یادمان باشد کاری نکنیم که ز قانون خدا دورشویم...

خبرگزاری شبستان: بوی شیرینی و اسپند فضا را معطر کرده، شور و هیجان مردم بویژه جوانان و نوجوانان دیدنی تر از گذشته شده و هر کس می خواهد گوشه کاری را بگیرد و مشکلی را حل کند. از چند هفته پیش بچه های محل برای جمع کردن پول چراغانی به در خانه می روند آخر ماه شعبان از راه رسیده، شب بیداری و چراغانی تا صبح نزدیک است و بالاخره شب موعود فرا می رسد.
شب میلاد آقای عالمیان، منتًظَر غایب مهدی صاحب الزمان (عج). شبی که احیای آن فضیلت دارد. زن و مرد، پیرو جوان به دنبال محفلی هستند تا کنار دیگران این شب را به شادی بگذراند و برای تعجیل در ظهورآخرین مصلح دعا کنند.

این شب ها بازار محافل دوستانه داغ است، اما هیجان برای گرمی بیشتر، کار را خراب می کند. موسیقی، آواز، حرکات موزون و ناموزون سمت و سوی عید نیمه شعبان را به کل عوض می کند. شیطنت و ایجاد مزاحمت برای دیگران معنی شیرین کاری را می گیرد. راستی از خود پرسیده ای شور و هیجان به چه قیمت؟ آن هم در شبی که حرمتش به اندازه شب قدر است.
حفظ و گرامی داشت اعیاد به ویژه مناسبت های اسلامی در دین مبین اسلام بسیار توصیه شده است، اما آنچه مورد توجه است شیوه و شکل و شمایل برگزاری اعیاد اسلامی به ویژه عید نیمه شعبان است. باید توجه داشت که اگر اسلام مومنان را به هر اصلی توصیه فرموده آداب آن را نیز آموزش داده است. اصل شادی کردن با اسلام ناب هیچ منافاتی ندارد وهر که این گونه فکر کند نا خود آگاه به اسلام طالبانی اشاره کرده است. شیوه ای که دشمنان برای تخریب چهره واقعی اسلام عزیز به آن متوسل می شوند.

سامان دهی و برگزاری محافلی سالم، برای شادی خود سهم بسیار جدی در کاهش آسیب های اجتماعی دارد و یکی از کارکردهای عید نیز همین مسئله است. شادی یک نیاز فطری در انسان است و بی توجهی به آن افسردگی و رخوت جامعه را به دنبال خواهد داشت. در این زمانه که ناتوی فرهنگی دشمن قلب و روح جوانان را نشانه رفته بر همه آحاد جامعه است تا با مهیا کردن اسباب آرامش و شادی طعم اسلام واقعی را به کام همگان بچشانند. 
از آداب برپایی عید چه می دانیم؟

ما تا چه حد به آداب برگزاری جشن های اسلام آشنایی داریم و به آن عمل می کنیم؟ متأسفانه هر ساله در شب نیمه شعبان شاهد بسیاری از کج روی ها و بی حرمتی ها در سطح شهر و محله ها هستیم. برخی افراد به بهانه شادی دست به اعمالی می زنند که نه تنها کوچکترین ارتباطی به نیمه شعبان ندارد، بلکه کاملا با موازین اسلام مغایر است. گویی به تنها مسئله ای که توجه نمی شود ارج و منزلت این شب بزرگ است.
چرا برخی این گونه رفتار می کنند؟ جوانانی که در محرم و صفر سیاه می پوشند و در بر پایی مراسم اهل بیت (ع) از یکدیگر سبقت می گیرند چرا در شب میلاد یگانه منجی عالم بشریت و منتقم خون حسین (ع) نمک بر زخم اهل بیت (ع) می پاشند و راه دشمنان آن حضرت را پیش می گیرند. اشکال کار در کجاست؟

برداشت سلیقه ای از دین ممنوع!
از دو منظر می توان به آن نگریست. در ابتدا باید توجه داشت، برخی افراد به مراکز تفریحی سالم و مناسب دسترسی نداشته و در برخورد با مشکلات و فشارهای روزانه در انتظار یک موقعیت مناسب هستند؛ تا خود را از زیر این فشار سنگین رها کنند. در نتیجه به محض ایجاد موقعیتی، برای تخلیه روانی، دست به حرکات غیر اخلاقی می زنند و نامش را شادی کردن می گذارند. فارغ از درک واقعی از شادی. 
دوم اینکه برداشت سلیقه ای برخی افراد غیر کارشناس از اسلام و نفی شادی های معمولی و عرف، منتج به موضع گیری جوانان شده است. این شاید مهلک ترین ضربه به آیین های پاک و ناب اسلام باشد. نگاه تلخ و دور از واقعیت به مواضع راستین دین این تلقی را ایجاد کرده که حتی در اعیاد، افراد حق شادی کردن ندارند. نتیجه القای این تفکر اشتباه، گرایش جوانان به تفریحات ناسالم و بی توجهی به شأن و جایگاه اعیاد اسلامی است. تلقی این دسته از دین، دل پاک منهای عمل پاک است. 
به نظر می رسد رویکرد اصلی در ایجاد یک زندگی سالم و شاد در جامعه برای تمام اقشار گسترش و ساماندهی مراکز تفریح و سرگرمی برای جوانان، تشریح رویکرد اسلام به مسئله شادی و شادی کردن، تشریح معنای واقعی عید برای مردم از سوی رسانه و آموزش و پرورش، مهیا کردن تفریحات سالم مطابق با دستورات اسلام و تبیین تفاوت شادی سالم و شادی ناسالم باشد.

