علیرضا مهران، کارگردان نمایش محیطی «سینا، سینا، عباس» به خبرنگار تئاتر شبستان، گفت: یکی از محاسن نمایش های محیطی به شکل گسترده، امکان برقراری ارتباط با تعداد بیشتری از تماشاگران است. یعنی نسبت به اجراهای صحنه ای، مخاطبان بیشتری به تماشای اثر شما می آیند. ضمن اینکه در تئاتر خیابانی یا محیطی شما با اقشار مختلف مردم مواجه اید و فقط تماشاگر خاص تئاتر، مخاطب شما نیست. پتانسیل نمایش های محیطی در ارتباط با مردم و اثر گذاری آن، نشان می دهد که ظرفیت مناسب برای پرداخت به موضوعات دینی و ارزشی دارد.
وی ادامه داد: تئاتر محیطی بخش خاموش جامعه که به دلیل مشکلات اقتصادی نمی توانند به تماشای آثار صحنه ای بنشینند را با جهان نمایش آشنا می کند. شرایط تئاتر به صورتی است که تنها قشر خاصی می توانند به سالن های نمایش بروند. شما فکر کنید یک خانواده ی پنج نفره برای دیدن یک نمایش باید حدود صد و پنجاه هزار تومان هزینه کند. خب، این مبلغ حتی به صورت ماهانه در سبد بسیاری از خانوارها خرج اضافی و سنگینی است. وقتی تئاتر محیطی تولید می شود، بی آنکه هزینه ای روی دوش خانواده ها بگذارد، می تواند همان اثر گذاری را داشته باشد و حتی در ارتباط گرفتن با مخاطب موثرتر عمل کند.
بازیگر و کارگردان «سینا، سینا، عباس» درباره ی اینکه موضوعات ارزشی در چه شرایطی برای مردم جذابیت دارند، توضیح داد: اگر حرفی که می زنیم، شعار همراه شعور باشد با مخاطب ارتباط بر قرار می کند. چه درباره ی نمایش های مذهبی، چه دفاع مقدس و یا موضوع شهدای مدافع حرم که ما به ان پرداخته ایم، این اصل صادق است. خیلی مهم است که تماشاگر را دست کم نگیریم. مردم هوشیارند و درک درستی از شرایط دارند. اگر در نمایش های مذهبی و یا ارزشی دیگر، مخاطب با اثر ارتباط نمی گیرد به دلیل شعار زدگی و پرداخت کلیشه ای به موضوع است.
مهران اضافه کرد: در سالیان اخیر، شعار زدگی در تئاتر، سینما و تلویزیون رخنه کرده و تماشاگر را از تماشای آثار با مضمون ارزشی فراری داده است. من در اجرای «سینا، سینا، عباس» سعی کردم از شعارزدگی پرهیز کنم و نمایشی بسازم که همزمان با اینکه تصاویر خوبی به تماشاگر ارائه می کند، داستان شنیدنی هم داشته باشد.
وی درباره ی اهمیت کار با موضوع شهدای مدافع حرم، تاکید کرد: یکی از موضوعات کلان جامعه ی ما و حتی خاورمیانه، بحث مدافعین حرم است. موضوع مهمی که در عرصه ی فرهنگ و هنر خیلی کم به آن پرداخته می شود. وظیفه ی من است که در این شرایط حساس، بازتاب کار اثرگذار جوانانی که بی چشمداشت، بیرون از مرزهای کشور از مملکت دفاع می می کنند را در اثرم نشان دهم. خوشبختانه در یک سال اخیر این سومین نمایش من با موضوع شهدای مدافع حرم است که فکر می کنم جای کار بیشتری دارد و باید بچه های فعال تئاتر و تلویزیون خودشان را موظف به کار درباره ی این موضوع بدانند.
علیرضا مهران، درباره ی استفاده از حرکات نمایشی در این اجرا، گفت: از روز اول ایده پردازی برای نمایش می دانستیم که داستان را توامان با حرکات باید پیش ببریم. یعنی طرح کارگردانی ما از همان اول بر اساس استفاده از حرکت، شکل گرفته بود. در این اجرا، طراحی حرکت و داستان مکمل هم هستند اگر حرکت را حذف می کردیم، اجرا قطعا دچار لطمه می شد. در نمایش های محیطی، استفاده ی نابجا از حرکت، گاه مسئله ساز می شود. در واقع آثار بسیاری را دیده ایم که در آن یا حرکت سوار بر متن و کارگردانی بوده و یا خاصیت اجرایی نداشته است.
وی افزود: از همان روزی که با طراح حرکت صحبت کردیم، قرارمان این بود که متن، طراحی حرکت و کارگردانی با هم نمایش را پیش ببرند و هیچ یک از این سه عنصر، نسبت به دیگری پررنگ تر نباشند. از وقتی متن در حال نگارش بود ما درباره ی صحنه های مختلف صحبت می کردیم و اتفاقات ممکن برای طراحی حرکت و کارگردانی را به بحث می گذاشتیم.
مهران درباره ی بازخورد تماشاگران گفت: خوشبختانه ارتباط موثری میان تماشاگران و نمایش ما وجود داشت. در این شب ها، هم تماشاگرانی داشتیم که برای دیدن اثر برنامه ریزی کرده بودند و هم تماشاگران گذری که از جایی، با نمایش همراهی می کردند. در کارهای محیطی ما نمی توانیم تماشاگر را موظف کنیم که اثر را کامل ببیند اما باید یک سری اجزای اثر درست چیده شده باشد که بتواند تماشاگر را با خود همراه کند.
نمایش محیطی سینا، سینا، عباس شب گذشته به اجرای خود در محوطه ی تئاتر شهر پایان داد.
نظر شما