به گزارش گروه مهدویت خبرگزاری شبستان، انسان موجودی متحرک است که لحظه ای سکون را برنمی تابد و از آنجا که هر حرکتی، محرکی می خواهد، او نیز محرکی دارد زیرا حرکت و متحرک بی وجود محرک، نه معقول است و نه مقبول.
در قرآن کریم گرچه لفظ حرکت و واژه متحرک نیامده است تا مقدمه ای برای طرح نیازمندی اش به محرک باشد، اما عنوان «سیر» که مرادف مفهوم حرکت است در قرآن کریم ذکر و خداوند به عنوان «مسیر» و «تسییر کننده» معرفی گردیده است: «هُوَ الَّذِي يُسَيِّرُكُمْ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ» ؛ «یَوْمَ نُسَیِّرُ الْجِبالَ» چنان که واژه جری، سبح و مانند آن نیز مطرح شده است که نزدیک به معنای حرکت اند: «وَ الشَّمْسُ تَجْرِی لِمُسْتَقَرٍّ لَها» و «كُلُّ فِي فَلَكٍ يَسْبَحُونَ».
امام کاظم علیه السلام در بیان این حقیقت – احتیاج حرکت به محرک- فرموده اند: «وکل متحرک محتاج الی من یحرکه او یتحرک به؛ هیچ متحرکی نیست مگر آن که نیازمند محرک است.» محتوای والای این بیان نورانی، هم در رهبری ملکی و ظاهری جامعه صادق است و هم در رهبری ملکوتی و باطنی آن؛ یعنی افزون بر امور عادی و مادی انسان، نماز و روزه و دیگر عبادات او نیز هر یک مسیری ویژه دارد که با صیرورت و تحول درونی انسان عابد همراه است و حتما چنین حرکتی، محرکی دارد؛ اما رهبر این سیر باطنی و تحول درونی و محرک این قافله پرجنب و جوش کیست؟
امامان معصوم علیهم السلام افزون بر رهبری ظاهری و ادره امورملکی، سیر درونی و رهبری ملکوتی جامعه را نیز به عهده دارند.
اگر چه بیگانگان رهبری ظاهری را از ائمه اطهار علیهم السلام گرفتند و آن ذوات مبارک را خانه نشین کردند، رهبری ملکوتی، حقیقتی است که از وجود مقدسشان جدایی و زوال نمی پذیرد، زیرا چنین قیادت ملکوتی نه با نصب اعتباری اعطاء می شود و نه با تهاجم و غصب ظاهری از دست می رود.
نماز نمازگزار اگر پذیرفتنی باشد، کلمه طیبی است که به سوی خدا بالا می رود و مایه تقرب صاحب آن به خدای سبحان می شود، زیرا (الصلاة قربان کل تقی) و روزه، زکات، حج و دیگر عبادات نیز هر کدام چنین است و بر اساس (الیه یصعد الکلم الطیب) این صعود و تقرب، سیری صیرورت گونه دارد که مسلما نیازمند تحریک و رهبری است؛
یعنی عمل صالح و صاعدی باید که دیگر اعمال را بالا برد و عامل سائد و اسوه ای باید که دیگر عاملان را رهبری کند و چنین رهبری، عمل صالح انسان کامل است که امام معصوم هر عصری است. اوست که نمازش نماز هر نمازگزار متقی را امامت می کند و وجود مبارکش نیز رهبری ملکوتی انسان ها به سوی هدف نهایی آفرینش بشر را برعهده دارد.
بر این اساس هر کس نماز را در اول وقت اقامه کند، نماز او به کاروان نمازهایی پیوسته که با امامت نماز ولیّ خدا به سوی خدا در صعود است، چون امام عصر(عج) هماره آن وقت نماز می گزارد.
امام عصر(عج) که قافله سالار ابدان و جان هاست، هر سال به حج می آید، به ویژه در عرفات و منا، چنان که امام صادق علیه السلام فرمودند: «یفقد الناس امامهم؛ یشهد الموسم فیراهم و لا یرونه» و نائب خاص امام زمان(عج)، محمد بن عثمان عمری نیز می گوید:« والله! ان صاحب هذا الامر لیحضر الموسم کل سنة؛ یری الناس و یعرفهم و یرونه و لا یعرفونه» و بسیاری از تربیت یافتگان و شاگردان خاص آن حضرت در میان حجاج هستند و به مدد عنایت خاص حضرتش از ملکوت افراد آگاهی می یابند.
شایان ذکر است که می شود مشکلاتی از برخی زایران، ناخودآگاه به برکت امام عصر(عج) برطرف شود لیکن چنین نیست که هر عمل خارق عادت و کرامتی که در ایام حج و در سرزمین منا و عرفات رخ می دهد مستقیما به دست وجود مبارک آن حضرت(عج) انجام گیرد.
ممکن است ناآشنا یا سالمندی راه خیمه و چادر خود را گم کند یا در بین راه بی زاد و راحله بماند و ولی ای از اولیای خدا که تربیت شده مکتب ولایت امام عصر علیه السلام است، گره از کار فروبسته اش بگشاید؛ چنین کسی با واسطه از وجود مبارک امام(عج) فیض برده است.
حقیقت آن است که تشرف مستقیم و بی واسطه به محضر نورانی امام عصر(عج) لیاقت و شایستگی های ویژه ای می طلبد، از این رو، تنها اوحدی از موحدان توفیق زیارت وجود مبارک امام عصر علیه السلام را می یابند و دیگران با عنایت ویژه امام عصرعجل الله تعالی فرجه اما از مجرای اولیا، صالحان و شهدای تربیت یافته مکتب پرنور ایشان از انوار مهر و لطف آن حضرت(عج) بهره می گیرند.
برگرفته از «امام مهدی علیه السلام، موجود موعود» نوشته آیت الله جوادی آملی
نظر شما