زهره معماری نسب از انتشار نمایشنامه های جدید خود در آینده نزدیک به خبرنگار شبستان خبر داد و گفت: نمایشنامه راماهی در مورد دوستی یک ماهی با دختر معلول است. این نمایشنامه برای گروه سنی ج و د نوشته شده است که قرار است آن را برای انتشار به انتشارات کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان بسپارم.
معماری نسب ادامه داد: در نمایشنامه راماهی، دختر قصه که مریم نام دارد آرزویش این است که ماهی را به دریا برساند. او ماهی را از تنگ به حوض منتقل می کند و سپس آن را به چاه آب می اندازد و در نهایت به دنبال این است که ماهی را به دریا ببرد و این کار را نیز می کند.
وی خاطرنشان کرد: طبق یک باور قدیمی هر کس که غروب به دریا برسد هر آرزویی داشته باشد، برآورده می شود. دختر نمایشنامه راماهی وقتی ماهی را به لب دریا می رساند، زمین می خورد و ویلچرش رها می شود. آب ماهی را به دریا می برد و ماهی برای دختر و دختر هم برای ماهی دعا می کند و حس زنده شدن پاهای دخترک را فرا می گیرد.
این نویسنده با اشاره به نمایشنامه دیگرش با عنوان گردوی کال عنوان کرد: این نمایشنامه برای گروه سنی ج و د نوشته شده است که در حال حاضر در مرحله ویرایش است و قرار است آن را به انتشارات کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان بسپارم.
وی در مورد نمایشنامه گردوی کال تصریح کرد: برای چیدن گردوها از چوب استفاده می کنند تا گردوهای رسیده از شاخه ها جدا شوند. در نمایشنامه گردوی کال، تمام گردوهای یک درخت با چوب از شاخه ها جدا می شوند جز یک گردو. این گردو در آرزوی جدا شدن از شاخه درخت به سر می برد به هر حال گردو بر اساس اتفاقاتی از شاخه جدا می شود.
معماری نسب ادامه داد: این گردوی کال در فرغون پیرمردی قرار می گیرد و پیرمرد آن را به باغ می برد. سپس اتفاقاتی برای گردو رقم می خورد و در نهایت به جوی آب می رسد و خیس می خورد. سپس گردوی کال در خاک حاصلخیز قرار می گیرد و سبز می شود.
این نویسنده و نمایشنامه نویس همچنین بیان کرد: یک نمایشنامه به نام چرخونک را به تازگی شروع کرده ام. این نمایشنامه برای گروه سنی الف، ب و ج است.
وی در مورد انتخاب موضوعات کتاب هایش به شبستان گفت: 15 سال است که مربی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوان هستم و مدتی هم در کتابخانه کانون کار می کردم. کتابهایم بر اساس نیازسنجی و حس و حالی که از بچه ها به من می رسد، خلق می شود. ارتباط با بچه ها باعث تراوش های ذهنی ام می شود.
معماری نسب عنوان کرد: هیچ یک از نمایشنامه هایم را با نیت نمایشنامه نمی نویسم. در فضای کارگاهی و گفت و گو با بچه ها ایده ای به ذهنم می آید و سپس آن را ویرایش می کنم و می نویسم.
وی با بیان اینکه ایده هایم را از بچه ها می گیرم، اظهار داشت: در واقع صحبت با بچه ها و گفت و گو با آنها باعث تراوش های ذهنی من می شود. من اعتقاد دارم که برنامه و فعالیت بچه ها در همان فضا اتمام نشود و فرصت گفت وگو با بچه ها همواره ادامه داشته باشد.
نظر شما