به گزارش خبرگزاری شبستان؛ "النشره" لبنان در مقاله ای به قلم "ماهر الخطیب" نوشت: از زمان اعلام نتایج انتخابات ریاست جمهوری «آمریکا» و پیروزی «دونالد ترامپ»، اخبار مربوط به تظاهرات اعتراضی طرفداران «هیلاری کلینتون» نامزد دموکرات به ویژه در «فلوریدا»، «واشنگتن» و «نیویورک» منتشر شد؛ به گونه ای که برخی، وقوع کودتا در این کشور در دوره بعد و برهم زدن مجدد توازن قدرت را پیش بینی می کنند.
در این زمینه، جنبش های فعلی در سطح خیابان بسیار شبیه انقلاب های رنگینی است که کشورهایی چون «اوکراین» و «گرجستان» نیز شاهد آن بوده اند. انگشت اتهام در تأمین مالی این جنبش ها به سمت «جورج سوروس» میلیاردر و لابی سیاسی می رود که یکی از فعال ترین شرکت کنندگان در گروه های فشار سیاسی در «آمریکا» به شمار می آید.
در این راستا «علی منصور» روزنامه نگار روزنامه آمریکائی و عرب زبان « صدی الوطن» می گوید: «به نظر نمی رسد که «سورس» علیرغم اتهامات وارد شده علیه او، پشت صحنه این تظاهرات باشد. به اعتقاد وی این تظاهرات به صورت خود جوش توسط برخی افراد حاضر در مراکز نظرسنجی که اغلب دانشجو هستند، برگزار شده است.
«منصور» با اشاره به امکان استفاده از این تظاهرات در مرحله بعد، تأکید می کند تظاهرات در «آمریکا» از سوی نهادهای امنیتی و دولتی ممنوع است، زیرا به عنوان جنگی علیه نظام حاکم به شمار می آید.
«ریاض طباره» سفیر سابق «لبنان» در «آمریکا» نیز به نوبه خود تأکید می کند که این تظاهرات به صورت خود جوش در خیابان برگزار شد و به تبع، نمی توان آن را با انقلاب های رنگین مرتبط دانست، اما وی اشاره می کند که سخن از «انقلاب» تلاشی برای تحت فشار قرار دادن نمایندگان جهت تغیییر دیدگاه خود به هنگام رأی گیری نهائی است.
«طباره» تأکید می کند که این امر در آمریکا بسیار بعید به نظر می رسد هر چند که محال نیست. وی می افزاید: «این افراد اعلام می کنند تغییر آراء خیانت است و احتمال این خیانت فقط در یک و یا دو سطح و نه بیشتر وجود دارد. وی تاکید می کند که در این صورت ممکن است «ترامپ» برای تغییر مجدد نتیجه به دادگاه فدرال رود».
«منصور»، بعید می داند که این تحرکات به شورش های سخت و گسترده تبدیل شود. وی اشاره می کند که اوج این تظاهرات در روز نخست بوده اما پس از آن بسیار آرامتر شده است. به اعتقاد «منصور» هدف از این تظاهرات، معقول کردن گفتمان جدید پس از مرحله مبارزات انتخاباتی برای تحریک «ترامپ» به سازش با جمهوری خواهان و دموکرات ها است. وی تأکید می کند که شدت این تظاهرات به اندازه ای نیست که رئیس جمهور منتخب را تهدید و یا مجبور به استعفا نماید، بلکه می توان آن را به گروه های فشار تشبیه کرد با این تفاوت که در سطح خیابان ظاهر می شوند.
«طباره» نیز اشاره می کند که این جنبش ها که می توان فقط به عنوان خشمی نسبت به نتیجه انتخابات محسوب کرد، منعکس کننده درگیری درون جامعه «آمریکا» است اما به مرحله کودتا نخواهد رسید. وی تأکید می کند که یکی از اهداف این جنبش ها اصلاح گفتمان رئیس جمهور منتخب در مرحله بعد است، اما شامل انتخاب گروه کاری وی نیز می باشد به گونه ای که ممکن است این جنبش ها منجر به انتخاب افراد مقبول تر شود.
به اعتقاد «طباره» چنین جنبش هایی همچنین دال بر اعتراضی نسبت به نظام انتخاباتی از سوی برخی است به ویژه اینکه «کلینتون» در نظر سنجی عمومی رأی دهندگان پیروز بود اما به دلیل عملکرد همین نظام انتخاباتی شکست خورد. به عبارتی دیگر می خواهند بگویند رأی مردم در جایی دیگر است.
در مجموع، این جنبش های مردمی منجر به کودتا علیه حاکمیت نخواهد شد، اما به دنبال اعمال فشار بر تصمیم های «ترامپ» پس از ورود به عرصه قدرت است.
نظر شما