هدف از شادی کردن چیست؟
امیرالمومنین علی (ع) می فرماید: «هر روز که در آن گناهی انجام نشود عید است.» بر این اساس می توان گفت، معرفت و درک واقعی زندگی و دوری از گناه که موجب نزدیکی به خداوند می شود شادی آور است. افراد تا هدف خود از زندگی را درک نکنند به شادی واقعی دست نمی یابند. به عقیده بسیاری از کارشناسان شادی از درون افراد زاده می شود و تنها اراده کارسازاست.

وجود منجی آخرالزمان و امید به آمدنش شادی بی پایانی در دل افراد ایجاد می کند که هیچ چیز جای آن را نمی گیرد. این شادی موجب حرکت، اصلاح و زمینه سازی ظهور می شود. نگاه متفاوت اسلام با غرب در مسئله شادی در برداشت سطحی آن است. غرب شادی را منحصر به سرگرمی و لاابالی گری کرده ولی اسلام آن را ابزاری برای رسیدن به خداوند دانسته است. دینی که قرآنش ازاعیاد با واژه ایام الله یاد می کند، به طور حتم هدف خاصی ازبرپایی آن دارد. اعیاد اسلامی یاد آور تاریخ پرشکوه اسلام است، همان طور که ایام سوگواریش نشانی از مظلومیت اهل بیت (ع) دارد. 
اعیاد را این گونه گرامی بداریم
درروایات آمده است که پیامبر(ص) توصیه کرده اند، در ایام شادی وعید برای کودکان شیرینی و خوراکی تهیه شود تا آن ها تفاوت روزها ی معمولی و عید را درک کنند. از همین یک نکته درس های فراوان می توان گرفت. چرا ما برای کودکان با دادن یک هدیه کوچک خاطره ای خوب از عید نیمه شعبان به جا نگذاریم؟ این یک قدم کوچک، تأثیری بزرگ خواهد داشت. درسی که بزرگترین معلم و روانشناس تاریخ در 1400 سال پیش به بشر آموزش داده است. 
بزرگان و علمای دینی ما نیز با مهمانی رفتن و مهمانی دادن و یا پخش شیرینی و غسل کردن و پوشیدن لباس نو اعیاد بزرگ دینی را گرامی می داشتند. به نوعی رفتار می کردند که بر دیگران اثر مثبت داشته باشد. 
عید یعنی بازگشت به خویشتن خدایی خود
عید از ریشه "عود" به معنای بازگشت و رجوع است. یعنی بازگشت به خویشتن خدایی خود. این بازگشت درحقیقت نوعی تولید شادی برای انسان است. درنتیجه برگزاری و توجه به اعیاد اسلامی فرصتی برای شادی کردن و شاد بودن است. اعیاد مهمی چون نیمه شعبان در کشور ما نوعی ارزش تلقی می شود و به واقع ارزشمند است. اما نگاه ما باید به برگزاری این گونه مراسم توجه به معنای واقعی عید باشد.رفتارهای نا بهنجار بعضی جوانان در شب نیمه شعبان نشان از جهل وگاهی مهیا نبودن اسباب شادی برای آن ها دارد. تفسیرحقیقت شادی و آگاهی بخشی و پرهیز از افراطی گری به طور قطع زمینه را برای تغییر رفتار برخی هنجار شکنان مهیا می کند. 
جهل، ریشه کج روی ها
در این رابطه به دیدگاه کارشناس علوم دینی، «مهدیه السادات مستقیمی» اشاره می کنیم. وی معتقد است: بحث شادمانی و فرح و بحث اعتدال در آن، چه در نمودهای الهی و یا ظاهری آن یک امر مطلوب است که باید مطابق با الگوی اصلی خودش ظاهر شود.
این الگوی اصلی کانون اخلاق است. هر رفتار انسانی که از این کانون خارج شود به افراط و تفریط متمایل شده و اعتدال خود را از دست می دهد. وی رفتارهای خارج از عرف و شرع جوانان و برخی افراد را ناشی از جهل و نادانی دانسته و نقش رسانه ها و وعظ عالمان را در آشنایی آنها با سنت ها، ارزش های دینی و رفع جهل موثر می داند. وی دراهمیت وعظ و خطابه به حدیثی از پیامبر اکرم (ص) اشاره کرد و گفت: ایشان می فرمایند: «اثری که در شنیدن است در دانستن نیست.»
این استاد دانشگاه برنامه های دشمن دربه غفلت کشاندن جوانان و ایجاد فاصله بین آن ها و علقه های دینی را مهم ارزیابی کرد و خواستارهوشمندی آحاد جامعه در این زمینه شد.

بر اساس تدبیر خداوند روح انسان محصور در یکسری خصوصیات است که هر کدام در حالت اعتدال مطلوب هستند. این برخوردها عمدتا از جهل و نادانی افراد نشأت می گیرد. همه رفتارهای فردی باید در حیطه هسته کانونی اخلاق قرار بگیرند و هر کدام از رفتارهای انسان که از کانون اخلاق خارج و به افراط یا تفریط کشیده شود از تعادل خارج می شود.
در پایان باید گفت که بحث فرح و شادمانی و بحث اعتدال در آن در نمودهای الهی و یا ظاهری یک امر مطلوب است که باید مطابق با الگوی اصلی خودش باشد. از این رو باید بکوشیم تا در ایام شادی به بهانه شادبودن دلی را غمگین و چشمی را اشکبار نکنیم تا در زمره یاران حضرتش قرار بگیریم.
پایان پیام/