به گزارش خبرگزاری شبستان؛ پایگاه خبری "العهد" در مقاله به قلم "زینب عقیل" نوشت: به نظر می رسد ملت آمریکا متوجه این موضوع شده است که می توان در مورد انتخابات در این کشور هر نامی جز دموکراسی را اطلاق نمود. در حقیقت آمریکا در میان 34 کشور دموکراتیک جهان، در رده 31 ام قرار دارد. انتخابات میان دوره ای به عنوان بدترین انتخابات در سال 2014 در نظر گرفته می شود که فقط 36% از شهرواندان آمریکائی، واجد شرایط رأی دادن بودند و «کلینتون» و «ترامپ» در سال 2016 پس از یک نبرد طولانی از انتخابات مقدماتی، تنها با آراء 9 درصد از عموم مردم «آمریکا» و امتناع اکثریت باقی مانده از این حق دموکراسی به دور نهایی راه یافتند.
مؤسسه پژوهش های «پرینسون» طی پژوهشی در طی سال گذشته برملا ساخت که موضوع عموم مردم هیچ تأثیری بر سیاست حکومت نداشته و فقط اهتمام نخبگان اقتصادی با حکومت ها انطباق می یابد.
آیا این پیشینه سوء، اهداف اصلی بنیانگذاران قانون «امریکا» را تباه می کند؟
به اعتقاد «جان آدامز» نخستین نایب رئیس و دومین رئیس آمریکا، دموکراسی در صورت ادامه یافتن خود کشی می کند. «توماس جیفرسون» سومین رئیس این مؤسسه می گوید: «دموکراسی در معرض اختلافات و اغتشاشات قرار گرفته و با امنیت شخصی و حق مالکیت تطابق ندارد». «جایمس مادیسون» رئیس چهارم نیز می گوید: «دموکراسی حقیرترین شکل حکوت در جهان است».
دموکراسی «آمریکا» با چنین پیشینه ای تاسیس شد و همچنان سرمایه داران ونخبگان اقتصادی آن را به جهان صادر می کنند. دموکراسی «آمریکا» در حقیقت فحشی بیش نیست، زیرا بشریت، حقوق ملت ها و امنیت قومی «آمریکا» بر مقیاس مصالح این کشور تکه تکه می کند که رؤسای پی در پی چه جمهوری خواه و یا دموکراتیک آن را طراحی می کنند.
در آخرین نشانه های این دموکراسی، دو نامزد ریاست جمهوری به خوبی می دانند که ملت «آمریکا» پس از عدم اجرای ووعده های پیشین دیگر اعتمادی به تغییر ندارند، زیرا رؤسای جمهور، پی در پی می آیند و هیچ تغییری در سیاست های داخلی و خارجی «آمریکا» ایجاد نمی شود. بنا بر این هر یک از این دو نامزد به انگشت نما کردن عیوب توجه نشان دادند و هیچ انتقادی نسبت به برنامه های یکدیگر و یا برنامه های احزاب مقابل نداشتند. در نتیجه، انتخابات ریاست جمهوری به یک سریال درام تبدیل شد و مردم «آمریکا» در انتظار فحش های امروز «ترامپ و پاسخ های فردای «کلینتون» به سر بردند.
یکی از حلقه های این سریال، موضوع تعرض جنسی و سخنان نژاد پرستانه علیه زنان است. به نظر می رسد این سخنرانی حتی در میاان زنان طرفدار نیز یک سخنرانی کاملا رایج و متدوال بوده است. «ملانیا» همسر «ترامپ» در حضور جمع تاکید کرد که این سخن فرزندان او با یکدیگر است، موضوعی که توجه همگان را به این نکته جلب می کند که با گذشت دهه های طولانی از فعالیت های دموکراتیک اما باز هم از شدت و تیزی گفتمان مردان در «آمریکا» کاسته نشده است. یک نکته رایج در این کشور وجود دارد که آمریکائی ها آماده رأی دادن به یک مرد آفریقائی- آمریکائی هستند اما به یک زن رأی نمی دهند. مفاهیم با نفوذی که می تواند در برخی جوامع حلول یابد اما در «آمریکا» وجود ندارد. ممکن است دلیل نسبت های نزدیک به هم در آراء «ترامپ» نژاد پرست و «کلینتون»، همان موضوع زن بودن «هیلاری» است.
«هیلاری» در مصاحبه با روزنامه «تایم» گفته بود: «باید بنیان دموکراسی را اصلاح کنیم» درست است اما «کلینتون» از کدام دموکراسی سخن می گوید، آیا منظور او همان دموکراسی حاکم بر کشور است که منجر به انتخاب یک نامزد نژادپرست با کسب 45% از آراء نمایندگان حزب خود شد و یا آن دموکراسی که به بهانه بشریت و کمک به ازادی ملت ها «یوگوسلاوی» را به هشت کشور تجزیه کرد، «عراق» و «سوریه» را ویران کرد، ملت «یمن» را به بند گرسنگی کشید؟!
بلکه آن یک دموکراسی است که آزادی سیاسی را به ملت های پیرو گوشزد می کند تا متوجه عدم وجود آزادی اقتصادی زیر سایه سازمان تجارت جهانی و هیمنه بانک و صندوق بین المللی پول و شرکت های چند ملیتی نشوند. این همان دموکراسی است که در به اصطلاح بهار عربی برای تحریک ملت ها به منظور سرنگونی حکومت ها و آمادگی برای نفوذ استعمار مشاهده کردیم.
نظر شما