به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری شبستان؛ پرجمعیت بودیم، کم جمعیت شدیم، از یک خانواده پرجمعیت به خانواده هسته ای تبدیل شده ایم. سرو صدای زیاد بچه ها در خانواده ها کمتر شنیده می شود و همه چی نسبت به اجدادمان تغییر پیدا کرده است.
حوزچه حیاط کوچک پدربزرگ و مادر بزرگ ها دیگر وجود ندارد و ساختمان ها ی بلند قامت جایگزین آن ها شده اند، دویدن و قههقه سر دادن در حیات خانه بیشتر در خاطره های نسل های گذشته می توان یافت. اکنون فناوری های جدید که هزاران شعبده در خود جای داده جایگزین آن خاطره ها شده است. نسل های امروز بیشتر عادت کرده اند در پشت میز رایانه بنشینند یا سر در گوشی کنند و وارد جهان غیر واقعی شوند.
در خانه های کوچک آپارتمانی، کلبه کوچکتر تک نفره ای برای خود ساخته ایم و تمام تعاملاتمان در آن کلبه ایجاد می شود، کلبه تنهایی که هزاران نفر در آن رفت و آمد می کنند، می خندند، گریه می کنند، همنشین سفره ی دلت می شوند و خانه تنهاییت پذیرای هزاران هزار انسان که هزاران رنگ دارند، می شود.
فضای مجازی همه سرگرمی ها را فراهم کرده است ،غریب نگفته باشیم، بیشتر این سرگرمی ها وقت را به بطالت می گذراند. مطالبی را می بینی، می خوانی، دانلود یا بارگذراری می کنی، گاهی می خندی، گاهی به فکر فرو میروی و بیشتر مواقع با سرک کشیدن در گروه های مختلف وقت گذرانی می کنی؛ گاهی نیز در تله شیادن می افتی که دیگر نمی توان خسارتی که وارد می شود جبران کرد.
انسان های پر حرفی در فضای مجازی گوشی ها و تبلت هایمان هستیم، حرف هایی که شاید؛ پدر، مادر، خواهر و برادر در حسرت شنیدن آن ها مانده اند اما با بی حوصلگی برای ارتباط گرفتن با آن ها دست رد به سینه اشان می زنم.
سکوت در خانواده ها حکومت می کند اما آمار های جهانی نشان می دهد که در دنیای مجازی انسان های مسکوتی نیستم و تعاملاتمان با شبکه های اجتماعی بسی بیشتر و بهتر از ارتباط های خانوادگی است، البته به قطع نمی توان گفت که همه افراد همین گونه هستند ؛ برخی نیز در حد معقول از این فضای مجازی استفاده می کنند.
آمار های جهانی نشان می دهد که رتبه دار تعاملات در فضای غیر واقعی هستیم هر جا صحبت از شبکه های اجتماعی باشد، سکو های اول تا سوم را از آن خود کرده ایم و در اعداد و ارقام جزو پر تعداد ترین کاربران هستیم.
صاحب نظران معتقدند؛ فرهنگ دسترسی به تکنولوژی هنوز پشت در فرهنگ کشور مانده است و تکنولوژی از آن پیشی گرفته و مردم نیز برای دسترسی به این تکنولوژی لحظه ای درنگ نکرده اند و نه تنها در یک شبکه اجتماعی و ارتباطی بلکه در چندین شبکه عضو هستند.
روشن است؛ تکنولوژی فرصت های خوبی را برای افراد فراهم کرده است که کم از تهدید هایش نیست اما روشنتر آن است که ارتباطات حضوری و بر قراری ارتباط کلامی در خانواده و اقوام کمتر شده است و شاید در برخی از خانواده ها ارتباط کلامی به ساعت نیز دیگر کشیده نمی شود.
شبکه های اجتماعی ما را به احوال پرسی مجازی قانع کرده اند و حتی منتی بر سر اقوام و آشنا هایمان نیز می گذاریم که اینگونه کمتر ایجاد مزاحمت می کنیم اما اگر لحظه ای به نبود یکی از آشناهیمان فکر کنیم؛ آیا برای دیدنش درنگی می کنیم البته محتمل نیست که درنگ نکنیم.
از همان هنگام تلگرام، وایبر، واتس آپ، فیسبوک، اینستاگرام و دیگر شبکه های دوست محور که پای ثابت جمع های خانوادگی و دوستانه شدند اولویت دار نیز شده اند و ترجیحات بر برقراری ارتباطات یا وقت گذارانی در این شبکه ها است.
همه بر این موضوع آگاهیم که عمر در گذر و کوتاه است؛ اما گویا دچار غفلت شده ایم؛ غفلتی که ارمغان دنیای غیر واقعی است و کنار خانواده ایم اما ذهن مان جای دیگر است؛ به قول دکتر شریعتی" از نزدیک بودن های دور می ترسم".
نظر شما