه، محسوب می شود.

موسس مجمع زنان سرآمد ادامه داد: زنان با توجه به نقش خواهری، دختری، مادری و همسری دارای فعالیت های مختلفی هستند و انتظارات متنوعی از آنها می رود که فقط با سخن، نمی توان به این مهم دست یافت بلکه باید در عمل به آن، اهتمام ویژه داشت.

جاویدان با اشاره به اینکه ظلم های بسیاری در طول تاریخ به زنان شده و این امر، ریشه تاریخی دارد، تصریح کرد: زنان از برخی قانون های به حق خود، فاصله دارند که به طرق مختلف از این حقوق محروم شده اند.

وی گفت: خشونت علیه زنان فقط به خشونت جسمی و فیزیکی نیست بلکه محرومیت از فعالیت های اقتصادی، تصمیم گیری ها، مالی و ... به نوعی، خشونت بر ضد نیمی از جمعیت محسوب می شود.

موسس مجمع زنان سرآمد در بخش دیگری با اشاره به اینکه کمبود نهادهای پشتیبان زنان خشونت دیده چشمگیر است، عنوان کرد: مانند بسیاری از دیگر کشورها که دست ‌کم برای زنانی که هدف خشونت خانگی قرار می‌ گیرند، تمهیداتی نظیر خانه‌های امن و مشاوره‌های حقوقی و روانی فراهم شده مورد نیاز است.

جاویدان ادامه داد: هرچند که سازمان‌ های مردم نهاد در این زمینه به تازگی در حال ظهور در عرصه اجتماع ایران هستند اما قطعا بدون حمایت‌های مالی و قانونی آنچنان که باید توانا نخواهند بود.

وی با اشاره به اینکه تا چند دهه پیش، اشتغال زنان در خارج از خانه با محدودیت‌ های زیادی مواجه بود اما با گذشت زمان و افزایش حضور زنان در عرصه فعالیت ‌های اجتماعی و آموزشی، آن‌ها به تدریج وارد بازار کار شدند، تصریح کرد: اگرچه حضور فعالانه زنان در عرصه اشتغال، پیشرفت مهم و ارزشمندی محسوب می‌ شود اما افزایش شمار زنان شاغل، امنیت روانی و جسمی زنان در محیط کار را ارتقا نداده است.

موسس مجمع زنان سرآمد ادامه داد: با توجه به فقدان آمار شفاف و به روز، نبود قوانین پیش ‌گیرانه، فقدان آموزش اجتماعی و نیاز به اقدام جمعی برای طرح این موضوع به شدت احساس می ‌شود.