به گزارش خبرنگار کتاب شبستان، ادبيات فارسي در قلمرو هندوستان (شامل پاكستان، بنگلادش، تبت و بخش هايي از هند كنوني) پيشينه اي نزديك به هزار سال دارد. آخرين عصر طلايي ادبيات فارسي در هند- پيش از آن كه زبان انگليسي جاي آن را بگيرد -دوراني را شامل مي شود كه با نيمه اول قرن دوازدهم هجري قمري (اوايل قرن نوزدهم ميلادي) مصادف است.در فاصله قرن دهم تا دوازدهم هجري قمري داستان نويسي در هند رونق داشت "و درين راه تشويق هاي پادشاهان و فرمانروايان هند و دكن مايه اصلي پيشرفت بود؛ خواه درباره نقل مجدد داستان هاي قديم يا ترجمه داستان هاي هندي يا تاليف و تدوين داستان هايي نو در آن سرزمين." اغلب مترجمان و مولفان اين داستان ها در دستگاه هاي دولتي و امارتي هند مشغول به كار بوده اند و به تشويق پادشاهان يا صاحب منصبان دست به نگارش اين آثار برده اند. قصه شعله آه نيز از آثار همين دور است.
اين قصه اثر قلم نويسنده اي هندي الاصل به نام لچهمن سينگه (سنگه) است. لقب فارسي و اسلامي اين اديب "منشي غيوري دهلوي" است.
انتشارات سخن اثر حاضر را در 328 صفحه روانه بازار نشر کرده است.
نظر شما