خبرگزاری شبستان- خراسان جنوبی؛ هرم پور- آوای خراسان جنوبی؛ مدتهاست خبرهای نه چندان خوبی از فسادهای مالی و برخی اختلاس ها به گوش می رسد. شاید در همین لحظه ای که این جملات نوشته می شوند یا شما می خوانیدشان، در گوشه و کناری از کشور، جرقه فساد دیگری زده شده یا اختلاس دیگری در حال انجام است. هیچ تضمین و تعهدی هم وجود ندارد که چنین حادثه تلخ و ناگواری قطعاً و حتماً در شهر یا استانهای بزرگ روی دهد و دامنه اش به استان یا شهر دیگری کشیده نشود.
فساد سه هزار میلیاردی یا هشت هزار میلیاردی آنقدر بزرگ و مهم هستند که بر خلاف برخی مسؤولین بی درد، مردم ادعای حق خواهی و مطالبه پاسخ گویی داشته باشند. شرایط اقتصادی کشور، وجود سرمایه های کلان، حفره های بزرگ و کوچک قانونی و آدم هایی که قانون را بیشتر و بهتر از دین و تقوا می شناسند، همه و همه کافیست بزم خوش خورد و بردهای مالی شان را کامل کند.
کشف هر اختلاس، چوب دو سر طلا و تف سربالاییست که ضربه اش اول از همه به نظام و کشور می خورد، چرا که اصل فساد صورت گرفته بسیار زشت و ناپسند بوده و حیف و میل انجام شده معمولاً راه برگشتی برای دوباره به خزانه رسیدن پول های بر باد رفته پیدا نمی کند. اگر حیف بوده که به گردن چند نفر می افتد و اگر میل بوده که معمولاً تبدیل به خانه و کاشانه و حساب بانکی و شرکت و امتیاز در خارج از کشور شده و بازگرداندنش کار حضرت ارباب است. از سوی دیگر کشف هر فساد، منجر به از دست رفتن بخشی از آبروی نظام و بخشی از بدنه فعال نیری انسانی می شود که از قضا در پاره ای موارد بعضی از آنها جزو نیروهای باتجربه نیز هستند. در این میان یک بُعد مهم از بازی، مردم هستند که معمولاً متضررین واقعی چنین ماجراهای می شوند.
مردمی که همان فرد مفسد یا مختلس، از آنها برای رسیدن به مطامعش نردبانی ساخته و حالا لگد به همه ادعاهایش زده است. در چنین جایگاهی اما من به شدت معتقدم مردم نه در کشف فسادها بلکه در جلوگیری از آنها هم بسیار سهیم اند و می توانند نقش ایفا کنند.
همین حالا و در اطراف و اکناف ما کارکنان و کارمندان و مدیرانی هستند که سالهاست با سیلیِ حقوق کارمندی صورتشان را سرخ نگه داشته اند و کارمندان و کارکنان ومدیرانی هم هستند که یک شبه ره صد ساله رفته اند و پشت سرشان را هم نگاه نکرده اند. نقش های نظارتی مردم یا بهتر بگوییم حق نظارتی مردم کمی فراموش شده، حالا به عمد یا به سهو، و مدیران جامعه کمی غفلت و کم لطفی در شناساندن این نقش یا حق مهم به مردم داشته اند.
چرا در یک مرکز استان هم مسؤولین و هم مردم و هم هادیان دینی جامعه باید از عملکرد شورا ناراضی باشند و نتوانند کاری بکنند؟ چرا در یک شهر مدعی فرهنگ و تاریخ، مردم شاهد بروز تخلفات گسترده در یک اداره کل یا سازمان باشند و نتوانند و بلد نباشند از حقشان برای نظارت و برای واگویه کردن مشکلاتشان استفاده کنند؟ چرا در یک استان با هزاران مطالبه عمرانی و اجتماعی و فرهنگی، همه مشت مردم را به سینه بزنند و آنوقت از نظارت مردم و انتقادهایشان و نهی از منکرهایشان در محیطی واهمه داشته باشند و بگریزند؟ نشناساندن این حق مهم به مردم، اگر عمدی باشد خیانت است و اگر سهوی باشد سستی و اهمال کاریست.
در یک جامعه اسلامی آحاد جامعه به عنوان پایه های تشکیل دهنده مردم سالاری دینی؛ بُعد نظارتی هم دارند که اگر مورد توجه ودقت قرار گیرد، مطمئن هستم بخش زیادی از مشکلات جامعه امروزمان را حل و فصل خواهد کرد.
نظر شما