خبرگزاری شبستان- خراسان جنوبی؛ امروز خراسان جنوبي - محبوبه حيدري؛ يکي از مسائل جاري والدين در ۹ ماه تحصيلي، مشق ننوشتن کودکان يا طفره رفتن از آن است. گاهي بچه‌ها چنان از زيربار مشق نوشتن شانه خالي مي‌کنند که درگيري ذهني والدين اين مي‌شود که چرا فرزندشان تا اين حد بي مسئوليت است. برخي ديگر حين نوشتن تکاليف مدرسه آن‌قدر بي‌قرارند که براي دو خط مشق نوشتن هزار دفعه از جا برمي خيزند و به دلايل مختلف آن را رها مي‌کنند. مامان گشنمه، مامان دستشويي دارم، يه کارتون ببينم بعداً و … در چنين شرايطي والدين بايد چه کار کنند؟ چطور بايد دانش آموز را به انجام تکاليف و مشق نوشتن تشويق و موظف کرد؟
عجله نکنيد: اين‌که کودکي در سال‌هاي اول مدرسه رغبت چنداني نسبت به مشق نوشتن نشان نمي‌دهد و حتي احساس مسئوليتي هم در اين زمينه احساس نمي‌کند، تا حدودي طبيعي است. بنابراين گمان نکنيد که اگر کودک کلاس اولي نسبت به مشق نوشتن کاهلي دارد، شاگرد تنبلي است و نبايد به او اميد داشت.
آرام باشيد: عصباني نشويد. داد نزنيد. تهديد نکنيد، اجبار نکنيد. در قدم اول بايد آرامشتان را حفظ کنيد و علت يابي کنيد.
مهم نيست: اگر در مدرسه مشق شب به اندازه کافي جدي گرفته نشود، دانش آموز هم تمايل و انگيزه براي انجام آن را نخواهد داشت. معلمي که با دانش آموزي که تکاليفش را کامل انجام داده با ديگري که هيچ کدام را انجام نداده به يک شکل برخورد مي‌کند، عملاً آنها را به سمت بي انگيزگي مي‌کشاند. يکي ديگر از دلايل بي انگيزگي کودک اين است که پيش از ورود به مقطع تحصيلي دروس آن مقطع را کامل فراگرفته است.
اين خيلي زياد است: همان‌قدر که معلمان سهل‌گير سبب بي انگيزگي دانش آموزان هستند، آن‌هايي که بيش از اندازه سخت گيرند و حجم تکاليفي که به بچه‌ها مي‌دهند خيلي زياد است، به مشق ننوشتن آنها دامن مي‌زنند. هستند دانش آموزاني که دفترچه تکاليفشان را نگاه مي‌کنند و به مادرشان مي‌گويند: اين خيلي زياده من نمي‌نويسم. نوشتن براي کودکان کم سن و سال و خاصه سال‌هاي اول و دوم دبستان تمرکز کردن و هماهنگي بين چشم و دست برايشان خستگي به همراه دارد و اين باعث مي‌شود که تنبلي کنند و بگويد: نمي تونم.
در چنين شرايطي حتماً با معلم صحبت کنيد. از او بخواهيد که حجم تکاليف را کمتر کند. همچنين با نظارت در خانه و برنامه ريزي صحيح، تکاليف را در ساعات مختلف تقسيم کنيد تا پشت سر هم نبوده و باعث خستگي کودک نشود.
بريم خريد: والديني که برنامه‌ريزي درستي براي درس و درس خواندن فرزندشان ندارند و از خريد و مهماني و … نمي‌گذرند و کودک هيچ نظمي در دوران مدرسه و ايام تعطيلات احساس نمي‌کند، معمولاً تکاليف مدرسه را جدي نمي‌گيرد و حتي بلد نيست برنامه ريزي کند و با نظم به امور مدرسه‌اش رسيدگي کند.
سعي کنيد به کودک ياد بدهيد که ايام مدرسه نظم و برنامه خاص خود را دارد تا او نيز آن را فرابگيرد.
هميشه تنبيه مي‌شوم: او لازم دارد که هم در مدرسه و هم در خانه تشويق شود. از او هميشه توقع کامل بودن نداشته باشيد که خيلي زود خسته و دلزده و بي انگيزه‌اش مي‌کنيد. چون او احساس مي‌کند هرچه تلاش مي‌کند به معيار تمام و کمالي که والدين و مربيانش در نظر دارند نمي‌رسد.
خانه آرام: دانش آموزي که در محيطي متشنج بزرگ مي‌شود، دعوا و داد و بيداد برايش مثل لالايي است. کسي حواسش به او نيست و او براي هر خط نوشتن احتمالا يک توسري مي‌خورد، علاقه‌اي به نوشتن و انجام تکاليف نشان نمي‌دهد چون دارد از شما انتقام مي‌گيرد. او به روش خودش انتقام مي‌گيرد و آن عصبي کردن شما بابت مشق ننوشتن است.
عادي شده: آن‌قدر پشت سر هم به کودک گفته‌ايد: مشقت کو؟ مشق نوشتي؟ کو ديکته‌ات و … که صداي اعتراض و تذکر شما برايش عادي شده، بدانيد که با اين روش هيچ تأثيري در او نمي‌گذاريد. آن‌قدر تکرار نکنيد که اثر خود را از دست بدهيد.
نظر شما