حسین علیزاده، آهنگساز برجسته کشورمان و نوازنده تار درباره انگاره حزن در موسیقی ایرانی به خبرنگار فرهنگی خبرگزاری شبستان گفت: شما به محضی که پایتان را از تهران بیرون بگذارید در تمام مناطق ایران موسیقی که جوابگوی حالات مختلف انسان باشد هست. این نکته از یک نظر می تواند درست باشد که هر موسیقی برمی گردد به این که ذهن موسیقیدان چطور عمل می کند. این انتقاد از این نظر را من خودم هم دارم که خیلی موقع ها شما می بینید اشعار کلاسیک ایران به هیچ وجه خموده و غمگین نیستند حتی اگر بخواهد راجع به غم بگویند اما وقتی با آواز ساخته می شوند یا با موسیقی ساخته می شوند حالت غمگین می گیرند یعنی یک قالب از پیش ساخته شده ای که هم روی اشعار و موسیقی ما هست این یک مقدار برمی گردد به اینکه آن موسیقیدانی که خلق می کند همان حس و خلاقیت را داشته باشد که در مناطق مختلف ایران است.
حسین علیزاده خاطر نشان کرد: موسیقی غم و عزا در جای خودش است و موسیقی شاد هم به جای خود، اینها یک مقداری یکی شده اند و تفکیک نمی شود، در موسیقی های شهری در تهران و شهرهای بزرگ که رویشان کار می کنند بیشتر قالب بندی شده است و خلاقیت لازم در آن نیست.
وی تاکید کرد: البته به نسل جوان با دید درست امید هست، واقعا اگر در همه عرصه ها با امید به زندگی به کار نگاه کنیم آن را باید در آثار خودمان خلق کنیم، شما اگر که به فیلم های ایرانی، نقاشی ایرانی و تئاتر ایرانی نگاه کنید آن سایه غم همیشه هست. یک مقداری ما باید از لحاظ تحولات و تفکرات اجتماعی خودمان را تر و تازه کنیم.
این آهنگساز برجسته کشورمان در پاسخ به این سئوال که آیا موسیقی متاثر از شرایط اجتماعی است؟گفت: هنرمند کارش فقط این نیست که صرفا متاثر از شرایط باشد، هنرمند می تواند یک موج امید را ایجاد کند اینکه شما تکرار جو غالب را بکنید خیلی ارزش های هنری ندارد الان نه در موسیقی در کلیه هنرها این قالب هست، هم یک قالب را می گیرند، بهترین نمونه آن مقایسه ادبیات کلاسیک با موسیقی کلاسیک آن وقت می گویم ادبیات در موسیقی کلاسیک ما استفاده می شود، می شود غمگین.
نظر شما