به گزارش خبرنگار مسجد و کانون های مساجد خبرگزاری شبستان: ایام عید نوروز زمان مناسبی است که علاوه بر تفریح و گردش به خودسازی روی بیاوریم، با تغییر فصل و فرارسیدن بهار طبیعت بسیاری از نشانه های خلقت برای انسان پدیدار می شود. خلقتی که انسان خود نیز بخشی از آن بوده است. پس چه نیکوست که در چنین ایامی بیش از پیش به یاد خدا باشد.
در راستای بررسی این موضوعات با حجت الاسلام جوانمردی، استاد دانشگاه به گفت وگو نشسته ایم که حاصل آن از نظرتان می گذرد:
در تعطیلات نوروزی هستیم، زمانی که شاید برای بسیاری از افراد جامعه تنها زمان فراغت و تفریح باشد، به نظر شما چگونه می توان در این دوران از نماز اول وقت و رفتن به مسجد غافل نشد؟
اولین بحثی که در مورد نماز اول وقت مطرح می شود خود بحث وقت است یعنی تفاوت این اول وقت بودن و اصلا خود وقت در دین یعنی جایگاهی که دین مبین اسلام برای وقت قایل شده است.
انسان متدین تمام اوقاتی که در طول روز بر او می گذرد را برنامه ریزی می کند، شروع و پایان روز برای او جنبه دینی دارد. از سوی دیگر انسانی که دین برای او اهمیت دارد و زندگی خود را بر اساس دین و معنویت تعریف کرده است همواره به یاد خداست. نماز نیز همان یاد خداست و از ما جدا نمی شود.
خداوند در قرآن کریم فرمود: « إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهَى عَنِ الْفَحْشَآءِ وَالْمُنکَرِ» به یاد خدا بودن مهم است چراکه بر تمامی افعال ما اثر می گذارد. ذکر خدا ماندگار و محور است و اقامه نماز انسان را از بدی باز می دارد.
کسی که خود را ملزم بداند که نماز اول وقت بخواند یعنی خود را آماده مهمانی خداوند کرده است و برنامه دارد و این برنامه همواره با او همراه است، در سفر نیز همینگونه است و اینگونه نیست که سفر مانع اقامه نماز اول وقت باشد، بلکه اتفاقا در این دوران یعنی زمان فراغت و سفر و تفریح باید به اقامه نماز اول وقت اهمیت بیشتری داد.
این اهمیت چه آثاری را بر زندگی خواهد داشت؟
نماز ذکر است، از مهمترین آثار ذکر نیز آرامش دل هاست(علی بذکرالله تطمئن القلوب). کسی که اهل نماز باشد محوری در زندگی اش دارد و آن محور خداست که همه چیز را با آن می سنجد و کمبودهایش را از او طلب می کند و اگر مشکلی برای او پیش می آید به درگاه خداوند مناجات می کند. انسانی که به نماز اهمیت می دهد شکننده نمی شود و احساس عزت می کند.
در واقع کسی که به معنای واقعی کلمه به دنبال ذکر خداست دلش با او پیوند دارد وباقی مسایل برایش حاشیه می شود. ما انسان ها بسیاری از اوقات زندگی مان عمده نگرانی هایی داریم که حاصل از عدم آرامش روانی است. یا ناراحتیم و یا نگران از دست دادن چیزهایی که دوست داریم و یا می خواهیم چیزی را به دست بیاوریم؛ انسانی که خود را عبد خدا بداند تنها از او طلب می کند و نگران نیست. اسیر نیست و با ذکر خدا به آرامش می رسد.
اما نکته دیگر در مورد اقامه نماز که لازم می دانم به آن اشاره کنم، روان شناسان اکنون به این نتیجه رسیده اند که در ساعات قبل و بعد از خواب ذهن انسان بیشترین تلقین پذیری را دارد. مسلمین بعد از خواب شب بیدار شده و قبل از طلوع آفتاب نماز صبح را می خوانند، از سوی دیگر ما بین این زمان نیز نماز داریم. اقامه نماز که در این زمان ها تعیین شده است بر اساس حکمت است. زمان اقامه نماز درست وقتی است که انسان ذهن اش آماده است.
حال تصور کنید که انسانی به تمامی این عوامل اشراف داشته باشد و نمازش را اول وقت بخواند. تکیه گاه اش خدا بود قطعا چنین فردی کمتر دچار تلاطم خواهد شد.
در ایام نوروز چه طور می توانیم این اهمیت به عبادت و معنویت را دوچندان کنیم؟
لذات صرف دنیوی زودگذر است، انسان به دنبال تفریح می رود تا حال اش تغییر کند. انسانی که همواره به دنبال لذات بیرون از وجود خود باشد همیشه باید به دنبال آنها بدود در حالی که اگر انسان از درون خود را تربیت کند همیشه خوشحالی قلبی با او همراه است. اینکه پیامبر(ص) و حضرت (ع) همواره لبخند به لبان شان بود حکایت از آن دل خوش دارد و آرامش درونی شان داشت.
انسان می خواهد تفریح کند و سرحال بیاید، تفریح و شادی در اسلام سفارش شده است و هرگز اسلام مخالفتی با تفریح نداشته است، اما انسان مسلمان دست خود را در دست خدا می گذارد و این رفاقت الهی را با چیزی عوض نمی کندو اگر انسان توفیق یابد که بنای اولیه زندگی اش رفاقت با خدا باشد در این صورت در هر زمان چه ایام عید و تفریح و نوروز باشد چه هر زمان دیگری تا صدای اذان را بشنود به مسجد می رود و نمازش را اقامه می کند و به دیدار دوست اش می رود.
نظر شما