خبرگزاری شبستان: در این روزهای ماه مبارک رمضان و شب های قدر باید از این روزمرگی و هرج و مرج‌های زندگی شهر دست شست و به فکر کسانی بود که شاید یک لحظه دید و باز دید ما از آنها نه تنها برای خودمان مناسب باشد، بلکه دیدار برکتی هم عاید زندگیمان کند؛ از پدر، مادر و دوستانی که شاید تا دیروز همچون یک فرد عادی زندگی می کردند ولی حالا همچون تبعید شدگان به دیار باقی به این مرکز پناه برده و باز با زندگی دست و پنجه نرم می کنند؛ اینجا مرکز توانبخشی کهریزک است، زمینی به وسعت یکصدو هشتاد هزار مترمربع زیربنا که از بخش‌های گوناگونی از قبیل معلولان، سالمندان و بیماران MS تشکیل شده است.
از در ورودی مؤسسه خیریه که وارد می‌شویم مزار «محمدرضا حکیم‌زاده»، مؤسس آسایشگاه کهریزک و «محمد گلکار» دانشجوی آرشیتکت نظر هر بیننده‌ای را به خود جلب می‌کند. ناگفته نماند حکیم‌زاده در سال 1351 با احداث دو اتاق این مؤسسه خیریه را تأسیس کرد.
به گفته «مریم امینی»، مدیر روابط عمومی مؤسسه خیریه کهریزک، این مجموعه از قسمت‌های گوناگونی تشکیل شده که عبارتند از:
«مجتمع نارون»
این مجتمع شامل شش بخش است که زنان سالمند در آنجا به ترتیب توانمندی نگهداری می‌شوند که شامل بخش نارون سه مخصوص نگهداری زنان نابینا است.
وی درباره نحوه نگهداری آقایان در مرکز گفت: آقایان در «مجتمع بنفشه» که شامل چهار بخش متفاوت است، نگهداری می‌شوند.
درآمد ماهانه سه تا هفتاد و پنج هزار تومان!
امینی درباره نحوه سرویس‌دهی این مرکز به مددجویان گفت: در توانبخشی این مرکز پانصد نفر از اعضا به فعالیت‌های هنری از قبیل کارهای دستی، معرق، نقاشی و قالی‌بافی می‌پردازند که اعضای این توانبخشی به ازای فعالیت‌هایی که انجام می‌دهند ماهانه بین سه هزار تا هفتاد و پنج هزار تومان حقوق دریافت می‌کنند.
نقشه‌ای از مؤسسه کهریزک
در ادامه مدیر روابط عمومی مؤسسه خیریه کهریزک، کاردرمانی، حرکت درمانی و آب درمانی را از دیگر اقدامات خدمات درمانی به مددجویان دانست و بخش‌های دیگر محوطه مؤسسه کهریزک را این چنین توضیح داد:
«ساختمان مهر»
از دیگر ساختمان این مؤسسه است که برای جشن‌ها و اعیاد از این ساختمان استفاده می شود.
«گل یاس»
ساختمان دیگر این مؤسسه «گل یاس» نام دارد که با ظرفیت یکصد و بیست نفر، مرکز نگهداری بیماران MS است. لازم به ذکر است، جمعیت بیماران خانم در این مؤسسه به نسبت آقایان 60 به 40 درصد است.
شهرکی بنام اَمید و اُمید
امینی، شهرک اَمید و اُمید را از دیگر بخش های خدماتی این مرکز دانست و افزود: این شهرک با وجود 40 واحد مسکونی، 20 زوج از مددجویان را برای اسکان در خود جای داده است. همچنین در حوالی محوطه مؤسسه کهریزک روستایی به نام «قلعه شیخ» توسط خیرین ساخته شده که این روستا به مدرسه، مهد کودک و ساختمان موزه و امکانات اولیه رفاهی مجهز است.
«ساختمان‌های بنفشه»
مدیر روابط عمومی موسسه خیریه کهریزک ساختمان های بنفشه را مخصوص نگهداری دختران و پسران جوان نامید که آنها به طور مجزا نگهداری می‌شوند.
پذیرش چطور و چگونه؟
امینی پیرامون نحوه پذیرش مددجویان در این مؤسسه خاطرنشان کرد: تمام اعضای این مؤسسه کسانی هستند که بواسطه خانواده به این مرکز آورده شده یا با معرف در این مرکز پذیرش می‌شوند. همچنین در بین افراد پذیرش شده کسانی هستند که بدون معرف پذیرش می‌شوند ولی تیم مددکاری قبل از پذیرش مددجو تحقیق کرده و بعد فرد را پذیرش می‌کند.
