جعفر بای، جامعه شناس در گفت و گو با خبرنگار اجتماعی خبرگزاری شبستان درباره ازدواج مجدد در دوران سالمندی گفت: انسان ذاتا موجود اجتماعی است.
وی افزود: در هیچ مقطع از عمر نمی تواند تنها زندگی کند و این نیاز به هم نوع و زندگی جمعی در بزرگسالی و سالمندی به مراتب بیشتر است.
این جامعه شناس تصریح کرد: شاید انسان در دوران جوانی یا پایان میانسالی بتواند به تنهایی سپری کند اما در سالمندی بیشترین نیاز را به با هم بودن دارد.
بای بیان کرد: به هر دلیلی اگر سالمندان در دوران بازنشستگی عمر شریف شان که بیشترین فرصت را به با هم بودن دارند همسر فوت شود آثار تخریبی و زیان باری را بر روح و روان بازمانده دارد.
وی خاطرنشان کرد: این پدیده اگر به درستی مدیریت نشود و از سوی اطرافیان به صورت خنثی و بی تفاوت سپری شود آسیب و زیان به مراتب بیشتر می شود.
این جامعه شناس تصریح کرد: اگر سالمندی با بی تفاوتی مواجه شود به مراتب ضربه وارد شده جبران ناپذیرتر است. توجه به سالمندان موجب می شود تا مشکلات آنها کمتر شود.
بای بیان کرد: جامعه درک درستی از مشکلات سالمندان ندارد. اگر کهنسالی ازدواج مجدد کند از نظر جامعه گویا یک نوع رفتار خلاف قواعد اجتماعی انجام داده است و این اقدام مغایر با هنجارهای اجتماعی است.
وی اضافه کرد: هنگامی که یک سالمند به دلیل فوت زوجش دچار اختلال روحی و روانی می شود به سرعت باید ترمیم پیدا کند. انسان به لحاظ فکری و ذاتی ناگزیر به ارتباط عاطفی است و اگر این پیوند عاطفی مختل شود باید به سرعت ترمیم یابد. جامعه باید به کهنسالان در این رابطه کمک کند.
بای بیان کرد: جامعه استقبال مثبتی از ازدواج کهنسالان ندارد بنابراین رسانه ها باید اقدامات زیادی را برای فرهنگ سازی و تغییر باور غلط جامعه انجام دهد و می طلبد تا جامعه را مهیای پذیرش ازدواج در دوران سالمندی کنند.
وی تاکید کرد: هدف ازدواج در دوران کهنسالی تولید نسل نیست بلکه این افراد می خواهند پیوند عاطفی خود را ترمیم کنند و بعد عاطفی و با هم بودن اهمیت دارد.
نظر شما