خراسان جنوبی ۱۴۲۰

خبرگزاری شبستان- خراسان جنوبی؛ آوای خراسان جنوبی- هرم پور: دنیا به صورت لحظه ای در حال پیشرفت است. برای ما و برای متخصصین، حدس و گمان از پیشرفت های چند ساعت آینده غیر ممکن شده است.

جهان در هر ثانیه به آستانه جهش های بزرگ علمی نزدیک می شود و پیرو آن با جهش های بزرگ تر انسانی هم مواجه خواهد شد. در گوشه ای از این دنیای بزرگ، در منتها الیه شرق ایران، ما قرار داریم. ما؛ یعنی خراسان جنوبی؛ یعنی سومین استان پهناور ایران با همه ی ظرفیت ها، توانمندی ها و سرمایه انسانی ناب در حوزه های مختلف.

این خاک پاک، بزرگان همیشه جاویدانی مثل پروفسور گنجی پدر علم هواشناسی ایران، پروفسور معتمدنژاد پدر علم ارتباطات ایران و پروفسور بلالی مود پدر علم سم شناسی ایران را تقدیم جامعه ایرانی و جهانی کرده است. ما همیشه به این افتخارات می نازیم، چنین افتخاراتی نازیدن دارد و شاید بیشتر از آن، افتخاری همیشگی که منشأش، بارور بودن مهر و محبت نهفته در این سرزمین کویریست، در قلب پاک پدرانش، در دامان پرمهر مادرانش و در چشم های امیدوار و پرفروغ همه ی دلسوزانش. ما در همه این سالها، به قاعده ی تاریخ بر افتخارهای سالیان دورمان سوار بوده ایم، اکنونمان را می بینیم و سؤال این است که 25 سال آینده را کجا خواهیم بود؟

یعنی سال 1420 هجری شمسی، وقتی 20 سال از آغاز قرن 15 شمسی گذشته باشد، خراسان جنوبی بر پله چندم توسعه ایستاده خواهد بود؟ بهتر خواهیم بود یا بدتر؟ امیدوار خواهیم بود یا سرخورده و ناامید؟ حرکت هایمان رو به جلو خواهد بود یا ثابت و پس رونده؟ در همه حوزه های مختلف اقتصادی، عمرانی، کشاورزی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی، قومی، آموزشی و پژوهشی، وحتی جمعیتی، استانی کم و بیش توسعه یافته خواهیم بود یا با افسوس، به برگ های کتاب بزرگ عمران و آبادانی که ورق نخورده اند چشم حسرت خواهیم دوخت؟

تجربه نشان داده مردم خراسان جنوبی، مردم افسوس و آه نیستند. حلقه های تاریخی این سرزمین کاملاً گویای برقراری اتصال محکمِ بین نسلی و فرا نسلی در زوایه های مختلفی از زندگی آنهاست، و اگر فرضیه ها و نظریه های توسعه ای را به کناری بگذاریم، به قاعده می باید تاکنون به قطبی در شرق ایران هم تبدیل شده باشیم.

اینکه اینگونه نشده و اینگونه نیست، فصل مفصلی از ماجرای غصه های ماست که بیش از این تکیه بر آن بیهوده، اما درس آموختن از آن واجب و ضروریست.

خراسان جنوبی در افق هزاره دوم قمری و در منظرگاه صده پانزدهم شمسی، وقتی پا به سال 1420 می گذارد می باید حداقل همپای نرخ توسعه سراسری در ایران، تکمه های لباس عمران و آبادانی اش را ببندد تا بتواند در جشن بزرگ توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی اش شرکت کند، ما برای رسیدن به افق 1420 باید برنامه داشته باشیم؛ برنامه ای منطبق بر واقعیت ها، نه برنامه ای آرمانی و احیاناً دور از دسترس.

در این برنامه به مسؤولینی دلسوز، پیگیر و مردمی مطالبه گر و خواهان توسعه و دوست دار پیشرفت و حساس به آنچه اطرافشان می گذرد نیازمندیم. در افق 1420 خراسان جنوبی باید سهمی در توسعه ملی و تولید دانش، علم و صدور فرهنگ داشته باشد، باید اقتصادی پویا، شفاف و دور از بی ثباتی ها و ناایمنی های معمول را تجربه کند، باید راهکارهای اشتغالش به ثمر نشسته باشد، باید به استانی مدیرپرور و صادر کننده نیروی انسانی کارآمد نزدیک شده باشد و نسل آینده دورنمایی کاملاً امیدوار کننده و واقع بینانه را ببیند.

برای رسیدن به آرمان بزرگ خراسان جنوبی پیشرو و توسعه محور در 1420 به چهار مؤلفه نیازمندیم؛ اول، مطالبه توسعه از سوی مردم، دوم، حضور مردم در صحنه توسعه، سوم، حمایت مردم از مدیران دلسوز و توانمند، و چهارم برنامه ای مدون و مردم محور برای 25 سال تلاش، 25 سال کوشش، 25 سال کار و همکاری و همیاری وهمدلی.

در دنیای ثانیه های امروز، اگر برای 25 سال آینده و برای خراسان جنوبی در سال 1420 نتوانیم برنامه ریزی کنیم، متهم اصلی در پیشگاه نسلی خواهیم بود که 25 سال از تلف شدن عمرش را به بی تفاوتی های ما متصل بداند. خراسان جنوبی بهترین زمینه ها برای توسعه را دارد و می تواند با برنامه ریزی مدون، نه برای 1420 که برای 1450 هم حرف های بزرگی برای گفتن داشته باشد.