خبرگزاری شبستان – گروه سیاسی: توسعه راه آهن نیاز به تجهیزات و زیرساختهایی دارد که از آن جمله می توان به ریل اشاره کرد. ریل فولاد نوردشده‌ای است که به شکل معین و به صورت دو رشته موازی روی ریل‌بندها نصب می‌شود. هدف از ساخت و نصب ریلها معمولاً گذر واگن از روی آن‌هاست. برای تثبیت و تعادل ریلها قطعات شکسته شده سنگ روی بستر راه آهن ریخته می‌شود. به این قطعه سنگ‌ها پارسنگ یا بالاست می‌گویند.
بنابراین گزارش، کشورمان چند سالی است که توسعه ناوگان ریلی را در دستور کار خود قرار داده است و در این زمینه از کشورها و شرکت های اروپایی و آسیایی مدد گرفته است. در تازه ترین همکاری خارجی کشورمان برای توسعه ناوگان ریلی؛ هند با گشایش ۳۰میلیارد روپیه خط اعتباری آمادگی خود را برای صادرات ریل به کشورمان اعلام کرده است.
این گزارش می افزاید: تسنیم در این رابطه به نقل از پایگاه خبری ایندیا تایمز نوشته است: "اکسیم بانک هند قصد دارد برای صادرات ریل راه‌آهن به ایران و توسعه بندر چابهار، 30 میلیارد روپیه از بازار داخلی هند سرمایه جذب نماید. این بانک در قالب صندوق توسعه صادرات، خطوط اعتباری‌ای به‌ارزش 30 میلیارد روپیه (444 میلیون دلار) به 7 بانک ایرانی برای استفاده جهت واردات ریلهای فولادی از هند و توسعه بندر چابهار اختصاص داده است. صندوق توسعه صادرات یک صندوق مجزاست که بر اساس قانون اکسیم بانک تأسیس شده و موجودی آن تنها می‌تواند برای فعالیت‌های مشخصی که دولت هند با آنها موافقت کرده هزینه شود."
یادآور می شود: پیشینه احداث و بهره‌برداری موفق اولین راه‌آهن در ایران به سال ۱۸۴۸ میلادی از رشت به بندر پیربازار و بندر انزلی باز میگردد و بقایای این مسیر هنوز در مسیر رشت به پیربازار و یک لوکوموتیو بخار در محوطه اداره کل بنادر استان گیلان وجود دارد، ۱۲ کیلومتر از این مسیر تا اواسط دوره رضا شاه همچنان مورد استفاده بوده‌است. در ۱۸۸۶ میلادی با احداث خط راه آهن محمودآباد (سواحل جنوبی دریای مازندران) به آمل احداث گردید. این طرح اگرچه در نظر بود تا تهران ادامه یابد، ولی با کارشکنی‌های پیمانکارهای بلژیکی به شکست انجامید و خطوط آن، برچیده و برای احداث تلگراف استفاده شد. در سال ۱۸۸۲ (میلادی) و ۱۲۶۱ شمسی خط تراموایی بین تهران و شاه عبدالعظیم به طول ۸۷۰۰ متر کشیده شد. عرض این راه آهن یک متر بود و به وسیله مسیو بواتال فرانسوی اجرا شد و بعدها به یک بلژیکی واگذار شد.
در ۹ نوامبر ۱۸۹۰ ناصرالدین شاه قاجار پیمان‌نامه‌ای با روسیه تزاری امضا کرد که ایران را از ساخت راه آهن تا ده سال باز می‌داشت. این محدودیت در دسامبر ۱۸۹۹ برابر با شروط وام ۶۰٬۰۰۰٬۰۰۰ فرانکی روسیه با دست‌خط مظفرالدین‌شاه برای ده سال دیگر تمدید شد. در سال ۱۹۱۸ میلادی، راه آهنی از بوشهر تا برازجان به طول ۶۰ کیلومتر توسط انگلستان کشیده شد. این خط آهن بیشتر جنبه نظامی داشت، اگرچه واردات کالای انگلستان را نیز از طریق بوشهر آسان می‌نمود. در پایان جنگ جهانی نخست، انگلستان پیشنهاد فروش این راه آهن را به شهرداری بوشهر نمود که متأسفانه بودجه شهرداری این شهر تکافوی خرید آن را نکرد و این مسیر توسط سازندگانش جمع‌آوری و مصالح آن به بصره انتقال یافت.
نخستین مسیر از خطوط ریلی موجود که در حال حاضر در کشور بهره‌برداری می‌شود مسیر تبریز به جلفا به طول ۱۴۹ کیلومتر می‌باشد که در سال ۱۲۹۵ به بهره‌برداری رسید. همچنین این مسیر اولین و تنها خط برقی کشور می‌باشد.[۵] راه آهن میرجاوه به زاهدان در ۱۲۹۹ افتتاح شد. در دوره رضاشاه طرحی برای اتصال این راه آهن از مسیر بیرجند به مشهد در دست بررسی بوده‌است.
نظر شما