پینو دی بودو؛ کارگردان نمایش «بیست هزار فرسنگ زیر دریا» در نشست رسانه ای نمایش و در پاسخ به سوال خبرنگار تئاتر شبستان درباره نحوه شکل گیری کاراکترها و روند اجرای بازیگران، در کمپانی تئاتر پوتلج، گفت: ما یک روش ثابت برای اجرا نداریم، چرا که هر نمایش از یک نقطه متفاوت شروع می شود. از جایی که من با بازیگران ثابت و همیشگی کار می کنم، همواره سعی من این است که برای آنها سوپرایز داشته باشم، چون آنها مرا خیلی خوب می شناسند. همین باعث می شود من مدام به خودم فشار بیاورم تا زبان و زاویه نگاهم را با آنها تغییر بدهم.
وی ادامه داد: ما از نقاط مختلف شروع می کنیم که مهمترین کار در مرحله نخست بداهه پردازی است و من از بازیگران می خواهم درباره ایده کار و بخش های مختلف نمایش بداهه پردازی کنند که این بداهه پردازی انواع مختلف دارد. مثلا برای گرم و یا سرد کردن بدن از بداهه استفاده می کنیم و در این مرحله هنوز هیچ کاراکتری شکل نگرفته است. در این مرحله من از بازیگران می خواهم ذهنیت خود را به من ارایه بدهند و در این پروسه است که کاراکترها کم کم متولد می شوند و به دنیا می آیند.
دانیلا ریگنولی؛ که از سال ۱۹۷۶ بازیگر کمپانی تئاتر پوتلج است، در این باره گفت: این سوال بسیار جذابی است که می شود ساعت ها درباره آن حرف زد. با فکر کردن به این سوال می توانیم کشف کنیم، پشت نمایشی که اجرا می شود چه چیزهایی وجود دارد. مطمئنا من هرگز این گونه کار نمی کنم که بپرسم کاراکتر من چیست و چیزی که می شنوم را نمایش بدهم. ممکن است نتیجه کار من شکل گیری یک کاراکتر باشد؛ اما چیزی از ابتدا مشخص نیست و این پروسه است که ما را به کاراکتر می رساند و من هرگز از ابتدا نمی دانم که قرار است چه کاراکتری را بسازم و ارایه کنم.
وی افزود: برای مثال در نمایش «بیست هزار فرسنگ زیر دریا» من نقش یک دانشمند را بازی می کنم، اما از ابتدا نمی دانستم که قرار است این کار را انجام بدهم. در واقع کاراکتر قالبی است که من در آن قرار می گیرم تا یافته هایم در پروسه تمرین را به نمایش بگذارم.
ریگنولی، توضیح داد: من 40 سال تجربه بازیگری دارم و در تمام این سالها شیوه های مختلف استفاده از صدا، ذهن و بدنم را پشت سر گذاشته ام. در این 40 سال خیلی چیزها تغییر کرده، چرا که من پیرتر شدم اما چیزی که تغییر نمی کند ریشه های من در بازیگری و میل به همکاری با گروه و کارگردان است. چیزی که مهم است رابطه من با گروه و کارگردان است که باید کار را در کنار هم پیش ببریم. من باید به موسیقی، نور و صحنه فکر کنم تا بتوانم با استفاده از آنها به کاراکتر برسم اما نظراتم را نمی توانم به طراحان منتقل کنم و باید آنها را با کارگردان در میان بگذارم و اوست که تصمیم می گیرد یکی یا تمام آنها را استفاده کند و یا کنار بگذارد.
این بازیگر با تجربه تاکید کرد: زندگی خیلی سخت است و ما می دانیم که در این مسیر کسی راهی برای شما باز نمی کند. در تئاتر هم، ما در مسیر خلق کردن همیشه سعی می کنیم تا مسیر تازه ای پیدا کنیم و همانطور که پینو گفت هر کاری با پروسه کار دیگر متفاوت است .مثلا در سال اول ما با استفاده از حرکات بدنی و انرژی سعی می کردیم اجرا را شکل دهیم اما سال بعد کارگردان از ما خواست انرژی هایمان را جذب کنیم و با صدایمان انرژی را به تماشاگر منتقل کنیم. در همین کار فعلی لاین های باریکه نور در صحنه وجود دارد که اگر بازیگر کمی در صحنه جابجا شود در تاریکی می رود و تماشاگر او را نمی بیند. هر کاری سختی های خود را دارد و باید روند متفاوتی برای نمایش آن طی کرد.
در پایان نشست خبری نمایش بیست هزار فرسنگ زیر دریا، کارگردان این نمایش، گفت: ما در ایتالیا فسیتوالی داریم که نمایش های مختلفی از کشورهای گوناگون در آنجا اجرا می شوند. همین طور آزمایشگاهی وجود دارد که اساتید مختلف در آن آثار را بررسی می کنند. روند کار اینطوری است که گروهها در حال شکل دادن به نمایش در تمام وقت هستند و هر شب نمایش تازه ای روی صحنه می رود. این فستیوال، فرصتی برای انتقال تجربه ها و کمک به پیشرفت روابط میان کشورهاست. یکی از اهداف ما برای حضور در ایران هم، پیشرفت رابطه میان ایتالیا و ایران است که امیدواریم با کمک کمپانی تئاتر باران بتوانیم آثار دیگری را بسازیم و به ایران بیاوریم.
نظر شما