به گزارش خبرنگار تئاتر شبستان، در سومین روز از جشنواره بین المللی تئاتر فجر، روز گذشته تالار وحدت میزبان نمایش «بازی سایه» از کشور ژاپن بود. نمایشی که از حرکت و سایه بازی شکل گرفته است.
بازی سایه نوشته و به کارگردانی «تاتسویه هاسگاوا» ماجرای شهری [توکیو] است که آدم های آن به طرز ناشناخته ای به سایه تبدیل می شوند. بلایی که کسی دلیل آن را نمی داند و شهر را هرچه بیشتر رو به سوی تاریکی می برد.
در حالیکه شهر به سرعت از آدم ها خالی می شود، یک شرکت تولید دارو، دارویی کشف می کند که به وسیله ی آن، می توان انسان ها را به وضعیت نخست برگرداند. این اتفاق نویدی است که می تواند توکیو را از شر سایه ها نجات دهد.
هاسگاوا با توجه به مضمون داستان، عمده ی نمایش خود را بر اساس سایه بازی شکل داده است. پرده ی سفیدی که سراسر دیوار رو به روی صحنه را پوشانده و چراغ هایی که در دو سوی آن تعبیه شده اند، بیشترین کمک را برای شکل گیری سایه ها ایجاد کرده اند.
بازی سایه بر حرکت و سایه بازی استوار است و کمتر به کلام نیاز دارد. در واقع جز صدایی که از باندهای صحنه به گوش می رسید، هیچکدام از بازیگران دیالوگی نداشتند. هر جا که کارگردان به دیالوگ نیاز داشته، آنرا از طریق «نریشن» و یا جملاتی که روی دیوارِ بزرگ صحنه، نوشته می شد به مخاطب منتقل می کرد.
یکی از ارکان بازی سایه برای ارتباط با تماشاگران موسیقی است که بیشتر لحظات اجرا را همراهی می کند. موسیقی که در شکل گیری حس رُعب و وحشت در شهر بی فروغِ سایه ها موثر واقع می شود. همچنین ریتم حرکات بازیگران و حتی سایه ها با نوای موسیقی هماهنگ شده است.
فارغ از جنبه های تکنیکی اجرا که لحظاتی تماشایی را با سایه بازی و حرکات گروهی ایجاد می کند، مفهوم نمایش جالب توجه است. جایی که داستان، روایت سایه هایی است که شهر را به خاموشی می برند و هربار قلبِ انسان تازه ای را به تاریکی می کشانند.
در قصه ی هاسگاوا انسان در مواجهه با سایه ها، ویژگی های زندگی و انسانیت را از دست می دهد. گویی قلب خود را به تاریکی می فروشد و این معامله ی اهریمنی چیزی از انسان باقی نمی گذارد، مگر سایه ای که نشان خاموشی است.
در ادامه ی نمایش که بیش از 80 دقیقه طول می کشد، شرکت دارویی جعبه ی سیاه رنگی که حاوی داروی نجات انسان هاست در اختیار پیک هایی قرار می دهد که به وسیله ی آن، مناطق مختلف شهر را از شر سایه ها نجات دهند.
یکی از پیک ها، مردی است که خود خانواده اش را از دست داده و حتی معشوقه اش حالا سایه ی سرگردانی در توکیو است. سایه ای که مثل دیگر سایه ها چیزی از گذشته ی انسانی خویش، به یاد نمی آورد.
نقطه ی عطف داستان نمایش، جایی است که گروهی متوجه می شوند جعبه ی سیاه دارو، جعبه ی نجات نیست که خود، عامل ایجاد سایه هاست. این درست همان نکته ای است که هاسگاوا آن را بلای جهان می داند، یعنی جاه طلبی و خودکامه گی. جایی که گروهی برای دست یابی به قدرت، هرچه بیشتر انسان ها را از سر راه بر می دارند.
چیزی که جهان خودکامه به آن نیاز دارد، نه انسان، که سایه ی بی آزار خاموشی است که تهدیدی برای قدرت محسوب نمی شود. پس هرچه بیشتر نشانه های انسانی که اندیشه و تفکراند از میان برداشته شوند، جهان بیشتر به کامِ خودکامه گان می شود.
در اجرای روز گذشته ی بازی سایه، نکته ی قابل توجه خروج برخی از تماشاگران در زمان اجرای نمایش بود. اتفاقی که برای نمایشی مثل بازی سایه عجیب به نظر می آمد. اگرچه می توان ریتمِ کُند نمایش و تکرار اتفاقات داستان را عامل خستگیِ تماشاگران کم حوصله ی امروزی دانست.
در اجرای روز گذشته ی این نمایش هنرمندان، اهالی تئاتر و جمع زیادی از نویسندگان و خبرنگاران تئاتر در تالار وحدت حاضر بودند.
در این نمایش تاتسویه هاسگاوا، تاکهیرو کانِدا، شینجی آرای، کوییچیرو لیزوکا، کازوهیکو میاگاوا، آتسوشیناگومو، یوکی واتانابه ایفای نقش می کنند.
بازی سایه که نماینده ی تئاتر آسیای شرقی در سی و چهارمین جشنواره ی بین المللی تئاتر فجر است، امروز نیز در نوبت 17:30 و 20:30 برای مخاطبان تئاتر روی صحنه می رود.
علی یزدان دوست
نظر شما