خبرگزاری شبستان: کتاب الغیبة اثر محمّد بن ابراهیم بن جعفر معروف به نعمانی است. این کتاب یک از قدیمی‌ترین کتاب ها پیرامون امام دوازدهم شیعیان و مسائل مربوط به ظهور است که در سال ۳۴۲ هجری قمری در اوایل غیبت کبری به تالیف درآمد.
نعمانی برای رفع شکی که پس از مرگ امام یازدهم شیعیان، امام حسن عسکری(ع) میان شیعیان افتاده بود، این کتاب را نوشت با این امید که به شیعیان ضرورت غیبت را ثابت کند.
وی درباره انگیزه نوشتن این کتاب بیان می‌کند: "من در جامعه می‌دیدم شیعیان و علاقه‌مندان به محمد و آل محمد(ص) به گروه‌های مختلفی تقسیم شده‌اند و نسبت به امام زمان(ع) و ولی امر و حجت پروردگار خود سرگردان گشته‌اند. پس از بررسی، دلیل آن را غیبت آن حضرت یافتم، چنان که رسول خدا(ص) و حضرت علی(ع) و ائمه معصومین نیز به آن اشاره نموده‌اند؛ لذا به یاری خداوند بر آن شدم تا روایاتی که مشایخ بزرگ روایی از امیرالمؤمنین و ائمه معصومین درباره غیبت امام عصر(ع) روایت کرده‌اند، جمع‌آوری نمایم. بسیاری از روایاتی که هم اکنون در اختیار من است را علمای اهل تسنن نیز روایت کرده‌اند. البته روایات آنان در این باره بسیار گسترده‌تر از روایاتی است که هم اکنون در اختیار من است."
در ادامه قسمت هایی از این کتاب را در این مجال برای علاقه مندان متذکر می شویم؛
روایاتی که درباره مدعی امامت و کسی که گمان می کند امام است و در حقیقت امام نیست رسیده است و روایات در اینکه هر پرچمی که پیش از قیام حضرت قائم برافراشته شود، پرچمدارش طاغوت است.
خبر داد ما را احمد بن محمد بن سعید ابت عقده او گفت: حدیث کرد ما را حمید بن زیاد او گفت: حدیث کرد ما را جعفر بن اسماعیل منقری او گفت: خبر داد مرا شیخی در مصر که حسین بن احمد منقری اش می گفتند از یونس بن ظبیان که او گفت: امام صادق در معنی آیه شریفه "در روز رستاخیز خواهی دید کسانی که بر خدا دروغ بستند چهره هایشان سیاه شده است مگر نه جایگاه گردنکشان دوزخ است؟ فرمود: کسی که پندارد امام است و در حقیقت امام نباشد.
و خبر داد ما را احمد بن محمد بن محمد بن سعید او گفت: حدیث کرد ما را از جعفر بن محمد عليهما السّلام كه فرمود: خداى تعالى به روز رستاخيز سه نفر را نگاه نمي كند و آنان را پاک نمی سازد و عذابى دردناک براى آنان آماده است: كسى كه پندارد امام است و امام نباشد و كسى كه امام ببه حق را پندارد كه امام نيست در حالى كه او امام است و كسى كه پندارد اين دو نفر بهره ای از اسلام دارند.
و حديث كرد ما را محمد بن يعقوب از حسین بن محمد و او از معلّى بن محمد و او از ابى داود مسترق او از علىّ بن ميمون صائغ و او از ابن ابى يعفور كه گفت: شنيد ابى عبد اللَّه امام صادق(ع) مي فرمود: خداى تعالى به روز رستاخيز با سه نفر نه حرف مي زند و نه آنان را پاک مي كند و براى آنان عذاب دردناكى آماده است:
كسى كه مدّعى امامت از طف خدا باشد كه آن را نداشته باشد، و كسى كه انكار كند امامى را كه از طرف خدا است، و كسى كه پندارد اين دو نفر سهمى از اسلام دارند.
خبر داد ما را احمد بن محمد بن سعید این عقده او گفت: امام صادق(ع) فرمود: کسی که در پنهان مدعی این کار است؛ شایسته است که در آشکار نیز برهانش را بیاورد. گفتم: آن برهانی که باید در آشکار بیاورد چیست؟ فرمود: حلال خدا را حالی بداند و حرام خدا را حرام بداند و ظاهری داشته باشد که باطنش را تصدیق کند.
ابا عبدالله جعفر بن محمد (ع) می فرمود: کسی که به دعوت مردم برخیزد و در میان مردم برتر از او بوده باشد پس او گمراه است و بدعت گذار و کسی که ادعا کند که از جانب خداوند امام است و امام نباشد پس او کافر است.
اكنون اى كاش مي دانستم حال كسى را كه به امامت كسى معتقد باشد كه نه از جانب خداوند به امامت معرّفى شده و نه نصّى در باره اش رسيده و نه در خود او شايستگى امامت هست و نه موقعيّتی براى امامت دارد چگونه خواهد بود؟ پس از آنكه فرموده اند عليهم السّلام : به سه نفر خداوند نگاه نمی كند و آن سه نفر عبارتند از كسى كه ادّعاى امامت كند و امام نباشد و كسى كه امام به حق را انكار كند و كسى كه پندارد كه اين دو را از اسلام بهره اى است.
و پس از آنكه ائمّه دين در باره كسى كه اين مقام و مرتبه را ادّعا كند و كسى كه آن را در باره ديگرى ادّعا كند فرموده اند كافر است و مشرک.
پناه به خدا مى بریم از اينكه يكى از اين دو نفر باشيم و پناه به خدا مي بریم از كورى، ولى مردم هر آنچه بر سرشان آمده از آنست كه از پاكان و رهبران اهل بيت كمتر روايت شنيده اند از خداى عزّوجلّ مي خواهيم كه فضل خود را بر ما افزون گرداند و موادّ احسان و علم خودش را از ما قطع نكند.
و ما نيز همان طور كه خداوند پيغمبرش را در قرآنش ادب آموخته عرض مي كنيم: پروردگارا با رحمت و احسانت دانش ما را افزون فرما، و آنچه را كه بر ما منّت نهاده اى بر قرار و پايدار فرما، و آن را وديعه و عاريه قرار مده.
نظر شما