به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان از تبریز، همزمان با یکصد و دهمین سالروز تولد پروین اعتصامی شاعره ی بلندآوازه ایران، آیین بزرگداشت این بانوی شعر و شعور، روز چهارشنبه(۲۶ اسفند) از ساعت ۱۵در تالار اقبال آذر مجتمع فرهنگی هنری ۲۹بهمن تبریز برگزار می شود.
این بزرگداشت به همت اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان آذربایجان شرقی برگزار خواهد شد.
رخشنده اعتصامی معروف به پروین اعتصامی متولد ۲۵ اسفند ۱۲۸۵ در تبریز، یکی از مشهورترین شاعر زن ایران است؛ او از کودکی فارسی، انگلیسی و عربی را نزد پدرش یوسف اعتصامی آموخت و سرودن شعر را از همان کودکی تحت نظر پدر و استادانی چون دهخدا و ملک‌الشعرای بهار آغاز کرد .
شعر پروین از دیدگاه طرز بیان مفاهیم و معانی، بیشتر به صورت «مناظره» و «سؤال و جواب» است. او تخلص «پروین» را که تا آن زمان نامی مرسوم برای دختران نبود برای خود انتخاب کرد و نام خود را از رخشنده به پروین تغییر داد؛ بعدها مجبور شد در شعری، توضیح بدهد که پروین نامی دخترانه است.
این شاعر در نوزدهم تیرماه ۱۳۱۳ با پسرعموی پدرش فضل‌الله اعتصامی ازدواج کرد، اما پس از تقریبا دو ماه زندگی با همسرش به خانه پدری بازگشت و ۹ ماه بعد از او جدا شد؛ پروین تا پایان زندگی درباره این ازدواج ناموفق سخن نگفت و فقط غزلی در این باره سرود.
تنها اثر منتشرشده از پروین، دیوان اشعار او در قالب‌های مثنوی، قطعه و قصیده است، شعرهای پروین اعتصامی پیش‌ت ر در مجله «منتخبات آثار» هشترودی و «امثال و حکم» دهخدا چاپ می‌شدند.
در سال ۱۳۱۴ از نخستین چاپ دیوان او با مقدمه‌ای از ملک‌الشعرای بهار که توسط چاپخانه مجلس شورای ملی منتشر شده بود، بسیار استقبال شد، این کتاب شامل شعرهایی بود که او تا پیش از ۳۰ سالگی سروده بود و بیش از ۱۵۰ قصیده، قطعه، غزل و مثنوی داشت.
در سال ۱۳۱۵، مدال درجه سه لیاقت به پروین داده شد ولی او این مدال را قبول نکرد، حتی پیشنهاد رضاشاه را برای تدریس ملکه و ولیعهد نپذیرفت، زیرا به گفته خودش، اعتقاداتش درباره ایستادگی در برابر استبداد، به او اجازه نمی‌داد در چنین مکان‌هایی حاضر شود.
پروین اعتصامی در فروردین ۱۳۲۰ به بیماری حصبه مبتلا شد و ۱۵ فروردین ماه در سن ۳۴ سالگی در تهران درگذشت و در حرم حضرت فاطمه معصومه (سلام الله علیها) در قم در آرامگاه خانوادگی به خاک سپرده شد؛ پس از مرگش، قطعه‌ای را با عنوان «این قطعه را برای سنگ مزار خودم سروده‌ام» از او یافتند که برای سنگ مزار خود سروده بود؛ آن قطعه را بر سنگ مزارش نقش کردند.
نظر شما