خبرگزاری شبستان: پژمان مظاهری پور، مستندسازی است که در طول 10سال گذشته مستندهای متعددی در زمینه باستان شناسی، محیط زیست وتاریخ ساخته است و امسال نیز با مستند "سعدی شاعر مصلح" در بخش مشاهیر و مفاخر مسابقه ملی چهارمین جشنواره سینما حقیقت حضور داشت.
با این کارگردان جوان پیرامون موضوعات متنوع مرتبط با سینمای مستند به گفت و گو نشستیم.
مظاهری پور در ابتدا و پیش از طرح هر پرسشی درباره وضعیت مستندسازی در ایران می گوید: نکته مهمی که باید در ابتدا به آن اشاره کنم مسئله درآمد و معیشت مستندسازان است. در سال 88 فیلم من با عنوان "دریاچه‌ای که بود" برنده جایزه بهترین پژوهش از جشنواره آسا (فیلم های انسان دوستانه) شد. انجمن سینمای جوان که در آن زمان ناصر باکیده مدیر آن بود پرداخت جایزه نقدی را بر عهده گرفت اما تا این لحظه به تعهد خود عمل نکرده است.
وی می افزاید: در نظر بگیرید که بخش مهمی از درآمد مستندسازان از راه جایزه جشنواره ها تأمین می شود و این درحالی است که جایزه جشنواره نباید نقش تعیین کننده ای در درآمد داشته باشد.
عضو انجمن تهیه کنندگان سینمای مستند، کار مستندسازی در ایران را به قمار تشبیه می کند و می گوید: مستندساز اگر در جشنواره جایزه بگیرد می تواند به زندگی ادامه دهد وگرنه باید شغل خود را تغییر دهد چراکه درآمد مستندسازی در ایران صفر است.
وقتی از وی خواستیم درباره نظام مالی حاکم بر سینمای مستند بیشتر توضیح دهد گفت: مستندسازان در ایران به عنوان کارمندان تلویزیون، مرکز گسترش، وزارت خانه ها و ... تلقی می شوند که در نهایت حتی به مبالغ اولیه قراردادهای خود با این سازمان ها نیز دست نمی یابند.
کارگردان "سعدی شاعر مصلح" برای روشن شدن این موضوع مثالی می زند: فرض کنید برای ساخت یک مستند میان سازمان مزبور و مستندساز قراردادی با برآورد اسمی 10میلیون امضاء می شود و در نتیجه آن مستندساز متعهد می شود ظرف مدت 6 ماه ساخت مستند را به پایان برساند. اما نکته جالب این که مبلغی که در اختیار او قرار می گیرد 6 تا 7 میلیون است و جالب تر این که معیشت او نیز در این مدت باید با همین مبلغ تأمین شود.
وی درباره پرداخت باقی مانده پول می گوید: یک سال پس از ساخت فیلم و در حالیکه قدرت خرید پول کاهش یافته است باقی مانده پول پرداخت می شود که آن هم صرف بدهی های ساخت فیلم می شود و این یعنی زندگی با پول نسیه.
از این که بگذریم به نکته جالب توجهی در تیتراژ اکثر فیلم های جشنواره مستند برمی خوریم و آن مستندسازی با عوامل محدود است. وقتی علت این امر را جویا شدیم مظاهری پور ابراز داشت: این هم به وضعیت مالی حاکم بر سینمای مستند بازمی گردد. مستندساز مجبور است برای تأمین هزینه های زندگی، در آن واحد روی چند پروژه فعالیت کند که این به طور ناخودآگاه به نزول کیفیت فیلم ها می انجامد. از سوی دیگر شاهد پدیده ای به نام "فیلمسازی تک نفره" هستیم که بر اساس آن و برای کاهش هزینه ها، نقش های متعدد تحقیق، نویسندگی، کارگردانی، فیلمبرداری و تدوین بر دوش یک نفر قرار می گیرد.
این مستندساز در پایان تصریح می کند: شاید برایتان جالب باشد که ما کمتر فیلمبردار حرفه ای مستند داریم و در یک جشنواره با 100 فیلم، نهایتاً 5 فیلم از فیلمبردار حرفه ای بهره برده اند.
گفتنی است پژمان مظاهری پور دانش آموخته کارگردانی سینماست و فعالیت حرفه ای خود را از سال 1377 آغاز نموده. وی که در سومین دوره کمپ استعدادهای جوان برلین در سال ۲۰۰۵ نیز حضور داشته، ساخت مستندهایی چون مینیاتورهای شاهنامه شاه تهماسبی، داستان چند هزار ساله یک شهر و جیرفت تمدن گمشده را در کارنامه دارد.
پایان پیام/
نظر شما