ترخیص اجباری در کهریزک
در ادامه مدیر روابط عمومی با تأکید برای ترخیص اجباری بعضی از مددجویان در مرکز گفت: برای بعضی از افراد ترخیص اجباری وجود دارد که این شرایط شامل افرادی می‌شود که مبادرت به خودآزاری، عدم همکاری خانواده و اعتصاب غذایی می‌کنند.
معلولان ذهنی در بهزیستی همدان
وی درباره نحوه پذیرش معلولان ذهنی خاطرنشان کرد: این موسسه از سال 1382 به بعد دیگر برای افراد معلولان ذهنی پذیرش ندارد و این افراد به مرکز بهزیستی همدان ارجاع داده می شود.
گره زدن تار و پود برای رتق و فتق امور
از محوطه سرسبز مؤسسه وارد ساختمانی با نمای آجری می‌شویم کارگاهی که ردیف به ردیف افراد نشسته و مشغول قالی‌بافی هستند، یکی از این مددجویان «قارداش محمدی» نام دارد. قارداش چهل ساله، مبتلا به بیماری فلج اطفال است، از هجده سالگی به بعد در این مؤسسه زندگی می‌کند. این فرد چهل ساله تابلو فرشی را با طرح« وان یکاد» که بر دار قالی وصل کرده و مشغول رج به رج بافتن آن است در دست بافت دارد که بدین ترتیب تار و پود روزگارش را در دست گرفته و روزگار بگذراند.
قارداش از خانواده‌اش برایمان با صدایی ناموزون که به زحمت می توان فهمید چه می گوید، گفت: سه خواهر وچهار برادر دارد که بعضی وقت‌ها به آسایشگاه می‌آیند و به او سر می‌زند.
وی درباره نحوه تعامل با پرسنل مؤسسه گفت: اینجا خانه‌ام است و من از این افراد بدی ندیدم. این فرد معلول ماهانه پنجاه هزار تومان درآمد دارد و در پاسخ به این سوال که با پول‌هایت چه کار می‌کنی، گفت: خرج می‌کنم. برای خودم چای، صابون، شامپو و ... می‌خرم.
صبوری و جور یار
با دیدن تابلوی آتلیه عکاسی در محوطه مؤسسه برایم سؤالی پیش آمد که آیا این مکان هم به عکس و آتلیه نیاز دارد؟! یا وجود آتلیه در این مکان به کار می‌آید؟ رد تابلو راهنما را گرفته و وارد آتلیه شدم، بر سردر آن نوشته شده بود:
چو می‌توان به صبوری کشید جور عدو/ چرا صبور نباشم جور یار کشم، در کهریزک آتلیه‌ای با تمام تجهیزات و حتی مجهزتر از آتلیه‌های بیرون وجود داشت. صاحب آن «سیاوش گراوند» معلول حرکتی است. این فرد سی ساله به مدت نه سال است که عضو خانواده کهریزک شده است.
وی از نحوه چگونگی آسیب دیدگی اش گفت: رزمی‌کار بودم، در یک مسابقه به علت انجام یک حرکت فنی نابجای ورزشی به ستون فقراتم ضربه خورد و دیگر توان راه رفتن ندارم.
سیاوش درباره چگونگی آمدنش به این آسایشگاه افزود: مادرم در بمباران همدان شهید و پدرم هم چهار سال پیش فوت شد، ابتدا سر یک لجبازی به این مؤسسه آمدم ولی حالا دیگر ماندگار شدم.
از این عکاس درباره چگونگی آموزش عکاسی پرسیدم و او در پاسخ گفت: به صورت تجربی و با استفاده از کتاب این مهارت را آموخته و هیچ معلم و استادی نداشته است.
خدا بود و دیگر هیچ
در محل نگهداری سالمندان صدای موزیک گوش‌نوازی محوطه را پر کرده است، پیرمردها دور تا دور نشسته و با هم مشغول صحبت هستند. «جوان‌شیر خلیلی»، هشتاد ساله با چهرهای چروکیده و نحیف مشغول سیگار کشیدن است. با توجه به اینکه جو محوطه سالمندان از دیگر نقاط شادتر است ولی با هر پکی که به سیگار می‌زند انگار گذشته‌اش را مرور می‌کند. این پدر پیر چهار سال است که در مؤسسه خیریه زندگی می‌کند. به گفته خودش بعد از سکته قلبی به این مرکز آمده و گفت: در ارتش کار می‌کرده و فرزندانش که دو دختر هستند، در خارج از کشور زندگی می کنند و همسرش هم طلاق گرفته است.
وی در پاسخ به این سؤال که از تنهایی ناراحت نیستید، به فکر فرو رفت و با بغضی در گلو برایمان این چنین گفت: خوشحالم ولی تنها نیستم چون خدا هست و برایمان شعری با این مضمون خواند:
چو دست خویش پیش کس دراز می‌کنی/ پل بسته‌ای که بگذری از آبروی خویش!
