محمدحسین چینی پرداز، نویسنده و آزاده معرفی رزمندگان اعم از آزادگان در قالب های هنری را در مصونیت جوانان نسبت به تهاجم فرهنگی موثر دانست و به خبرنگار شبستان گفت: کشورهای دیگر در مورد جنگ های باطلی که داشتند تبلیغ کردند و آنها را بزرگ و پررنگ کردند و آن جنگ ها و کارهای خود را افتخار می دانند. ما در مورد جنگ حقی که داشتیم و دفاع مظلومانه ای که کردیم، کم کاری کردیم اگر آمریکایی ها و اروپایی ها جای ما بودند می دانستند، چه کار بکنند.
چینی پرداز با بیان اینکه در معرفی رزمندگان کم کاری شده است، عنوان کرد: در این زمینه مسئولان مقصر هستند و باید پاسخگو باشند که چرا رشادت ها و ایثارگری رزمندگان اعم از آزادگان را کمرنگ می کنند. برخی از جانبازان و آزادگان هنوز زنده هستند اما متاسفانه رفتاری با آنها می شود که گویی آنها بی عزت هستند.
وی اظهار داشت: حقیقتا اگر جایی همچون اداره ای بروم، نمی گویم جانباز یا آزاده ام چون یک موج منفی علیه ما راه انداخته اند و حتی خانواده های ما خجالت می کشند. من به دخترم که می خواست به دانشگاه برود، گفتم نگو دختر آزاده هستی. متاسفانه برخی با دید چپ به رزمندگان و خانواده هایشان نگاه می کنند. مقصر هم مسئولان هستند زیرا اگر یک کاری برای رزمندگان می کنند، آنقدر بزرگش می کنند و در طبل می زنند که مردم فکر می کنند، چه خبر است اما ما در عمل چیزی نمی بینیم.
این نویسنده و جانباز معرفی شهدا، جانبازان و آزادگان را در قالب کتاب های درسی صددرصد موثر عنوان کرد و افزود: امام علی (ع) فرمودند" قلب یک جوان مانند یک زمین صاف و آماده است. هرچه در آن بیندازید، سبز می شود". من فرهنگی هستم و معتقدم اگر با تربیت ایثارگری، نوجوانان را که تازه دارد شخصیت آنها شکل می گیرد، تربیت کنیم در آینده آنها وجودی موثر و بسیار مفید برای جامعه خواهند داشت.
چینی پرداز در پاسخ به این سوال که چه پیشنهادی برای معرفی رزمندگان دوران دفاع مقدس به نسل جوان دارید، به شبستان گفت: باید سایت های قوی در این زمینه راه اندازی شود، شبکه ای در تلویزیون یا روزنامه ای با این محوریت داشته باشیم. در هر حال باید یک کار فرهنگی عمیق برای معرفی رزمندگان صورت گیرد.
وی با بیان اینکه فیلم های دفاع مقدسی پر از مشکل است، عنوان کرد: برای معرفی شهدا، جانبازان و آزادگان باید فیلم های قوی ساخته شود. متاسفانه ما هر فیلمی در این زمینه می بینیم، پر از مشکل است. آنچه ما بودیم و دیدیم در این فیلم ها نیست.
این نویسنده و آزاده با اشاره به وجود آزادگانی هنرمند بیان کرد: ما آزادگانی داریم که در اسارت توانمند بودند. با دست خالی، امکانات کم، سختی و فشار تئاترهایی بازی می کردند که محشر بود. من هنوز چنین تئاترهایی ندیدم. وقتی می خواستند خنده ای بر لب بیاورند، طوری بازی می کردند که آن اسیری که دلش پر بود به خنده می آمد و دست روی شکم می گذاشت. وقتی می خواستند گریه مخاطب را در بیاورند، اشک از چهره اسرا جاری می کردند.
وی اظهار داشت: ای کاش همین که آزادگان به کشور آمدند، آنها را گلچین می کردن،د بچه های فرهنگی را جمع می کردند و یک کار فرهنگی مفید انجام می دادند اما متاسفانه چنین کاری نکردند و آزادگان را به حال خود رها کردند و بسیاری از استعدادها ضایع شد.
گفتگو از مریم داوری
نظر شما