برنامه ریزی در تئاتر کوتاه مدت و بی سرانجام است

یکی از مطالبات جدی علاقه مندان هنرهای نمایشی، پیگیری و توجه به مشکلات اساسی تئاتر است. مشکلاتی که گاه با سهل انگاری و اغلب با عدم برنامه ریزی و توجه جدی به این حوزه در طی سالیان پدید آمده و حالا دامن گیر اهالی این عرصه شده اند.

در سالهای اخیر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی کوشیده تا توجه بیشتری به مسائل تئاتر نشان دهد و در همین راستا، علی جنتی سال 95 را هم در ادامه ی سال 94 به اسم تئاتر نامگذاری کرد. مسئله ای که نشان از توجه مسئولین به هنرهای نمایشی است اما به خودی خود دردی دوا نمی کند.

وحید لک، کارشناس حوزه ی تئاتر درباره ی جدی ترین مشکلات این حوزه به خبرنگار تئاتر شبستان گفت: یکی از مسائل اصلی ما این است که تئاتر را پیش از جنبه های آگاهی بخشی و فرهنگ سازی، چیزی سرگرم کننده می دانیم. برنامه ریزی های تئاتر هم چه خودآگاه یا ناخوداگاه تحت تاثیر این شیوه قرار گرفته اند.

مشاور سابق اجرایی مرکز هنرهای نمایشی ادامه داد: این نگاه به تئاتر فقط در تولیدات نمایشی وجود ندارد بلکه به مدیریت و برنامه ریزی نیز سرایت کرده است. این برنامه ریزی سرگرم کننده به نوعی به بدنه ی تئاتر صدمه می زند. مسئله ای که در گذشته وجود داشته و در حال حاضر نیز کم و بیش ادامه یافته است.

این کارگردان و بازیگر، تئاتر در نگاه مدیران را شبیه به چیزی مشکوک دانست و تاکید کرد: مسئله ای که باید ریشه یابی شود این است که چرا رفتار، عملکرد و حضور مدیران مختلف با توجه به بازخوردهایی که دارد در گفتمان ها، رفتارهای مسئولین و رفتارهای مدیریتی، مستحق چنین عنوانی است.

لک اضافه کرد: یکی از دلایل مشکوک بودن تئاتر در عملکرد مدیران به مبهم بودن خیلی از مسائل ریز و درشت پیکره ی تئاتر بر می گردد. از جمله این که ما روند رو به رشدی در تئاتر شاهد نیستیم. شاید اولین مشخصه ای که برای روند رو به رشد می شود ابراز کرد ارزیابی نسبت رشد نیرو و سرمایه ی انسانی در طول این سال ها با بخش سخت افزاری و امکانات تماشاخانه هاست، یعنی فضایی که در آن بتوان انرژی و قدرت اجرایی را تخلیه کرد.

وی که سابقه ی معاونت هنری تماشاخانه ایرانشهر را دارد، در ادامه به رشد قارچ گونه ی مراکز حامی و برنامه ریز تئاتر در نهاد های مختلف اشاره کرد و آن را دلیلی بر مستحکم نبودن پیکره ی تئاتر دانست. لک افزود: حالا هر سازمانی برای خودش، درباره ی تئاتر برنامه ریزی می کند که نفس این کار خوب است اما وقتی یکپارچه و هماهنگ با نیازهای بدنه ی تئاتر نیست به یک سری تصمیم بی سرانجام بدل می شود.

لک با بیان اینکه برنامه ریزی ها در تئاتر یا به سرانجام نمی رسد یا در نطفه از بین می رود، گفت: جالب تر این است که هرسال جلو می رویم برنامه ها و ایده هایی ما به مدت زمان کمتری محدود می شود و آینده نگری معمولا وجود ندارد.