تحصیل و فعالیت اجتماعی برای جوانان واجب است
«حسین اسحاق»، هفتاد ساله، یک سال است که در این مؤسسه زندگی می‌کند. این پیرمرد برایمان از نحوه گذراندن روزهایش در این موسسه می گوید: صبح‌ها ورزش می کنم، در بخش هم منشی هستم و بعدازظهرها هم با دوستان شطرنج بازی می‌کنم.
از او خواستم که جوانان را دعا کند و او تنها خواسته اش از جوانان این بود که درس خوانده و در جامعه فعالیت کنند و وقتی متوجه اوضاع جامعه شدند، آن وقت به شکل آگاهانه به والدین‌شان احترام بگذارند.
اسحاق درباره وقت‌هایی که دلش می‌گیرد، گفت: گریه می‌کنم و برایم شعری با این مضمون خواند: نگاهی روح پرور از اعماق وجود مهربان برخیزد/ و به ما لذت زندگی می‌بخشد.
خدمات رسانی با عشق
با روپوش کرم و چهرهای مهربان مشغول جابجا کردن بیماران است، «کوثر صادقی»، بیست و دو سال است که در این مؤسسه کار می کند، با وجود اینکه شغل پرستاری یا مددکاری یکی از مشاغل سخت محسوب می‌شود، اما وی در مورد کارش گفت: 80 درصد از زنان شاغل در این موسسه سرپرست خانوار هستند آن هم به این دلیل که اینجا کار کردن بیشتر ثواب دارد.
هدف یک زندگی مناسب است
در ادامه« محسن پزشکی»، معاون توانبخشی و سلامت آسایشگاه اهداف این آسایشگاه را این‌چنین برشمرد: هدف این است که معلولان یک زندگی مناسب داشته باشند.
وی افزود: اغلب اعضای این موسسه از لحاظ اقتصادی ضعیف هستند و باید شرایط سوادآموزی و حضور در کارگاه‌های کار درمانی را برایشان فراهم کرد، با توجه به بررسی‌های انجام شده و با توجه به بهره‌های هوشی و توانمندی این افراد مشغول کار می‌شوند که بنا بر توانمندی ها، جوانان را به کلاس‌های ورزشی هدایت می‌کنیم.
پزشک این مرکز هم درباره دیگر خدمات به معلولان خاطرنشان کرد: برای معلولان کلاس های آموزش قرآن و موسیقی در نظر گرفته شده و از این اعضا در جشنواره‌ها و همایش‌ها برای اجرا دعوت می‌شود.
وی با تأکید بر اینکه تمام هم و غم مسولان موسسه خیریه کهریزک، دقیقا توانبخشی معلول سالمند و بیمار MS است، گفت: تا وقتی که فرد توانایی انجام کارهای شخصی را نداشته باشد، جذب می‌شود و کارهای درمانی و فرهنگی انجام می‌دهیم.
گهی پشت به زین و گهی زین به پشت
عروسک‌های جورواجور، تابلوهای عکس و وجود انواع و اقسام گلدان‌ها نظرمان را جلب کرد. «فاطمه تیغنا»، چهل و نه ساله به بیماری MS مبتلا است. فاطمه دوازده سال است که در کهریزک زندگی می‌کند و از نحوه زندگی‌اش قبل از بیماری گفت: دفتردار آموزش و پرورش بودم و به دلیل فوت پدر و مادرم ازدواج نکردم، خواهر و برادرهایم را بزرگ کردم ولی حالا که می‌بینید... با بیان این جملات بغض می‌کند و دیگر گریه امانش نمی دهد.
باید باور کنم که من هستم
ما ابتدا باورمان این بود که برای بازدید از کل ساختمان های موسسه بهزیستی به آن مکان رفته بودیم ولی با صلاح دیدمسئولان موسسه فقط توانستیم، از چند ساختمان بازدید داشته باشیم. باید اعتراف کرد که آنچه را که در مددجویان می‌توان دید این است که افراد با وجود تمام مشکلات روحی و جسمی ولی باز دست از تلاش برنداشته و همچنان به قول قدیمی‌ها سوار برمرکب زندگی می‌تازند، کار می‌کنند، ازدواج می‌کنند و به هر زبانی و به هر شیوه‌ای می‌گویند «من هستم». به حتم اینها فرمایش امام علی(ع) که می‌فرمایند: «برای زندگی‌ات چنان تلاش کن که هرگز نخواهی مُرد و برای آخرتت چنان بکوش که انگار هر لحظه خواهی رفت»، را سر لوحه زندگی‌شان قرار داده اند؛ به امید روزی که در این کشور بیشتر و بهتر به تمام پتانسیل‌ها بها داده شود.
پایان پیام/
نظر شما