به گزارش خبرگزاری شبستان از قم، پیروزی انقلاب اسلامی ایران، قلبهای مسلمانان جهان را به خود معطوف کرد و بسیاری از فعالان سیاسی انقلابی در اقصی نقاط عالم اسلام متوجه ایران و انقلاب شکوهمند آن شدند، تا جایی که حتی برخی خواهان مهاجرت به ایران بودند. از همان زمان دو جریان مخالف در برابر ایران جبهه گرفت؛ یکی غرب و دیگری برخی دولت‌های عربی مرتجع اسلامی که در رأس آنها عربستان سعودی قرار داشت. غرب مواضع ایران را مخالف زیادهخواهیهای خود تلقی میکرد. عربستان هم تلاش میکرد جای رقیب دیرینه – شاه مخلوع ایران- را در منطقه بگیرد و تبدیل به هم‌پیمان اصلی غرب شود و نیز در عالم اسلام، خود را رهبر جهان اسلام معرفی نماید.
گرچه حمایت غربیها برای او فراهم بود اما در جهان اسلام، آزادی‌خواهان و جریانهای اسلام‌گرا، برای ایران جایگاه و رتبهای بالاتر قائل بودند. انقلاب اسلامی در ایران و پرداخت هزینه سنگین برای آن و ایستادگی برای اقامه کلمه حق و تحمل سختیهای این مسیر از چشم مسلمانان پنهان نبود. از همان زمان بود که عربستان و دیگر دوستانش در جهان اسلام، تمام تلاش خود را به کار بستند تا چهره ایران و انقلاب آن را مخدوش کنند و در این راستا تلاش کردند تا انقلاب ایران به شیعه محدود شده و شیعه را خارج از اسلام و با هویتی مجوسی و زرتشتی معرفی نمایند.
بازخوانی همراه با تحریف از تاریخ، شروع شد و شیعه ایران را گاه مجوسی و گاه صفوی نامیدند و دروغهای بیشماری را به ایران و شیعه نسبت دادند، دروغها و تهمت‌هایی که بیان آنها، خود مجال دیگری میطلبد. در این دروغ‌پردازیها وانمود شد که پس از حمله اعراب و از همان ابتدای ورود اسلام به ایران، ایرانیها درصدد برآمدند تا شکست خود از مسلمانان را با تحریف اسلام تلافی کنند. این سخنان امروزه به وفور در رسانهها و وب‌سایتها و نماز جمعههای این کشورها بازتکرار میشود.
بازکردن طومار به‌هم‌پیچیده تاریخ و مطالعه منصفانه وقایع آن و نوع مواجهه ایرانیها با اسلام، به این یاوه‌گویی‌ها و کینه‌توزیها پاسخ میگوید. اگرچه در این راستا مطالب فراوانی وجود دارد، اما در این نوشته کوتاه صرفا قطره‌ای از دریا ذکر میگردد. ایرانیها از همان ابتدا، دین اسلام را با قلب‌هایشان پذیرفتند و به حقانیت آن پی بردند. علی‌رغم اینکه ورود اسلام به ایران خشونت‌بار بود، اما این مانع نشد تا ایرانیان از کلام حق سرباز زنند. اگر ایرانیها خواستار اسلام نبودند، پس از اندک زمانی، همان کاری را با اسلام و مسلمانان میکردند که صلیبیهای اروپا انجام دادند.
واقعیت این است که ایرانیان نه تنها اسلام را پذیرفتند، بلکه خدمات شایانی به اسلام کردند که در این میان می‌توان از خدمات آنها در حفظ میراث حدیثی اسلام نام برد. در عالم اهل سنت، شش کتاب معتبر و مهم حدیثی وجود دارد که به صحاح سته معروف هستند، همچنین در مکتب تشیع، چهار کتاب حدیثی اصلی وجود دارد که به کتب اربعه اشتهار دارند. نکته جالب این است که همه این 10 کتاب، توسط علمای ایرانی به نگارش درآمده است. اگر این 10 کتاب وجود نداشت، مسلمانان تا چه اندازه به سنت صحیح نبوی دسترسی داشتند؟ در ذیل به اختصار، به معرفی این نویسندگان میپردازیم:
نویسندگان صحاح سته اهل سنت:
- مسلم بن حجاج نیشابوری، نویسنده کتاب «صحیح مسلم» است. وی در نیشابور زاده شد و به حجاز، عراق، شام و مصر برای جمع‌آوری حدیث و آموزش علم حدیث مسافرت کرد و سپس به زادگاه خود بازگشت. قبر او نیز در نیشابور است.
2- حافظ ابوعبدالله محمد بن اسماعیل بخاری معروف به بخاری، نویسنده کتاب «صحیح بخاری» است. او در بخارا بدنیا آمد. پس ازسیر علمی در عالم اسلام به بخارا برگشت. بخارا در آن زمان ، بخشی از ایران بزرگ بود.
3- حافظ ابوداود سلیمان بن اشعث سجستانی نویسنده کتاب «سنن ابی داود» است. سجستان همان سیستان کنونی است که در آن زمان بخش‌هایی از افغانستان امروزی نیز از سیستان محسوب میشد و وی در آنجا به دنیا آمد.
4- حافظ احمد بن شعیب بن علی بن بحر الخراسانی النسائی معروف به امام نسائی، نویسنده کتاب «سنن نسائی» است. محل تولد وی شهر نساء نیشابور بوده‌است.
5- ابوعبداﷲ محمدبن یزید ماجه قزوینی معروف به امام ابن ماجه، نویسنده کتاب «سنن ابن ماجه» است. تولد و وفات او در شهر قزوین بوده است.
6- ابوعیسی محمد بن عیسی بن سوره الترمذی معروف به امام الترمذی، نویسنده کتاب «سنن ترمذی» است. وی در شهر ترمذ زاده شد و در همانجا درگذشت. تِرمِذ نام شهری است که امروزه در ازبکستان و در جوار رود آمودریا در نزدیکی مرز کشور افغانستان قرار گرفته که در زمان حیات ترمذی جزء ایران محسوب می‌شده است.
اما نویسندگان کتب اربعه شیعه عبارتند از:
1- شیخ ابوجعفر محمّد بن یعقوب بن اسحاق رازی معروف به کُلِـینی، صاحب کتاب «الکافی» است. کلینی در روستای کلین از روستاهای قدیمی پیرامون تهران در ۳۸ کیلومتری شهر ری و نزدیک حسن آباد قم، و در زمان امام عسکری (ع) به دنیا آمد.
2- ابوجعفر محمد بن علی بن حسین بن موسی بن بابویه قمی معروف به شیخ صدوق و اِبنِ بابُوَیْه ، نویسنده «من لا یحضره الفقیه» دومین کتاب از کتب اربعه شیعه است. وی متولد قم و متوفای شهر ری است.
3- محمد بن حسن طوسی معروف به شیخ طوسی، شیخ‌الطایفه است. دو کتاب «تهذیب الأحکام» و «الإستبصار فیما اختلف من الأخبار» از آثار این عالم بزرگ و نامدار ایرانی هستند. او در خراسان متولد شد.
مرتضی آقامحمدی
نظر شما