خبرگزاری شبستان// گیلان
چند صد بار از خود پرسیده ام اگر هدف خلقت رسیدن به خدا است، چرا نمی شود؟ چرا منِ خویشتن، آدم نمی شود؟ گاهی حوصله ام از خودم هم سر می رود و خجالت می کشم از خدا به خاطر خبط و خطاهای جور و واجور، عذرخواهی کنم! حتی رویم نمی شوم امامی را واسطه کنم برای شفاعت! که چه بشود؟ دوباره غبار غفلت روی روحم بنشیند و دوباره گناه از نو؟
مشکل من و آدم های مثل من، مناسبتی بودن است. اینکه محرم و صفر و رمضان مسلمانیم و ریاضت می کشیم و اشک می ریزیم و خداخواهی می کنیم و بعد از رفتن این مناسبت ها، چون یک تکه چمن روشن رویمان از قبله برمی گردد و با شیطان دست دوستی میدهیم.
مهم ترین مشکل آدم های مناسبتی نداشتن اراده است. اراده بر اینکه برای رضای خودمان هم شده تکلیفمان پیش خودمان مشخص شود. خودمان را دوست داشته باشیم. دست گرم خدا را که در رمضان و محرمش فشرده ایم، رها نکنیم. چند شب قدر آمده؟ چند شب قدر دیگر باید بیاید تا من خویشتن به فکر قدر یافتن باشد. من خویشتن با عقل حسابگر مادی اش به این فکر می کند که در، ماه رمضانی که آید، در شب قدری که سرنوشت یکساله اش رقم زده می شود، ضرر نکند، شغل خوب بخواهد، همسر خوب بخواهد، رفاه مادی بخواهد، خدا همچنان برای او ستار العیوب باشد. من خویشتن به این فکر نمی کند در شب قدر از صاحب قدر، قدر بخواهد.
بخواهد که خدا را بشناسد. بخواهد که همواره در آغوش خدا سر کند و این آغوش گرم را به تعفن گناه ترجیح ندهد.
شیطان برای فریب، سیاست گام به گام را دنبال می کند. ذره ذره، پله پله، آدم را پایین می کشد. برای خوب شدن، برای محبوب شدن، برای عزیز شدن نمی شود یک مرتبه اقدام کرد. آن کسی که اورست را فتح می کند اول اراده می کند و بعد گام به گام به قله نزدیک می شود. در هر گام اگر هدفت قله باشد، اگر هدفت فتح زیبایی و اوج باشد به خدا می رسی. از همین ماه رمضان شروع کن.
منِ خویشتن، تو نمی خواهی به قله برسی؟
پایان پیام/
نظر شما