به گزارش گروه مهدویت خبرگزاری شبستان، عشق واژه ای است که در ادبیات کهن فارسی اکثرا به محبت شدید اطلاق می شود و معمولا چنین محبتی بیشتر جنبه معنوی و عرفانی دارد تا جنبه زمینی و مادی؛ چرا که علائق مادی و زمینی معمولا آن چنان اوج نمی گیرند و یا اگر اوج هم بگیرند، فرود آمدنشان بسیار سریع اتفاق می افتد. بنابراین، خوب است ما هم این لفظ را در غیر از این معنا استفاده نکنیم. حتی در روابط عاطفی عادی نیز از به کار بردن آن اجتناب کنیم.
صرف نظر از معنای لغوی لفظ عشق در زبان عربی وقتی به ترجمه عشق در ادبیات غنی و عارفانه فارسی نگاه می کنیم آن را اصطلاحی برای محبت شدید می یابیم که شاخص اصلی آن از خودگذشتگی است.
اگر محبتی آن قدر زیاد شود که اصرار بر فدا شدن برای معشوق را در پی داشته باشد آن گاه عاشقی پدید آمده است. به این ترتیب یکی از بهترین کاربردهای این لفظ علاقه شدیدی است که می توان به امام زمان ارواحنا الفداء داشت. صرف نظر از این که نمی شود به امام زمان(عج) «کم» علاقه داشت و هر کسی با آن حضرت(عج) ارتباطی قلبی و عاطفی برقرار کند به مرور زمان به محبت شدید او گرفتار خواهد شد، اساسا ما نیازمندیم که به کسی عاشقانه مهر بورزیم و با عشق او زندگی و وجود خود را گرم کنیم.
این محبت خیلی شدید، به کسی جز امام زمان عجل الله تعالی فرجه نمی تواند تعلق بگیرد و به ایشان هم نمی تواند که تعلق نگیرد. یعنی نه می توان کسی را به اندازه او دوست داشت و نه می توان او را به این اندازه دوست نداشت. اگر محبت ما به آن حضرت(عج) تا این حد شدید نیست معلوم می شود که ما در روح خودمان مشکل داریم و گرنه او دوست داشتنی تر از این حرف ها است.
از آنجایی که محبت شدید جز از راه معرفت، عمل صالح و ایمان قاطع به دست نمی آید پس مهم ترین راه جلوگیری از آسیب های علاقه عامیانه، علاقه عاشقانه داشتن به آن حضرت(عج) است.
بنابراین، تنها راه نجات از عوام زدگی عاطفی، را باید در علاقه عاشقانه به امام زمان علیه السلام جست و جو کرد. چون کسی که عزم عاشق شدن می کند و از خود، انتظار علاقه عاشقانه به حضرت(عج) دارد، مجبور است به تقویت بنیان های این عشق بپردازد و علم وعمل کافی برای این منظور را به دست بیاورد.
اساسا یکی از مهم ترین شاخص های علاقه عامیانه، سطحی بودن و کم بودن آن است که نتیجه طبیعی بی معرفتی ها و بی تقوایی هاست. برای پرهیز از آسیب های محبت باید آن را افزایش داد، که فرمودند: «والذین آمنوا اشد حبا لله» آنان که ایمان آورده اند محبت و عشق شان به خدا بیشتر و قوی تر است.
تا اینجا به دو ضرورت و فایده برای لزوم علاقه عاشقانه به امام زمان علیه السلام اشاره کردیم. یکی نیاز ما به این محبت شدید برای گرمابخشی به زندگی خودمان بود، و دیگری کارکرد علاقه عاشقانه، به عنوان مهم ترین راه برای جلوگیری از آسیب های علاقه عوامانه به حضرت(عج)، تنها راه نجات از عوام زدگی در ارتباط با ایشان بود.
جا دارد که به موضوع نیاز خودمان به این علاقه عاشقانه به امام زمان علیه السلام کمی بیشتر بپردازیم. ما نیازمندیم با عشق زندگی کنیم. با عشقی که بتواند انگیزه ای قوی برای تمام اجزای زندگی ما باشد. به دلیل آن درس بخوانیم، کار کنیم، تشکیل زندگی دهیم و ....
اگر چنین عشقی پشت سر انگیزه رفتارهای ما نباشد زود دلسرد می شویم، از آسیب های فراوان زندگی که تعدی به حقوق دیگران و تجاوز از فرمان های الهی است، در امان نخواهیم بود، اخلاقمان بد می شود و تعادل روحی نخواهیم داشت. هر کسی به خاطر مدرک تحصیلی درس بخواند هر کس به عشق مال، به عشق دنیا، و .. درس بخواند به جای این که با این درس خواندن قلبش نورانی شود، رفته رفته قلبش مکدر و سیاه خواهد شد.
این ماحصل بسیاری از روایات و سخنان علمای اخلاق است. باید به یک عشقی درس خواند و زندگی کرد که آن عشق بتواند جای این انگیزه های رایج و معمولی را بگیرد.
برگرفته از «انتظار عامیانه، عالمانه، عارفانه» نوشته علیرضا پناهیان
نظر شما